Bu yazının başlığı Bulutsuzluk Özlemi Grubu’nun çok bilinen şarkı sözlerinden biri aslında: ‘Hiçbir kere hayat bayram olmadı ya da her nefes alışımız bayramdı. Bir umuttur yaşatan insanı…’ diye geçer şarkının içinde. Her insanın kendine göre bayramları vardır şu hayatta. Bazı sözleri her duyduğunda ister istemez kendi bayramlarını hatırlar insan.
İnsanların bayramları olduğu gibi mevcudâtın da bayramları var kendilerine göre. Meselâ toprağın ve bitkilerin en büyük bayramı suya kavuşmaları olan yağmurlardır herhalde. Neredeyse kışı noktalayacağımız şu günlerde yağmursuz bir sonbahar ve kış mevsimi yaşamanın sonucu olarak su kesintileri başlayınca, farkında olmadığımız veya değerini yeterince bilemediğimiz nice nimetler, bayramlar olduğu hatıra geliyor tekrar. Hayattaki süreklilik hali insanda bir yanılsama oluşturuyor. Bazı şeyler daima olmak zorundaymış gibi, zaten olması mecburî şeylermiş gibi yanlış bir anlayışa düşebiliyor insan. Meselâ musluğu açınca zaten su akar, düğmeye dokununca lamba yanar, güneş zaten her sabah doğar, vs. gibi ülfet peyda eden düşüncelere dalabiliyor insan.
İnsanın nazarı kâinattan çekildikçe, nimetler âdiyattan, sıradan şeylermiş gibi gözüküyor. Meselâ ‘sudan ucuz’ diye tâbir bile vardır. Öyle ya. Zaten su çok ucuzdur. Hem suyu da İSKİ gönder miyor mu? Parasını verdikten sonra istediğimiz gibi israf edebiliriz(!) Oysa hiç de öyle değil. İnsanlar nankörlük edip, nimetlerin şükrünü eda etmeyince, tıpkı son yağmursuzluk günlerimizde olduğu gibi Allah musibetlerle ikazlar gönderiyor bir bakıma. Sonsuz bir iştahla tüketime yönelen ve bu uğurda dünyanın düzenini bozan, küresel ısınmaya sebebiyet veren insanlar, kuraklık tehlikesiyle karşılaşınca hatırlıyorlar belki aslında hiçbir şeye kudretleri olmadığını, aciz ve fakir olduklarını. Sular kesilince farkına varıyor insan, suyun ne büyük bir nimet olduğunu ve aslında hiç de ucuz olmadığını. Zira o yağmurun yağması için yağmur ormanları, okyanuslar, bulutlar, rüzgâr, güneş ve daha birçok unsur bir arada çalıştırılıyor. Bir damla yağmur için adeta bütün kâinat seferber ediliyor.
Bediüzzaman Âyetü’l-Kübrâ adlı eserinde şöyle der: “O lâtif ve berrak ve tatlı ve hiçten ve gaybî bir hazine-i rahmetten gönderilen katrelerde o kadar Rahmânî hediyeler ve vazifeler var ki, güya rahmet tecessüm ederek katreler sûretinde hazine-i Rabbâniyeden akıyor mânâsında olduğundan, yağmura ‘rahmet’ namı verilmiştir… Atılmış pamuk gibi bu câmid, şuursuz bulut elbette bizleri bilmez ve bize acıyıp imdadımıza kendi kendine koşmaz ve emirsiz meydana çıkmaz ve gizlenmez. Belki gayet Kadîr ve Rahîm bir Kumandanın emriyle hareket eder ki, bir iz bırakmadan gizlenir ve def’aten meydana çıkar, iş başına geçer… Ve gayet lütufkâr ve ihsanperver ve gayet keremkâr ve rubûbiyetperver bir Hâkim-i Müdebbirin tedbiriyle rüzgâra biner ve dağlar gibi yağmur hazinelerini bindirir, muhtaç olan yerlere yetişir. Güya onlara acıyıp ağlayarak, gözyaşlarıyla onları çiçeklerle güldürür, güneşin şiddet-i ateşini serinlendirir ve sünger gibi bahçelerine su serper ve zemin yüzünü yıkar, temizler.”1
Yine Emirdağ Lâhikası’nda Bediüzzaman şöyle der: “Yağmursuzluk bir musibettir ve ceza-yı amel bir azaptır. Buna karşı, ağlamakla ve hüzün ve kederle, niyaz ve hazinane yalvarmakla ve pek ciddî nedamet ve tevbe ve istiğfar ile karşılamak ve Sünnet-i Seniyye dairesinde, bid’alar karışmadan, şeriatin tayin ettiği tarzda dergâh-ı İlâhiyeye iltica etmek ve duâ ve o hale mahsus ubudiyetle mukabele etmektir. Hem böyle umumî musibetler, ekser nasın hatasından geldiği cihetle, o insanların ekserî tevbe ve nedamet ve istiğfar etmekle def olur.”2
Kur’ân’da geçen bir âyette Allah şöyle buyuruyor: “İnsanlar ümitsizliğe düştüklerinde yağmuru indiren ve rahmetini her tarafa yayan da O’dur.”3 Bazen insanın acziyetini fark edebilmesi, ülfet perdesini yırtabilmesi için musibetleri hissetmesi gerekiyor. Ve tam sebeplerin bittiği noktada, en ümitsiz anlarda rahmet tecellî ediyor. Yağmursuzluk da umumî mânâda insanlara acziyetlerini hatırlatıyor aslında. Önemli olan bu musibetlere karşı asla ümidini kaybetmeden sabredebilmek ve musibetin kalkması için samimi bir şekilde Allah’a iltica edebilmektir. Şarkının devamında da dendiği gibi ‘bir umuttur yaşatan insanı.’ Şimdi gökyüzünün ağlaması için gözyaşlarımızla duâ etme zamanıdır. Şimdi sahip olduğumuz nimetleri, hayatımızdaki bayramları tekrar hatırlayıp sabır içinde şükretmenin, derinlemesine tefekkürlerin zamanıdır.
‘Deliye her gün bayram’ diye bir söz vardır ya. Bu sözün aksine ben “Akıllı, düşünen, tefekkür eden insana her gün bayram” diyorum. Bizim her nefes alışımız bayram aslında…
Yeter ki farkına varabilelim.
Dipnotlar:
1- Âyetü’l-Kübrâ, s. 3
2- Emirdağ Lâhikası, s. 33
3- Şûrâ Sûresi, 28. âyet
19.02.2007
E-Posta:
[email protected]
|
