Bağcılar Belediyesi “11. Ramazan Çadırı İrfan Sofrası”nda, Ramazan’ın 16’sında, 9 Ekim 2006 Pazartesi günü, Sayın Nevval Sevindi ve Ömer Lütfü Mete Ağabeyimin konuşmacı olarak katıldığı ve benim yönettiğim “Televizyon ve Sinemanın Toplum üzerindeki etkileri” konulu panelden bahsetmiştim ya önceki hafta… Bizim o paneli yaptığımız günlerde Antalya Altın Portakal Film Festivali sonrasındaki kanıksanmış tartışmalar da hâlâ gündemdeydi… Bu yılın tek farklılığı, Altın Portakal haberlerine daha çok magazincilerin yer vermesindeydi… Bu durumun tabiî sonucu olarak da Antalya’dan “haber” olarak sadece tartışmalar, kavgalar, aşk dedikoduları, kaprisler yansımıştı gazete sayfalarına, ekranlara…
Sayın Namık Kemal Zeybek’in Kültür Bakanı olduğu dönemde, İstanbul AKM’de 1990’da, 3–5 Mayıs günleri arasında “ Türk Sinema Kurultayı” düzenlenmişti… İşte daha o günlerde basınımızdaki kültürel olaylara, san'at olaylarına yaklaşım düzeyini gösteren şu iki olayı hep üzülerek hatırlatırım…
O yıllarda “dargın” oldukları dillerde dolaşan Kadir İnanır ile Tarık Akan’ın kurultaya gelişleri sayesinde (!) kurultayla ilgili haber (!) birçok medyamızda şu şekilde yer alabilmişti: “Kültür Bakanlığı tarafından düzenlenen Sinema Kurultayı bütün hızıyla sürerken, Kadir İnanır’ın salonda olduğunu öğrenen Tarık Akan AKM kapısından geri döndü!”
O yıllarda Şişli Belediye Başkanı olan Fatma Girik’in, kurultayın kapanış gecesine katılıp, oradaki her katılımcı insan gibi bir şeyler yemesi sayesinde (!) de kurultayın kapanış gecesi yine birçok medyamızda şu şekilde haber (?) olabilmişti: “Kültür Bakanlığı tarafından düzenlenen sinema kurultayı dün verilen kokteylle sona erdi. Geceye katılanlardan SHP’li belediye başkanı Fatma Girik, ANAP’lı bakanın kokteylinde rejimi bozdu…”
Oysa… Üç gün süren kurultayda, birçok başlık altında sinemanın sorunları –bir kere daha da olsa- devlet tarafından kayıt altına alınıyordu… Çok önemî bildiriler sunulmuştu… Ama medyamız o bildirilerle ilgilenmeyi önemsemiyordu…
O yıllardan 10 yıl kadar öncesinde medyamızda ciddî bir şekilde süren, “okullu-alaylı” çekişmesi vardı… Bu çekişme giderek “okullu”lar lehine bozuldu… Yine aynı dönemlerde, “okullu”lar arasında da adı konmamış bir çekişme vardı: “Basın yayın mezunları- edebiyat mezunları”
Özellikle redaksiyon, tashih gibi servislerde “edebiyat” kökenlilerin varlığı önemliydi. Özellikle Hukuk, İktisat, İşletme gibi kimi bölümleri bitirmiş olanların da az buçuk ilgili birimlerde “gazetecilik” yaptığı görülürdü…
Az önce de ifade ettiğim gibi bu denge, bu tablo giderek her birimde “basın”la ilgili okullardan mezun olanların lehine değişti… İşte bu tabloya gazetelerin kültür-san'at sayfaları da dâhil olunca ve “magazin” denilen unsur hayatımızın her alanını çepeçevre kuşatınca, gazetelerdeki kültür san'at sayfaları bile giderek magazinleşti…
Aslında bu arada yaşanan genel bir durumun da adını tam koymak lâzım… Tam da 80’lerin ikinci yarısında varlığını gösteren bir değişim yaşandı yazılı basında… Köşe yazarlarının hatta gazete yöneticilerinin doğrudan doğruya başbakan, bakan, milletvekili ve üst düzey bürokratlarla görüşüp haber (?) almaya başlaması… Bu durum öncelikle siyasî muhabirliği öldürdü… Giderek bu ölüm çemberi bütün muhabirleri içine çekti… Tablo ortada…
Şimdilerde kimileri bu durumu eskiye çevirmekten bahsediyorsa da özellikle büyük gazetelerin tepelerindekiler için bu kısa süreli alışkanlık, bu çok yönlü çıkarları bulunan ilişki muhabirlere iade edilemeyecek kadar hayatî anlamlar da taşıyor!
Meselâ bu olumsuz ortamın son acıklı örneklerden birisi, 12 Eylül dönemini gündeme taşıyan “Eve Dönüş” filmi etrafında da yaşandı…
Filmin ele aldığı dönemi göz önünde bulundurunca, “Eve Dönüş” hakkında yazılan yazıların, yapılan değerlendirmelerin de yaşanan o antidemokratik ortamı lâyıkıyla değerlendiren, genç nesillere ön bilgiler veren bir altyapıda olması gerekiyor aslında… Ama medyamızda yaşanan tablo ne yazık ki çok çok başka!
Üzerinden 26 yıl geçmiş olan bu antidemokratik durumun bir aile üzerinden yola çıkarak perdeye yansıması olan “Eve Dönüş” hakkında yazılan yazılara bakanlar; 12 Eylül günü yaşanan olayın kendi kendine gerçekleştiğini, perdeye yansıyan ayıpların ve yaşanan sıkıntıların da birer “kurgu”dan ibaret olduğunu düşünebilir…
Film hakkında en çok Sibel Kekilli’nin filmde sergilediği (?) müstehcenliğin sınırları üzerinde ahkâm kesebilen bir medyanın mensuplarının aklı sizce kültür ve san'ata ne kadar yakın durabilir?
Ortaya çıkan bu kültürel ayıbın bir diğer yönü daha var ki… O da siyasî… O bölümle ilgili noktaya da dikkat çekmek gerek medyamızın yapısını kavrayabilmek açısından…
12 Eylül’ü gerçekleştirenlerin kimler olduğu belli…
Demokrasiyi; “koltukta ben yoksam demokrasi olmasa da olur!” şeklinde anlayan kimi güdük düşünceli siyasiler ve onların önünde arkasında durmayı tercih eden kimi medya yöneticileri, özellikle 12 Eylül faillerinin suçlanmasına bile tahammül edemediklerini gösteriyorlar zaman zaman…
İşte bu siyasî bakış açısındandır ki; “Eve Dönüş” gündeme gelince de asıl gündeme gelmesi gerekenleri gizlemek için Sibel Kekilli’nin bacakları arasına topluca gizlenmeyi tercih ediyorlar!
Hâlimizi bir düşünün…
19.11.2006
E-Posta:
[email protected]
|
