Bugün, “Bayram gelmiş neyime! Anam anam garibem” demeyeceğim. Gurbette olanların burun sızısını arttırmaya da niyetli değilim. Ayrıca benim gibi anne özlemini çocuk yaştan beri içinde bir kor ateşi gibi tutuşturanların yaralarını deşmek de istemiyorum.
Garip olmak, “diyar-ı gurbet” denilen dünyada yaşamak, hasret yüklü buluşmalara hasret kalmak ve günü geldiğinde yine bir arada olamamak da bir vakıa. Gönül yaramız kabuk bağlamış, kavuşmanın ümidini korumak adına ve gününü görmek adına.
İçimizde biriken bir sıkıntı, maruz kaldığımız bir yıkıntı ve yüreğimize inen bir sızıntı kalp ritmini telâşa sürükler. Bazen de gafil olmanın granite vuran şoku ile hayatın kazaları bizi körükler.
İtirazlarımızın girdabında körük yemiş bir tahrikin ağır pençesinde çırpınır dururuz. Ödenmemiş borçlarımız vardır. Beklenmedik bir anda hastahaneye düşmüşüzdür. İmkânsızlıklar içinde kıvranmışızdır.
İşsiziz. Geleceğe ait endişeler içindeyiz. Küsüz, ıztırapla iç içeyiz. Ümidimiz yok, en büyük hastalığa düçarız. Çalışma şevkimiz yok, azabımızla başbaşayız.
Çocuktan haber yok, zamanında dönüş yok, evde ertelenmiş işler çok, komşuyla bir yakınlaşma ve tanışıklık yok. Ailede her şey istediğimiz gibi gitmiyor. Geçen ay biraz da açık verdik. İki yakamızı bir araya getiremedik.
Bu Ramazan’da istediğim dost meclisini iftara çağıramadım. Ağız tadında tefekkürümü yaşayamadım. Mukabelelere katılamadım. Ayrıca nuranî sohbetlerin feyzine yeterince iştirak edemedim.
Bir sınavım vardı, hazırlanamadım. Bir randevuma geç kaldım. Bir ödevim vardı yetiştiremedim. Bir dosttan haber bekledim, hâlâ gelmedi. Bir yardan selâm bekledim, hâlâ ortalıkta yok.
Sevdiğim bir yemek vardı, ne kadar da canım çekti. Ancak kısmet olmadı. Aslında bugün annemin dizinin dibinde, babamın yanında ve büyük aile fotoğrafının içinde olmalıydım.
Bugün evde sessiz, sakin ve büyük şehrin dosttan habersiz, yardan selâmsız ve komşudan bîhaber haletinde olmamalıydım. Telefonlar çalmıyor artık. Mesaj çıktı, sesi yıktı. Duyamaz olduk. Kulaklar paslandı. Hisler, harflerin cansız oluklarında dona kaldı.
Bugün işgal altındayım. “Ülkem” kurşunların ölüm kokusunu yaymakta. Açlık sınırındayım. Sefalet içinde kıvranıyorum. Zalim kusuyor, bizi vuruyor ve dünya seyrediyor.
Bugün Eritre’deyim, Etiyopya’dayım, Filistin’deyim, Irak’tayım, Afganistan’dayım, Mescid-i Aksa’dayım, Mekke mihrabında, Medine minberindeyim.
Bugün kaybolmuş güzelliklerin arandığı adreslerdeyim. Dostlar meclisindeyim. Tebessüm eden bir kabulle ve iç burukluğun tadında bir hüzünle şükür secdesindeyim. Âlemin sahibine emanetim.
Vazifemin şuurunda, takatsizliğimin idrakinde, kavuşmanın ümidinde ve muvaffakiyetin duâsındayım. Çaresizliklerim sınav, imkânlarım sorumluluk kemendinde.
Tahassürle başlayan bugünü yorumlamam, arkasında sizleri olumsuz ve yaşadıklarınızla buluşturan netameli düşüncelerin ve üzüntülerin içinden geçirerek bu ana getirmem sisleri de zaman zaman kilitlemiş olabilir. Bayrama, mü'mince bayrama.
Orucun izzetinde bir ibadetle ve Kur’ân’ın gölgesinde bir mevsimle bayrama geldik. Bayramdayız. Bayram içimizde. Bayramlık bir ortamın içinde değilsekte.
Gurbet bizim içimizde, biz gurbette değilsekte. Hüzün bizim dışımızda, biz hüznün içinde değilsekte.
İster içimizde ister dışımızda; görüyor, duyuyor veya yaşıyorsak bunlar bizim gerçeğimiz. Bizi etkiliyor. Dünyanın küçülen bir ailesi kadar mesafelerin kalktığı iletişimle hem haliz.
Şu ana bir daha dönelim.
Bayramınız mübarek olsun. Kalbiniz rahmetle, feyizle, şükürle ve muhabbetle dolsun. Gecekonduları, acizleri, fakirleri, garibanları, yüreği dağlananları unutmadan. İslâm âleminin huzuruna insanlığın barışına ve ülkemizin birliğine duâyı unutmadan.
Hepinize hayırlı bayramlar.
23.10.2006
E-Posta:
[email protected]
|
