Kış günlerine adım atan bu mevsimin son dilimi, son anları sükunetli, serin, durgun, ölüm sessizliği ile ayrılığın hüzünlerini çağrıştırıyor. Dünyanın fânî yüzündeki hayatın kısalığı, ömrün fânîliği, süratle geçen zamanın, zeval bulan mal ve servetin, kaybolan güzelliklerin, solan yüzlerin, giden sevgililerin arkasından bakakalmak gibi hissiyatları fısıldar bu mevsim.

Oysa baharda yeniden dirilişlerin sevinçlerini yaşamıştık. Bir damladan, çekirdekten, tohumdan, yumurtadan hayat bulan canlardan bakışlar, sesler, nefesler, renkler, tomurcuklar, çiçeklerle şenlenen tabiatın dirilişi ile hayallerimizi, hafızalarımızı, inancımızı, duygularımızı süslemiştik. Var olmanın tezahürleri ve tecellileriyle tefekkür etmiştik. Baharın ihtişamıyla gençlik heves ve heyecanlarımızı hatırlamıştık. “Evet, bütün yeryüzünü bir sofra-i nimet eden ve bahar mevsimini bir çiçek destesi yapan ve o sofranın yanına koyan ve üstüne serpen bir Cevad-ı Kerîm’i…” O çiçek mevsiminin envaı çeşit nimetleriyle, renkli, süslü, sanatlı, neşeli, şirin süruruyla, bahar haşrinin diriliş manzaraları ile anlamıştık.

Yaz bitip güz geldiğinde zamanın hızlı zevalini, ömrün çabuk geçtiğini idrak etmeye başladık. “Size verilen şeyler, dünya hayatının geçici nimeti ve süsüdür.”1 ayet ile etrafımızda fânîlere baktık. Ağaçlardaki kehribar renlerindeki sarı yaprakların hışırtısıyla sonbaharın hüzünlü sesleri enstrümantal musikisi kulaklarımızda “giden gelmez, gelen gider…” iftirak nağmeleri yankılandı. Hazan mevsimi, sath-ı arzda rüzgârın serin fısıltısıyla ayrılıkları, yolculukları, terhislerle ölümün soğuk nefesini hissettirir mahlûkata…

Güz mevsiminin hazin vedaları mesajlar verir. Şuur sahiplerini iç alemindeki ölüm gerçeğinin murakabe ve muhasebesine baktırır. Uzaklarda gördüğü yolun sonunu hatırlatır. Sonbaharı, son nefes gibi kendi dünyasında hisseder, insan. Yaprak dökümüyle aynada dökülmüş saçları, buruşmuş çiçekler, kırışmış alın çizgilerini, yağmur damlaları, göz altındaki halkaları gösterir. Bir an melankolik duyguların kıskacı ile ihtiyar bedeninde ölümün soğuk yüzünün tedirginliği sarar ruhunu, irkilir!

Sonbaharın sessizliğine geri döner, kâinatta nizam içinde işleyen, antika sanatların, güzel mahlukatın mu’cize yaratılışları, beslenmeleri, istihdamları, vazifesi bitince sürur ve sevinçle terhis esnasında etrafta ahlar, feryatlar, figanlar duyulmaz. “Hepiniz Allah’a koşun”2 emri ile ömrünü tamamlayan ne varsa böcekler, kelebekler, çekirgeler, arılar, sinekler rıza, tevekkül ve teslimiyetle fenadan zevale, kudret dairesinden ilim dairesine huzur ve huşu ile koşarak giderler...

Yetimâne hüzünlerin yerini vuslat sevinçleri alır. Ölümün hiçliğe, yokluğa, ademe gitmek değil, yeni bir hayatın, diriliş müjdeleri; yeni bir baharın, geleceğe taze bir başlangıcın habercileri olur. Muhabbetle aşkın en münteha derecesine, bâkî ve sermedî âlemlerdeki sürur ve sevinç dolu vuslata yükselişin müjdeleri yürekleri serinletir.

Güz mevsimi kıyameti, ihtiyar gezegenimizin hâli, âhir zamanı gösteren ikindi vaktinde güneş kızıllıklar bırakarak ufûle meyledip batması ile karanlık bir âlemde kâinat yüzü “senin tarif edicilerin, bütün masnuatındaki mu’cizeler…” perde perde örtülmesi uykuyu ve bir nevi ölümü hatırlatır. Yeryüzünü kaplayan karın beyaz örtüsü ile kefen altındaki mahlûkat, bahar haşrini, İsrafil’in boru sesiyle dirilişi yeniden müjdesini bekleyecekler…

Dipnotlar:

1- Kasas Suresi: 60.

2- Zariyat Suresi: 50.