Cumhurbaşkanlığı seçimi şimdiden AKP’nin iç dinamiklerinde etkili olmaya başladı. AKP iktidarı sadece cumhurbaşkanını seçmeyecek. Onun hemen ardından başbakanını ve genel başkanını seçip, milletvekili seçimlerine gidecek.
Tüm dikkatler cumhurbaşkanlığı seçimleri üzerine odaklanıyor, ama Özal ve Demirel örneğinde yaşandığı gibi, iç sancı Çankaya konusunda değil, parti genel başkanlığı mücadelesinde yaşanıyor.
Cumhurbaşkanlığına hazırlanan Erdoğan, Başbakanlık için gün sayan Abdullah Gül ve parti üzerinde etkinlik iddiası olan Bülent Arınç şimdiden pozisyon almaya başladılar.
Bunun en bariz örneği Lübnan’a asker gönderme konusunda yaşanıyor.
1 Mart’ta ABD’nin istediğini yerine getiremeyen iktidar, Lübnan konusunda, “büyük biraderi” memnun edecek her türlü formüle evet diyor. Cumhurbaşkanı Sezer, Lübnan’a asker gönderilmesine karşı olduğunu açıklıyor henüz hükümet kanadından ses çıkmadan Meclis Başkanı, Sezer’e asker gönderme konusunda bir “yetkisinin bulunmadığı”nı hatırlatıyor. Meclis Başkanı, Cumhurbaşkanı’na “yetkin yok ne konuşuyorsun” anlamında cevap veriyor.
Lübnan’a asker gönderme kararını bu Meclis alacak.
Meclis Başkanı ise daha tezkere Meclise sevk edilmeden ihsas-ı reyde bulunuyor.
1 Mart tezkeresinin çıkması için var gücüyle bastıran o sırada parti genel başkanı olan Erdoğan’dı. Abdullah Gül Başbakan olarak ciddî bir durumla karşı karşıya olduğumuz gerçeğinden hareket ederek, tezkere sürecini gerçekçi bir şekilde yönetti. Artılarını ve eksilerini kararı alacak olan milletvekillerinden gizlemedi. “Tezkerenin geçmemesi dünyanın sonu değil” şeklindeki değerlendirmesi vicdanlarına söz dinletemeyen vekillerin gönül huzuru ile oy kullanmalarına imkân sağladı.
Meclis Başkanı Arınç ise her tavrıyla ABD’nin Irak’a müdahalesine, müdahale sırasında Türkiye topraklarına 70 bin Amerikan askerinin konuşlanmasına, Kuzey’den cephe açılmasına karşı olduğunu ortaya koydu.
O sırada tezkere karşıtları, ışıkları yakıp söndürme eylemi yapıyordu. Şimdi ne oldu? Gerekçeler daha mı ikna edici? Hayır. Konjonktür farklı.
AKP’nin içinde bulunduğu Çankaya, başbakanlık ve seçim süreçleri tezkere karşısındaki pozisyonları da belirleyici oluyor.
Tüm hesap ABD’ye ters düşmemek.
Çankaya’ya çıkmak isteyen Erdoğan bir yol kazası istemezken, başbakanlığa hazırlanan Abdullah Gül de ikinci bir çizik yemek yerine, desteklenen adam olmak istiyor. Bülent Arınç ise genel başkanlık ve başbakanlık konusunda iddialı olduğunu göstermek için bu oyunda baştan saf dışı kalmak yerine gücünü ABD’nin taleplerinden yana koyuyor.
Buna 1 Mart’ta istemeyerek ABD’ye ters düşen Erdoğan, Gül ve Arınç’ın günah çıkarması diyebiliriz.
AKP’nin iç dinamikleri işliyor ve üç önemli isim de bu kez “1 Mart fobisi” ile hareket ediyorlar. İbret verici bir durum. İbretlik bir eğilip, bükülme seremonisi...
Sorarım onlara 1 Mart’ta tezkere geçip, Türkiye üzerinden Irak’a cephe açılsa, 70 bin Amerikan askeri limanlarımızı ve topraklarımızı kullansa, Türkiye’ye de ancak 15 kilometre içeride asker bulundurmaya izin verseler ve işgalden bu yana Irak iç savaşının bir parçası olsa, bugün AKP tek başına iktidara aday olacak desteğe sahip olabilir miydi?
“1 Mart şeref belgesi” sayesinde halkla mutabakatları yenilendi.
Yıllarca siyonist rejim sloganları ile İsrail düşmanlığını körükleyerek siyaset yapan Erbakan, iktidar olduktan sonra en fazla anlaşmayı İsrail’le imzalamıştı. Aynı kökten gelen AKP’de İsrail’e “hayat öpücüğü” olacak işlere imza atıyor.
29.08.2006
E-Posta:
[email protected]
|
