Vakıfta öğle dersinde Şualar’dan Bediüzzaman’ın Risale-i Nur müdafaasını dinledik. Çeşitli iftira, itham ve isnatlara karşı davasının hakkaniyetini akıl, mantık ölçüleri, delilleri ile kanunların esaslarına göre, imanın şehametiyle cesur ifadelerle yapılan savunmalar, tavizsiz, korkusuz, etkili hukuk manifestoları olarak tarih aynasından hatıralar ve hakikatler deryası, okuyanları hala heyecanlandırabiliyor. 

Ahir zamanın dehşetli tahribatına karşı iman, ahlak ve fazilet dersleri veren Kur’an tefsiri Risale-i Nur okunan mekânlarda bulunmanın ruhani rahatlığı, kalbe verdiği huzur, sürur, rahatlık ve birçok hususlar konuşuldu. Herkes dağılınca bir müddet şahsi mütalaaya devam ettim. Yorgunluk basınca, Medine-i Münevvere’de Mescid-i Nebevide bir görevlinin, Risale-i Nurlarla ilgili anlattığı rüya ile ilgili video dikkatimi çekti, merakla izledim. 

Öğle namazı sonrası Ravza-i Mutahhara’da bir müddet uyuyan görevli, rüyasında: oraya gelen tüm ziyaretçilerin ellerinde Risale-i Nur eserlerinin olduğunu görmüş! Herkes o kitapları okuyorlarmış. Uyandığı zaman çok etkilenmiş bu acib haldir, nasıl bir manadır diye, taaccüp içinde hayra yormuş. Önceden tanımadığı Risale-i Nurlar nedir, Bediüzzaman Kimdir? Diye epey merak ve mülahaza etmiş.   

Bu merak ve şaşkınlık ertesi gün öğleye kadar devam etmiş. Aynı saatlerde Hz. Peygamberimizin (asm) Kabr-i Şerifini ziyarete gelenlere tevcih vazifesi yaparken, Türkiye’den gelen bir ziyaretçi, o görevliye Risale-i Nur’dan küçük bir kitabı uzatıp hediye etmiş. Risale-i Nur kitabını eline alıp bakmış ve bir gün önceki rüyasını olduğu gibi Türk ziyaretçiye anlatmış. O ziyaretçi de sevinmiş. Risale-i Nur külliyatını getirip o görevliye hediye etmiş. Mescid-i Nebevi görevlisi, bu rüya ile gelen tevafuk ve inayete hayret ve sevinçle sahip olduğu Kur’an hakikatleri ile ilgili sözünü söyle tamamlıyor: “Bu olay kaderi İlahiden bir işaret olarak kabul ettim. Risale-i Nur kitaplarını okudum ve kendimi Risale-i Nurların ilim hazinesinde görmeye başladım…” 

Aynı mekânda huzur veren iklim, tevafuk ve nurun inkişafının sevinci ile tefekkür derken,  göz kapaklarım iyice küçüldü, kaylûle ile kestirmek isterken vakfın kapı zili sesi geldi. Kalkıp baktım kimseyi göremeyince hayali sestir, diye tekrar dönüp uzandım. Bu sefer çok sıfırlı, bilinmeyen bir numaradan arandım, bakmadım!. Hemen sonrasında gelen telefonda Mehmet Abi, biraz telaşlı: 

“Hocam nerdesin,” diye sordu? Vakıftayım, dedim. Devam etti, “vakfa malzemeler gelmiş, kapıda bekliyor. Sana ulaşamayınca beni aradılar! Ben de Osman kardeşle atlayıp geldik, kapıdayız”. Kapıyı açınca gelen bir yığın malzemeye baktım. Mehmet Abiye, telefonu açmadığım iyi olmuş! iyi ki geldiniz, bu kadar malzemeyi tek başıma taşıyamazdım, dedim. Okuldan gelen gençlerle eşyaları taşıdık, birlikte ikindi namazını kıldık, tesbihat yapıldı, Kur’an tilaveti ve ders okumaları sessiz mekânı şenlendi.   

Onlar ikindi çayını yudumlarken, bana kaylûle ile tasarladığım rüyadan, hayalden öte… Hakikat âleminde, Nurun faaliyetleri, kardeşleri, huzur, sürür ve sevinçleri gösteriliyordu:  “Bize ve merakımıza, dairemiz içindeki ezvak-ı maneviye ve envar-ı imaniye kâfi ve vâfidir.”