Zaman zaman tuttuğum, sonra imha ettiğim bir arşivim var.
Kimi zaman ajansa düşen bir rakam, kimi zaman yapılan bir açıklama, beni tutar bu arşivime yönlendirir.
Öyle derin analizler ya da çok önemli rakamlar yoktur bu arşivimde.
Çoğu zaman gülüp geçtiğimiz, ipe sapa gelmez olaylar olarak gördüğümüz işlerin haberleri vardır.
Ama ben onları pek ciddiye alırım.
Aynen Adana’da aracının camından ayaklarını çıkaran vatandaşın bacağına kamyon çarpması gibi.
Hem araba kullanıp, hem bu işi nasıl yapmış diye düşünmeyin.
Çünkü bu işin öyle ince ince düşünülecek bir tarafı yok.
Taksi şoförü kardeşimiz, ayaklarını camdan dışarı sarkıtıp, meslekî düzen ve tertip içinde müşteri beklerken, yandan geçen kamyon ayaklarına takıp götürmüş.
İşte bu kadar net ve bir o kadar da basit.
Ancak bunların arasında ince kurnazlık gerektirenleri de vardır.
Ramazan ayında Karaman’da olmuştu.
Aynen, “Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu” misali.
Fabrikayı soymak isteyen kişi, bekçiyi iftara dâvet edip, onlar sofrada sıcak çorbalarını höpürdetirken, oğlunu da fazla mesai yapması için fabrikaya göndermişti.
Şimdi çıkıp, demek ki hırsızın oğlu oruç değilmiş ya da vay hırsız oğlu hırsız gibi termometre donduran espriler yapacak değilim.
Vurdumduymazlıklarımızın, hin oğlu hinliklerimizin, bin bir türlü cinliklerin içinden çıkan saflıklarımızın aslında her açıdan bizi tarif ettiğine inanırım.
Meselâ AB’nin İlerleme Raporu açıklandığında tek olumlu gösterge olarak ekonomik gelişmelere işaret edilirken, ülkenin cumhurbaşkanı ile genelkurmay başkanının çıkıp, ülkenin tersanelerine girilmiş, limanları işgal edilmiş havasında ekonomide kara tablolar çizerse, işte o zaman taksinin camından çıkardığı ayağına kamyon çarpan Adanalı hemşehrimi hatırlarım.
Ve kendisine en derin saygılarımı sunarım.
Ülkenin cumhurreisi ve genelkurmay başkanına ilham kaynağı olduğu için.
Yıllarca Batılı geçinip, dindarları Batı düşmanlığı, gerici ve medeniyet artığı olmakla suçlayanların, Batı dünyası tekmili birden insan hakları dedi mi, Batının hain emellerinden, misyonerlerin dinimize savaş açtığından, kiliselerin yaygınlaştığından söz etmeleri durumunda ise o zaman Karamanlı iftar sahibi cömert kardeşimi hatırlarım.
Bekçi içeri, oğlan dışarı...
Bir sakıncası var mı, orasını tam bilmiyorum, ama bunları Dünya Kalkınma Raporunun doğrudan yabancı sermaye yatırımlarıyla ilgili rakamlarını okurken düşündüm.
Düşünmeyecek miyim?
Pınar Altuğ’un en büyük devrimci, Deniz Akkaya’nın ise Che Guevara ilân edildiği ülkede benim düşünmeye hakkım yok mu?
Sırtına parka, ayağına botları giyip, bir de bacağına buruşuk pantolonu geçirince kendini Deniz Gezmiş zanneden birçok gencimiz devrim uğruna hapishanelerde helâk olmuştu, ama onlar anarşist damgasını yemekle kaldılar, devrimi gerçekleştirmek ise manken kızlarımıza kaldı.
Bu sebeple demem o ki, ben de bu rakamlara bakınca çok farklı şeyler gördüm.
2005 yılında doğrudan yabancı yatırımcı girişinde Akdeniz Havzasındaki 11 ülke arasında Türkiye birinci olmuş.
25 AB üyesi ülke arasında ise 10. sıraya yükselmişiz. İlk sırada 1 yılda 164 milyar dolarla İngiltere duruyor. Biz ise 9.7 milyar dolarla yine de 10’unculuğu kapmışız.
Yabancı yatırımcı deyince, ülkenin satılığa çıktığını sanıp, özelleşecek tesisler önünde nöbet tutan, ardından da OYAK misali yabancı ile işbirliğine giren, ulusalcı vatanperverler doğrudan yatırım için gelen yabancı sermayenin ülkemde kaldığını, vergi verip, sigorta primi yatırdığını ve uzun süreli, istihdam sağlayıcı olduğunu pek hesap etmez karşı çıkarlar, ama asıl karşı çıkmaları gereken, bir günde 1 milyar doları götüren borsadaki sıcak paradan bihaberdirler.
Taksinin camından bacağını uzatır, ama kamyonun çarpacağını bilmez.
Bir şey daha bilmezler.
Türkiye AB sürecine girip, siyasî istikrarını sağlayınca 4 yılda ülkemize giren, uzun vadeli, yatırımcı yabancı sermayenin 1982-2002 arasındaki 20 yıla bedel olduğunu.
Rakamlara boğup kafanızı ütülemek istemedim.
Borsadaki, faizdeki sıcak para vergi vermez, stopaj ödemez, sigorta primi yatırmaz, iş kapısı olmaz. Bir tuşa basmakla borsadan çıkar, dövizden çekilip, ülkeyi krizle yüz yüze bırakıp, kaçar gider. O, göçmen kuşlar misali, tatlı kârlar elde edeceği sıcak bölgelere uçarken, biz ekonomik krizle yüz yüze kalırız. Geçmişte kaldığımız gibi.
Amma velâkin doğrudan yabancı sermaye yatırımları öyle değildir. Para sihirbazları değil, ciddî şirketler gelir. Hem de 20-25 yıllığına. Vergi verir, sigorta primi öder, adam istihdam eder, yan sanayiye iş verir, katma değer üretir.
Demem o ki, rolleri karıştırmamak, camdan ayakları uzatmamak gerek.
Unutmamak gerek şu kamyon meselesini. Bir de devrimci deyince hatırlamak gerek Pınar’ı, Deniz’i. Deniz dedimse, Gezmiş olanı değil, Akkaya’yı canım...
20.11.2006
E-Posta:
[email protected]
|
