Kendi şahsına göre değil vazifeye göre bir vaziyet almak durumundadırlar. Vazifenin getirdiği sorumlulukları taşıyabilmek için bazı düstur ve prensiplere sıkı sıkıya bağlanmaları gerekmektedir. Bizleri ayakta tutan ve vazifede devam ettiren vazgeçilmez esaslara sarılmaları lâzımdır. Bu esaslar şahsî ve nefsî girişimlere feda edilmemelidir. Eğer feda edilirse sırtımızda ki kudsî yükün yere düşmesine sebep olunabilir. Bu vazgeçilmez esaslardan birisi de birbirimize küsmemek ve küstüm dememektir. Küsmek, omuzumuza ihsan-i İlâhî tarafından konulan vazifeyi reddetmek ve omuzumuzu o vazifeden geri çekmek manasını taşır. Tercih ve irademizle olmayan bir manevî vazifeden kendimizi geri çekmek yine bizim tercih ve irademizle olmamalıdır. Bu nedenle hizmetimiz içerisindeki kırgınlık ve dargınlıklar küsme derecesine gelmeden tamir edilmelidir. Yani küsme kapısı açılmadan kapatılmalıdır. Bu, pek büyük hataya sebep olma mesuliyetine girilmemelidir. “Ey Kardeşlerim! Bu hayatın bu içtimaımızda ‘Bu kardeşim bana haksızlık etti’ diye ‘küstüm’ demeyiniz. Bu pek hatadır. O arkadaşın sana bir dirhem zarar vermiş ise sen küsmekle kırk dirhem bizlere zarar veriyorsun. Belki kırk lira Risale-i Nur’a zarar vermek muhtemeldir.”1 Elbette hiçbir Nur talebesi Risale-i Nur ve şahs-ı manevîsine zarar vermek istemez. Ancak çeşitli şekillerde ortaya çıkan küsme vaziyetleri maalesef bu zararı veriyor. Küçük bir çöpün göze girmesi veya barutun içine kıvılcım düşmesi gibi büyük tahribata yol açıyor. Yapılması gereken hizmetler ve birer taifeye mahsus küllî vazifeler aksıyor. Bu nedenle küsmeye ve küslüğe yol açan vaziyetleri bir an önce sona erdirmek gerektir. Nerede bir ateş görse söndüren Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerinin talebeleri kendi içlerine düşürülmek istenen ateşleri de izni İlâhî ile yanmadan söndürecektir.

Dipnot:

1. Lem’alar, s. 442.