Dünya maksatlarına bu yolla yürümez. Dünyayı kazanmak için böyle bir yola tevessül ve tenezzül etmez. Şahsî veya cemaatî bir menfaat için bir araya gelmekten sakınır. Eğer sakınmıyorsa yaptıkları veya yapacakları Risale-i Nur hizmeti olmaz. Dünya işleri için kurulmuş bir yapılanma olarak tanınır ve öyle anılır. İnsanlar da oraya ahiretleri için değil dünyalarını kurtarmak için girerler. Ahiret ve ebedî saadet talebi geri planda kalır. Önemli olan dünya saadetini temin etmek olarak görülür. Sayıca çoğalmak ve olabildiğince fazla himmet toplamak önemli gaye ve hedeflerden birisi olur. Kendini gizlemek, sırlı olmak, adam tutmak ve kayırmak gibi müsbet iman hizmeti ile uyuşmayan vaziyetler meydan alır.  

“Risale-i Nur dünya işlerine âlet olamaz, dünya işlerinde siper edilmez. Çünkü, ehemmiyetli bir ibadet-i tefekküriye olduğu cihetle, dünyevî maksatlar kasten ondan istenilmez. İstenilse, ihlâs kırılır, o ehemmiyetli ibadet şekli değişir. Bazı çocuklar gibi, dövüştükleri vakit Kur’ân’ı siper eder. Başına gelen darbe Kur’ân’a geldiği gibi, Risale-i Nur, böyle muannid hasımlara karşı siper istimal edilmemeli.”1 Risale-i Nur dünya işlerine alet edildiğinde “ehemmiyetli ibadet” vaziyeti değişir. Onun yerine “ehemmiyetli makam”, ehemmiyetli “ticaret” ve “ehemmiyetli şahıs” manaları ortaya girer. İbadetin yerine konulan dünya ait şeyler nedeniyle ibadetler aksar ve hatta ibadetlerin manaları değişir. Risale-i Nur’u siper ederek arka tarafta dünyaya çalışmak kabul edilebilecek bir şey değildir. Karşındaki hasımlarına karşı onların hücumlarını kesmek amacıyla en önde Risale-i Nur’u gösterip arkasında kendi menfî maksatlarına yürümek o acımasız hücumların Risale-i Nur’a gelmesine sebep olmak demektir. Kimsenin bunu yapmaya hakkı olamaz ve kendine bunu hak göremez. Öyle zannediyor ve görüyorsa Risale-i Nur şahs-ı manevîsini karşısında bulur. 

Risale-i Nur’un dünya işlerine alet edilmesine asla izin verilmez, alet edenlere müsamaha ile bakılmaz. 

Dipnot:

1- Tarihçe-i Hayat, s. 329.