Bugün başörtüsünün bir "siyasî simge", yahut bir "politik imaj unsuru" olup olmadığı üzerinde sert tartışmalar, çekişmeler, kavgalar yapılıyor.
Dün, yani tam yüz sene önceki (1909) benzer bir kavga ise, "irticaî ayaklanma" etiketi üzerinden yapılıyordu. "31 Mart Vak'ası"ndaki kanlı kargaşanın faturası, vicdansızcasına dindarların üzerine yıkılmaya çalışıldı.
Kezâ, benzer bir hadisenin tekrarı 1925'te Şeyh Said Hadisesi sebebiyle yaşandı. "İrticaî ayaklanma" yaftası bir kez daha dindarlara yamanmaya çalışıldı.
1930'daki kanlı Menemen Vak'ası ve 1951'deki Ticanîler Hadisesinin arka planında, hiç şüphesiz ki yine aynı ardniyetin dolapları dönüyordu.
1960'lı yılların sonlarında hissedilmeye başlanan ve 1970'lerde büyük bir gürültüyle sahneye çıkartılan "Millî Görüş" orijinli ve "siyasal İslâm" görünümlü sosyo-politik hareketin ruhsat vesikasında, başta İsmet Paşa olmak üzere, onunla aynı dünya görüşünü paylaşan başka paşaların da parmak izi var.
Esasen, baştan buraya kadar (1909-1973) sıraladığımız bu hadiselerin tamamında, İsmet Paşanın bir şekilde dahli bulunduğunu görmek mümkün.
Bunlar, cepheyi bölmek ve dindarları ezmek için, aynı dindar kesimden insanları kullanmaktan çekinmemişlerdir.
Aynı şekilde, saldırmak veya karalamak için bolca malzeme bulmakta da herhangi bir sıkıntı çekmemişlerdir.
Meselâ: Bazı muhakemesizlerin sarf etmiş olduğu "Arka bahçemiz" sözleri, "Hak din-patates dini" ayrımcılığı veya "Rektörler, başörtülülere selâm duracak" türünden hamakatli sözler, şüphesiz ki en çok bu saldırgan kesimin işine yaramıştır.
Planlı ve kasıtlı şekilde yüz yıl evvel ihdas edilmiş olan din-diyanet bağlantılı çatışma süreci el'ân devam ediyor.
Zincirin son halkasında-en başta ifade ettiğimiz gibi-başörtüsünün siyasî simge olup olmadığı tartışması yer alıyor.
Orta (vasat) yol
Türkiye'nin son yüz yılında çatışagelen "dini siyasete âlet edenler" ile "siyaseti dinsizliğe âlet edenler"in dışında kalan, kendine has bir fikir ve yaklaşım tarzına sahip olan ayrıca bir "üçüncü yo"l var ki, bunu da mutlak sûrette nazara vermek gerekiyor.
Bu "hadd-i vasat" olan üçüncü yolun çığırını açan, şüphesiz ki Üstad Bediüzzaman ve onun talebeleridir... Kısaca değinmek gerekiyorsa, şunlar söylenebilir:
* 31 Mart Vak'asında yaşanan o kanlı boğuşmanın dışında ve uzağında duruldu. İdam sehpasının önüne kadar uygulanan zalimane tahakküme rağmen, Hürriyet ve Meşrûtiyet'ten yüz çevrilmedi, bilâkis bunların müdafaasına devam edildi. Dinin kudsiyetine "maal-iftihar" sahip çıkıldı; ancak "ihtilâlcilerin isteyişi gibi" değil...
* 1925'teki Şeyh Said Ayaklanmasına da iştirak edilmedi. Kardeş kanının dökülmesine asla rıza getirilmedi. Dahilde kuvvet kullanılması fikri temelden reddedildi. Kur'ân ilmiyle dinî irşad hizmetine devam edildi.
* Menemen ve Ticanîler hadisesiyle bir irtibat kurmak, hatta benzer hadiseleri vücuda getirmek isteyenlerin gayretleri de boşa çıkartıldı.
* Bediüzzaman ve Nur Talebeleri, 1950'den evvel olduğu gibi, sonrasında da "siyasal İslâm"ı çağrıştıracak herhangi bir hareketin içinde bulunmadı. Onca plan ve düzenbazlıklara rağmen, yine de "hadd-i vasat" çizgilerini ve "siyasetteki muktesit meslek"lerini muhafaza ettiler.
Bu çizginin dışına çıkan ve bu mesleğin haricinde iş tutanlar ise, hemen her defasında yanıldılar, dahası sayısız mâsumun hakkına girip onlara büyük zararlar verdiler.
Evet, maalesef bazan bir tek hatalı söz ile, muhakemesiz bir tek cümle ile, 20-30 yıllık birikimi tekmelemiş oldular.
Mukaddes dinî değerler siyasete bulaştırıldığı için, "kavi bir ekseriyetle dine aleyhtarlık meyli"ni uyandırdılar; böylelikle, uyanan fitne odakları güçlerini birleştirip harekete geçtiler ve neredeyse 40-50 yılda ancak elde edilebilmiş olan hakları yerlebir etmeye başladılar.
Muvakkat "Millî Görüş" iktidarından evvelki ve sonraki genel tabloya bakın, ne demek istediğimiz daha iyi anlaşılır.
Hâsılı, yüz yıl evvel olduğu gibi, metodik olarak bugün de meydanda üç ayrı görüş, üç ayrı yol var: İfrat, tefrit, vasat.
Vasatta gidenler "âkil sıddıklar" olup, muhakemeyi elden bırakmazlar. Tedbir ve ihtiyat içinde hareket ederler. Gürültü yapmaz, yaygara koparmaz, sabır ve akl-ı selim silâhına sarılırlar. Dar dairede "sırran tenevveret" düstûruna uyar, geniş siyaset dairesinde ise, "Ahrar-Demokrat" misyonuna sadâkatle bağlı kalırlar.
Bu dairede sebat etmekten ve istikamette yürümekten şimdiye kadar zarar gören olmadığı gibi, bundan pişmanlık duyana da rastlamış değiliz.
Tartışma
Simge değildir ve olamaz
Başörtüsü "siyasî simge" değildir ve olamaz. Olması da imkân ve ihtimal haricidir.
Zira, simge ve semboller, bir toplumun sadece bir kesimini değil, tamamını ilgilendirir. Sembollerde genç-ihtiyar, kadın-erkek ayrımı söz konusu dahi olamaz.
Meselâ: Müslümanların hilâli, Hıristiyanların haçı ve Yahudilerin yıldızı gibi...
Kezâ, spor kulüplerinin renkleri ve özel işaretleri gibi.
Öte yandan, başörtüsünü sırf "siyasî sembol" maksadıyla kullandığını söyleyen bir vatandaşa bugüne kadar rastlanabilmiş değil. Yok böyle birşey. Olamaz da.
Ama, maalesef olmayan bir şey, Türkiye'de sanki varmış gibi lâflar üretildi, tartışmalar yapıldı, yapılıyor. Çok hazin ve düşündürücü bir durum...
Olmayan bir şey için, hele bu zamanda "Farz edelim ki var" denilmez. Denilmemeliydi.
Derseniz şayet, fırsatçılar bunu anında malzeme yapar, ağızlarda sakız gibi çiğnemeye başlarlar.
Sonra da, muhalif partilerden, barolardan, yüksek yargı mensuplarından, medyadan, üniversite rektörlerinden ve daha başka dinamiklerden kuvvet toplayarak harekete geçerler.
Doğru dürüst iş yapmak maharet istediği gibi, muhalif bloku büyütmemek, ellerine koz vermemek ve onları birtakım tahriklerle birleştirmemek de maharet ister.
Zira onlar, hak yerine kuvvete istinad ettiklerinden, acımasız ve merhametsizdiler, dolayısıyla bile bile haksızlık yapmaktan çekinmezler.
O halde, Hz. İmam-ı Ali'nin (ks) tavsiyesine uyarak, son derece ihtiyatlı davranmak ve onların kuvvetlerini birleştirmeye sebebiyet verecek söz ve davranışlardan uzak durmak gerek.
23.01.2008
E-Posta:
[email protected]
|
