İsrail, bir ayı aşkındır Ortadoğu’da katliâm yapıyor. “Terörist devlet”in uçakları, otomatik silâhları kan kusuyor, kadın, çocuk, yaşlı demeden binin üzerinde masum insanı katletti; katletmeye de devam ediyor. Dünya ise, “utanma” duygusunu unutmuşcasına sadece izliyor. Birleşmiş Milletler susuyor, insanlık susuyor…
İsrail, bütün dünyaya meydan okuyor. On günlük bebeklerinin annelerin kucaklarına öldüğü resimleri göre göre, utanmadan, sıkılmadan, “Bir ateşkese aldırmaksızın ordu amacına ulaşıncaya kadar operasyonlara devam edecek” diyor. BM’den ateşkes kararı çıksa bile durmayacaklarını, büyük bir vurdumduymazlıkla söylüyor. Yani “önümüze kim çıkarsa öldüreceğiz, bize kimse bir şey yapamaz” diye efeleniyorlar. Çünkü karşılarında onları durduracak -şimdilik- bir güç yok.
İsrail, bu utanmazlığına ahlâksızlığı da ekleyerek “İsrailli ahlâkı”nı gözler önüne seren bir teklif getirdi. İsrail hükümeti, insan olan herkesin akıllarına durgunluk verecek, “Parası neyse verir, bombalarız” anlamına gelen iğrenç teklifini ortaya attı. İsrail hükümeti, sınır kasabalarında yaşayan vatandaşlarının daha güvenli yerlere gitmelerinin maliyetini karşılayacağını söyledi.
Bununla yetinmedi… Ateşkes için BM’den talepte bulundu(!) Hizbullah’ı vurma gerekçesiyle kendisine saldırı imkânı tanınmasını istedi…
* * *
Savaş devam ederken, “Dünyayı utandıran savaşın bilânçosu” iyice arttı. Bu “savaş istatistikleri”ni gören dünya milletleri belki -duyguları kaldıysa- “utanır” diyerek aktaralım istedik.
“Utandıran bilânço”ya göre yarıya yakını çocuk bin 103 Lübnanlı öldü, 3 bin 568 Lübnanlı yaralandı. 3 milyonluk ülkede 300 bini çocuk 1 milyona yakın kişi yerinden oldu. İsrail uçakları 8 bin 700 sorti yaptı, 146 köprü, 72’in üzerinde yol kullanılamaz hale geldi. İki bin bombanın isabet ettiği sınırdaki Aytarun köyü adeta haritadan silindi. Lübnan altyapısında ise en az 3 milyar dolarlık hasar meydana geldi. Ciyye santralının da vurulması nedeniyle Akdeniz’e yaklaşık 30 bin ton petrol sızdı.
* * *
Ankara’nın göbeğinde de “utancın fotoğrafları” sergilendi. Türkiye Sağlık İşçileri Sendikası Ankara’da metronun Kızılay durağında beş gün süreyle “utanç fotoğrafları”nı sergiledi.
İsrail’in Filistin ve Lübnan’da gerçekleştirdiği katliamları hafızalarda canlı tutmak isteyen Sendika, hergün yüzbinlerce insanın geçip gittiği bir mekanda katliam görüntülerini gözler önüne serdi. Serginin amacını Sendikanın Genel Başkanı Mustafa Başoğlu şöyle özetledi: “Vahşet görüntülerinin insanlarımızın hafızalarında kalıcılığını sağlamak… Bu fotoğraflar daha sonra arabalara yapıştırılarak Ankara’nın sokaklarından dolaştırılacak…
Fotoğraf sergisini onbinlerce insan büyük üzüntü ve nefretle izlerken, konulan defterlere de duygularını aktardı.
İşte bunlardan bir kaçı…
“İkinci dünya savaşından sonra en büyük katliama şahit oluyoruz. Elimizden gelen tek şey dua ederek yanlarında olduğumuzu hissettirmek…”
“Lübnan ve İsrail’de Müslümanlar değil, bütün dünya katlediliyor…”
“Her şeyden önce insan olmaktan utanıyorum…”
“Artık masum anneler, babalar, çocuklar ölmesin. Kimse evsiz kalmasın. Masum çocukların günahı ne?”
“Ben bu resimleri gördüğümde kendimi o insanın yerine koydum ve insanların çaresizliğini gördüm. Hangi aklın ve mantığın alacağı bir zihniyettir ki bu insanlara bunu yapıyorlar?”
Ve böyle binlerce duygu, kin, nefret yüklü mesaj…
* * *
Lübnan’ın Başbakanı Fuad Sinyora, vatandaşlarına yapılan katliamı anlatırken, bütün dünyanın gözü önünde ağlıyor. Ölen çocukları, dul kadınların kederlerini ve mültecilerin ağlayışlarını hatırlatırken gözyaşlarını tutamıyor. Arap dışişleri bakanları ayakta alkışlıyor o kadar… Dünya hâlâ seyrediyor bu utanç tablolarını… Sinyora’nın ağlamasına İsrail Dışişleri Bakanı Tzipi Livni, “gözyaşlarını silerek, çalışmaya başlaması” çağrısında bulunuyor utanmadan, sıkılmadan… Taş yürekliler zaten ağlamasını bilse bu katliâmları yaparlar mı?
Kimbilir, bu satırlar yazıldığı saatlerden şu ana kadar İsrail’in kan kusan mermileri kaç bebeğin, kadının, yaşlının kanına girecek. BM katliâmları görüyor, ama kınamaktan dahi aciz durumda… Arap devletleri belki de “korkularından” seslerini yükseltemiyor… Lübnan’ın Ankara Büyükelçisi, G. Habib Siam, bu insanlık dramının sona ermesi için dünyadan yardım istiyor ve soruyor: “Bu çocuklar ölürken dünyanın geri kalanı nasıl uyuyor?”
“Utanç fotoğrafları” sergisinde bir gencin yazdığı şu duâ ile yazımızı noktalayalım:
“Ey Rabbimiz, yapılan bu zulümleri yapanlara mutlaka vereceğin bir ceza vardır. Her şeyin bir vakti olduğu gibi bu cezanın da bir vakti var. İlâhî adaletine sonsuz güveniyoruz…”
13.08.2006
E-Posta:
[email protected]
|
