Önceliklerimiz değişti…
İnsanoğlunun öncelikleri değişti desek daha yerinde bir tespit yapmış oluruz!
“Küreselleşme” denen menem hastalık, maalesef herkesin tek tip olmasına yol açtı.
Sekülerizm, diğer adıyla toplumbilimcilerin; “dünyevileşme” dedikleri yaygın bir bozulma da buna eklenince, çağımızın insanına Allah yardım etsin demekten başka bir şey gelmiyor elimizden.
Bencilleşen bireyler…
Kopuk aile ilişkileri!
Ve:
Komşusuzluk…
***
Benim kariyerim…
Benim işim!
Benim bilgisayarım.
Benim cep telefonum… Ben.. ben.. ben…
Sâdece ve hep; “Ben” diyen ve asla başka bir insanın, çevresinin ve hatta ailesinin varlığını hissetmeyen; onlara zaman ayırmayan bencil bireyler…
“Ben” merkezli, “ego” dolu yaşayan fertler!
Çevre, arkadaş, komşuluk ve aile sıcaklığından mahrum insanlar.
İnsanın Everest tepesine çıkıp…
Eline aldığı bir megafonla insanların hepsinin duyacağı şekilde haykırası geliyor:
“Heeeeeey insanlık nereye gidiyoruzzzz!!!” diye.
***
İçinde oturduğumuz bütün mahalle bizim olsa!
En iyi kariyerlere, en pırlanta işlere biz sahip olsak…
Yeryüzünün en gelişmiş bilgisayarlarının hepsi elimizin altında bulunsa.
Ve yine yeryüzünün bütün cep telefonları sâdece ve sâdece bizim olsa!
Sâdece bir kişinin…
Ve bu insanın evi, arkadaşı, komşusu; çoluğu-çocuğu olmasa, yeryüzünde tek başına kalsa bu insan; bu insanın hayatının bir anlamı kalır mı?!
Bu yalnızlık içimizi ürpertti değil mi???
Peki tek başına kalmaktan böylesine korkan insanoğlu neden yine kendi hayatını böylesine mahvediyor?
Anlayan varsa beri gelsin!...
15.11.2007
E-Posta:
[email protected]
|
