Dünya hayatı çok çetin imtihanlarla doludur. Kimi malıyla, kimi makamıyla, kimi evladıyla, kimisi de eşiyle imtihan olmaktadır. Ne yazık ki bu imtihanların ekserisi âilevî imtihanlardır.
Bu âilevî imtihanların en acibi de şu ki, ebeveynlerin birbirlerine karşı “Geçmişte bana şunu demiştin; bana böyle davranmıştın; istediğim bir şeyi almamıştın; senin annen/baban bana bunları yaşatmıştı ...” gibi cümlelerle geçmişte olan şeyleri sanki yeni yaşanmış gibi sürekli dile getirmektir. Yani geçmişi her gün yaşayarak ve evdekilere de yaşatarak o ânın hatta o günün huzurunu bozmak ve âile içinde sert tartışmalar çıkarmaktır. Bunun bir başka ve çok daha acib bir versiyonu da gelecekte olabilecek ve henüz yaşanmamış şeyleri sanki yaşanacağı kesinmiş gibi şimdiden kederlenmek ve evin huzurunu bozmaktır. Bu acib âile imtihanını akrabalarım başta olmak üzere tanıdığım birçok âilede müşâhede ettim.
Evet, bu imtihan sebebiyle ebeveynler arasında gerginlikler ve bazen sert tartışmalar olabilmektedir. Bu durum yuvaların huzurunu bozabildiği gibi âile bağlarını da sarsabilmektedir. Bu yüzden gelecekte âile kurmak isteyecek bu çocuklar ümitsizliğe düşebilmektedir.
Pekiyi, değer mi yuvamızın huzurunu bozmaya? Değer mi çocuklarımızın psikolojilerini bozmaya? Madem değmiyor, nedir bu gaflet?
Evet, ebeveynlerin birbirlerine karşı gösterecekleri hürmet, merhamet ve muhabbet âile hayatının devamı için çok büyük önem arz etmektedir. Zira Bediüzzaman Hazretleri “Aile hayatı, kadın-erkek mabeyninde mütekabil hürmet ve muhabbetle devam eder” buyurmaktadır. Hem Peygamber Efendimiz (asm) “Sizin en hayırlınız, ailesine karşı en güzel davranandır.” buyurarak ailemize karşı nasıl davranacağımızı bizlere bildirmiştir.
Elhâsıl: Önemli olan bu hataları sürekli dile getirip geçmişe takılı kalmak değil, bunlardan dersler çıkarabilmektir. Karı-koca arasında hürmet ve muhabbetin devamı için çabalamak ve bilhassa terbiye-i İslâmiye içinde mes’udane bir âile hayatı yaşamaya gayret etmek her âilenin en mühim mes’elesi olmalıdır. Vesselam…