Kitap okumanın ne kadar faydalı olduğunu, hemen herkes az çok idrak edebiliyor.
En cahil, hatta en tembel olana bile sorsanız, "Ah ah, keşke ben de bol bol kitap okuyabilsem" dediğini işitirsiniz.
Demek ki, kitap okumaya karşı kimsede kasdî bir direniş meyli yok.
Peki, o halde nedir bizi kitap okumaktan gevşeten, yahut men'eden? Yani, biz hangi saikle kitaptan kopuyor veya bol bol okumaktan uzaklaşıyoruz?
Bilinen sebeplerin çoğu, kişinin ruh haletiyle bağlantılı görünen tenbelliği, tenperverliği, atâleti, rehaveti, gevşekliği işaretliyor.
Bunların her biri birer pranga gibidir. Kayıt altına aldığı kişiyi tâ "atâlet zindanı"na kadar götürüp atar.
Ondan sonra da, çık çıkabilirsen...
Bilinen sebeplerin altında yatan asıl engel ise, şeytanın gizli telkinleri ve nefsin, özellikle de "ikinci nefs-i emmâre"nin aldatıcı üflemeleridir.
Bu telkin ve üflemelerle, gayret hissi önce törpülenir ve gitgide öldürülmeye çalışılır.
Gayret hissi zedelenen kişi ise, önüne çıkan veya zaten yapması gereken hayırlı her işi, her nevi hizmeti ertelemeye, yani daha sonraya bırakmaya meyil gösterir.
İşte, ibadet gibi, amel-i sâlih gibi veya kitap okumak gibi hayırlı iş ve hizmetleri sürekli şekilde tehir ettirerek "daha sonra"ya bıraktıran şey, içimizdeki şeytanın, yani aslında terakkimiz için bize musallat edilen nefs–i emmârenin telkinleridir.
Meselâ, şunu telkin eder ki: "İleride okursun canım. Şimdi kalkıp hangi kitabın neresini okuyacaksın?"
İşte, dikkat edilecek en tehlikeli levhâlardan biri budur.
Şayet bu gibi telkinlerin etkisi altına girmez ve "Hangi kitabı ne zaman okuyayım?" bocalaması içine düşmezsek, bizi terakkiye götürecek yollar açık demektir.
Dolayısıyla, en zor ve en sıkıntılı zamanlarda bile, hiç zaman kaybetmeden ve hiç tereddüt yaşamadan, ulaşabildiğimiz en yakın mesafedeki bir kitabı elimize alıp hemen okumaya başlamakta büyük fayda var.
Böylelikle, nefsanî telkinler neticesi karşımıza çıkan direnç noktalarını birer birer aşmaya ve İlâhî bir ihsan olarak bize verilen irade duygusunu kuvvetlendirme yolunu tutmuş oluruz.
Tembellikten kurtulup terakkiye yönelmek, böyle olur. Gayret hissini tazeleyip parlatmak, yine bu yöntemle olur.
O halde, hiç beklemeden ve hiç tereddüt eseri dahi göstermeden, hemen elimizi kitaba uzatalım ve muhtevasından âzamî derecede istifadeye çalışalım.
Hatırlatma
Hürriyet'in haberi
Bazı okuyucularımız şunu soruyor: "Üstad Bediüzzaman'ın mezarı konusuyla ilgili 22 Haziran 2006 tarihli Hürriyet'te tam sayfa çıkan haberin 'Birçok isim ve unvan kullandı' başlıklı bölümünde M. Latif imzasıyla yayınlanan bir yazıdan söz ediliyor. Bu yazı size mi ait?"
Evet, orijinal başlığı "Bediüzzaman'ın isim, imza, mühür ve ünvanları" şeklindeki o yazı bize ait olup 2003 yılı Ocak ayında gazetemizde yayınlandı. Daha sonra birçok internet sitesinde yer verilen bu yazıyı, Hürriyet gazetesi "nurpenceresi.com" isimli web sitesinden iktibasen aldı.
Gariptir, aynı isimli internet sitesine giriş yaparak "yazara e-mail göndermek için" tıkladığımız noktada karşımıza bambaşka bir e-mail adresi çıktı. İlgili adrese bunu düzeltmeleri çağrısında bulunduk, ancak yanlışlık hâlâ devam ediyor. Bu hususu da böylelikle hatırlatmış olalım. M.L.S.
Günün Tarihi
67 yıl sonra mezar nakli
26 Haziran 1951: Altmış yedi sene önce Taif’te boğdurulan Mithat Paşanın (1822-1884) kemikleri İstanbul’a getirtilerek, Şişli Hürriyet–i Ebediye Tepesindeki kabrine konuldu.
Bürokrasinin hemen her kademelerinde uzun yıllar çalışmış olan Midhat Paşa, 1872 ve 1876’da yekûn 4 ay kadar da sadrâzamlık yaptı.
Kànun-ı Esasî ile ilk meşrûtiyetin ilânında pek büyük emekler sarf etti.
Kısa bir süre sonra Sultan II. Abdülhamid ile ihtilâfa düştüler. İhtilâfın neticesi sürgün cezası oldu. Bir müddet Avrupa'da kaldı.
Daha sonra tekrar memlekete çağrıldı. önce Suriye, ardından İzmir valiliğine tayin edildi.
İzmir valisi iken tutuklandı. Yıldız Askerî Mahkemesi tarafından Sultan Abdülaziz’in katledilmesinde rol oynadığı gerekçesiyle idama mahkûm edildi. Bu cezâ, Sultan Abdülhamid tarafından sürgüne çevrilerek Taif’e sürüldü.
Mithat Paşa, Taif sürgününde iken, burada Berber İsmail diye bilinen bir asker tarafından 7 Mayıs 1884 günü boğularak öldürüldü.
67 sene sonra, yani 26 Haziran 1951'de Taif'ten yurda getirtilen Mithat Paşanın kemikleri, İstanbul Şişli'deki Hürriyet–i Ebediye Tepesinde defnedildi.
Defin merasimine dönemin Cumhurbaşkanı M. Celal Bayar da katıldı.
30 yıl sonra aynı yere Buhara'da şehit düşen Enver Paşanın da kemikleri nakledildi.
Enver Paşanın mezarının nakli ise, tam 74 yıl sonra gerçekleşti. Nakil töreninde Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel de hazır bulundu.
Şişli'deki bu özel mezarlıkta 31 Mart Vak'asında öldürülen subayların yanı sıra, bir dönem sadrâzamanlık yapmış olan Talat Paşanın mezarı da bulunuyor. Onun kemikleri ise 1943'te Berlin'den yurda getirildi.
26.06.2006
E-Posta:
[email protected]
|
