Eski tarihli sayılar
|
Banu YAŞAR |
|
Ben sadece üzgün bir kadınım... |
|
|
- Bir terapi öyküsü- “Ben deli ya da hasta bir kadın değilim, sadece çok üzgün bir anneyim” dedi, ilk seansın çekingenliğiyle. Sadece ağzı değil, gözleri daha çok konuşuyordu. Orta yaşın kendini gösterdiği çizgiler, çok daha ileriki yaşlara ait gibi duruyordu. Omuzları çökmüştü oturduğu sandalyede, elleriyle sürekli saçlarını kulakları arkasında topluyordu. İlk seanslar genelde birbirine benziyor diye düşündüm. Duygular karmakarışık olduğu için, nereden başlanacağı bilinmiyor. Biriken duygu yoğunluğu ise, seansın yarısını ağlayarak geçirtiyordu. Ama bu sefer farklıydı. Çünkü ben de ağlamak istiyordum? Duygularının bu kadar farkında olan ve onları bu kadar iyi tanımlayan çok az insan tanımıştım. Genelde ben onları konuşturmaya çalışırdım. Duygulara isim vermek de hep bana düşerdi. Aslında bu hoşuma da gidiyordu, doğrusu. Arkeolojik bir kazı yapar gibi heyecan vericiydi, terapi yolculuğu. Bulduklarını doğru kutulara yerleştirmen kazının başarısı açısından çok önemliydi. Farklı bir yolculuğa çıkacağımızı kapıdan girdiğinde fark etmiştim. Şaşkındı, Ne anlatmak istediklerinden, ne de benden emindi. Bir sene önce on yaşındaki oğlumu kaybettim dedi, her saniye kabullenmekte zorlandığı gerçeği bir kez daha söylemenin acısıyla... Üçüncü çocuğum, en küçüğü... Hep çok farklıydı diğer kardeşlerinden, hep hüzünlü bakardı yavrumun gözleri... Üç seneden sonra Türkiye’ye gelmeyi o kadar çok istemişti ki, onu kıramadım. Şimdi düşünüyorum da, keşke gelmeseydik diyorum. Onunla çok sevdiği bir dere kenarında dolaşırken ördek yavrularını görmüş ve onları çok sevmişti. Anne seneye beni tekrar getirir misin? demişti. Onları büyüdükleri zamanda görmek istiyorum. Kolunu dere kenarında ısırgan otlarına değdirdiğinde canı çok yanmıştı. Şimdi aradan tam bir sene geçtikten sonra bu sefer ben onsuz o dere kenarındaydım, ördek yavruları büyümüştü, ama ben yalnızdım. Kolunu yakan ısırgan otları bile yemyeşil dallarıyla hayattaydılar. Ama bir tek o yoktu. Ölümünden on gün önce derslerindeki bir sorundan dolayı ona kızmıştım. Bana dargın gitmemiştir değil mi? dedi onaylamamı istercesine. Bu soruya ne cevap verilebilirdi ki... Yavrusunu ebedî bir yolculuğa uğurlamış bir anne için ayrılığın kırgın olmadığı tesellisi bile ne kadar çok önemliydi aslında... Seanslar esnasında en zorlandığım anlar, cevapsız soruların gözlerimin içine bakılarak sorulduğu anlardı... Aslında cevabını bildiğin bir soruyu başkasına sorarken, bildiğin gerçekliğin dışında bir seçenek daha olmasını dilersin. Bildiklerinin acı vericiliği, bilmediklerini cazip kılar. Bilmediklerinde aradığın cevabın olduğunu ümit ve hayal edersin. Türkiye’ye bu gelişimde annem evindeki ona ait resimlerin hepsini kaldırmıştı. Ben üzülmeyeyim diye yaptığına eminim, ama onu bir kere daha kaybettiğimi hissettim. Sanki tamamen unutulmuştu, resimleri bile gülümsemiyordu bana… Belki bunu başkası yaşasaydı, bende aynı şeyi yapabilirdim. Görmenin hatırlatıcılığına takılıp, görmekteki teselliyi kaçırabilirdim... Tabi benim tepkimi tabiî olarak kimse anlamadı resimlerin kaldırılmasına gösterdiğim tepkiyi, acısı olan bir kadının dengesizliğine yordular... Ağaçtan düşeni ancak ağaçtan düşen anlarmış öyle değil mi? Onunla ambulansta vedalaşarak ayrıldık biliyor musunuz? Annecim seni çok seviyorum dedi, gülen gözleriyle. Her zamankinden daha uzaklara bakar gibiydi. Anlamıştım neler olduğunu, gitme diyemedim... Ben senden çok memnunum oğlum, sen çok iyi bir evlât oldun bana, seni çok özleyeceğim... Ebedî yolculuğa vedalaşarak uğurladım oğlumu, ikimizde biliyorduk neler olduğunu, birlikte geçirdiğimiz son dakikalardı bunlar, sonra ellerimin arasından kaybolup gitti. Hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim kendimi, hiç bu kadar da yalnız olmamıştım. Ne kadar güçsüzdüm Allah’ım ölüm karşısında, ne kadar acemiydim hayatın gerçek yüzüne... Ve şimdi aradan geçen bir senede onu daha çok özlüyorum... Ölüm kurşun yarası gibi, sıcağı sıcağına anlamıyorsun acını, zaman geçtikçe, özledikçe, gelmedikçe acısı daha da çok artıyor. Seni çok özledim oğlum, hem de çok özledim..
24.02.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
|
Önceki Yazıları |
