Vefat ve cenaze, toplumun en duyarlı olduğu konuların başında geliyor. “Ölenin ardından kötü konuşulmaz” geleneği, yerine göre, söylenmesi gereken birçok şeyin dahi dile getirilmesini frenleyebiliyor.
Ölen kişinin geride kalan yakınlarının acısına saygı duyma ve onları incitmeme hassasiyeti de, bu geleneğin bir başka tezahürü.
Ancak Türkiye’de bakıyoruz, bu hassasiyeti yaşatanlar yine her fırsatta itilip kakılan, rencide edilen, mağdur, mazlum, sessiz milyonlar. Buna mukabil, halkın değerlerine saygısız şirret azınlığın böyle bir derdi yok.
Onlar, hoşlanmadıkları insanları hayattayken asla rahat bırakmadıkları gibi, vefatlarından sonra da yerden yere vurmakta hiçbir sakınca görmüyorlar.
Bunun en tipik ve ibretli örneklerinden biri, Said Nursî’ye reva görülenler.
35 sene boyunca mahkemelerde, hapislerde, sürgünlerde bir an bile rahat yüzü göstermediği Bediüzzaman’ı vefatından sonra kabrinde de taciz eden ceberut zihniyet, hakaret ve iftiralarını da sürdürüyor.
Tabiî, herkes kendisine “yakışan”ı yapar.
Aynı zihniyetin, kendi “ikon”larını göklere çıkarırken sergilediği abartı da işin ayrı bir ciheti. Son örneği, hafta başından bu yana Ecevit için yakılan ağıtlar, düzülen övgüler.
Özellikle, hayatta iken onu yerin dibine batıran kimilerinin, ölümü sonrasında yere göğe sığdıramayan mersiyelerde bulunmaları, “Kör ölünce badem gözlü olurmuş” sözünü de hatırlatan ibretlik riyakârlık nişaneleri...
Gelelim, herkesin “Aman incitmeyelim” hassasiyetiyle yaklaştığı cenaze evinin, vefat haberinden bu yana sergilediği yaklaşıma.
Eşinin hastanede can çekiştiği günlerde bile “AKP iktidarına karşı ulusal birlik” sağlama iddiasıyla eski ve yeni liderlerle görüşme turuna çıkan, ama eli boş dönen Rahşan Ecevit, vefat olayını da siyasî hesaplarla kullanmaya çalıştığını gösteren işaretler verdi.
Bunlardan biri, eşinin vefatından hükümeti sorumlu tutan bir açıklama yapmaya niyetlendiği, ama her nedense son anda bundan vazgeçtiği veya geçirildiği yolundaki haber.
Bir diğeri ise, cenazenin Çarşamba günü toprağa verilmesi beklenirken, Bayan Ecevit’in “Hayır, tören Cumartesi’ye kalsın ki, memurlar da cenazeye katılabilsin. Hafta içi olursa hükümet izin vermez” diye diretmesi.
Hükümetin, “Olur mu öyle şey? Elbette izin veririz” demesi de, Sezer’in “Cenaze o kadar bekletilmez” itirazı da işe yaramamış.
Anlaşılan o ki, Bayan Ecevit, eşinin cenazesini bir hafta morgda bekletmeyi göze alıyor. Tâ ki, 10 Kasım’ın hemen ertesi gün yapılacak olan tören, “Yaşasın laiklik, kahrolsun irtica ve şeriat” sloganlarının atılacağı bir gövde gösterisine dönüştürülebilsin.
Ve AKP’nin aynı gün yapacağı kongre de böylece cenaze töreninin gölgesinde kalsın.
Aslında, bu acılı günlerinde dahi böylesine “ince” siyasî hesaplar yapabilen bir düşünce yapısını sadece Bayan Ecevit'e izafe ederek açıklamak yetersiz kalıyor. Galiba “birileri” onu da aşan karanlık bir tezgâhın peşinde.
Ama boşuna. Millet bu tertibi de bozar...
09.11.2006
E-Posta:
[email protected]
|
