Kendine has tebliğ ve irşad yöntemi vardır. Başkalarının tarzından ayrılan birçok belirgin yönleri bulunmaktadır.

Bu yüzden Risale-i Nur ile alâkadar olanların başka dinî hizmet tarzlarını yeniden canlandırmak veya mevcut olanların işleri ile alâkadar olmak gibi hususlara ayıracak fikri ve vakti yoktur.  Bütün maddî ve manevî gayretini kendi vazifesi için sarf eder. Öncelikle şunu hatırlatmak gerekir ki bizim mesleğimiz  tecavüz değil, tedafüdür (kendini korumak). Hem tahrip değil, tamirdir. Tecavüz ve tahrip üzere ilerleyen mesleklerle zaten alâkadar olunması uygun değildir. Onun haricinde olanların ise binler o şeyleri okur, neşreder adamları vardır. “Biz onların yardımlarına koşmamızla, omuzumuzdaki çok ehemmiyetli vazife zedelenir ve muhafazası lâzım olan ve birer taifeye mahsus bir kısım esaslar ve âlî hakikatler kaybolmasına vesile olur.”1 Hakikati, bizler için açık bir uyarı-uyarıcı niteliğindedir. 

Çünkü biz kendi omuzumuzdaki çok ehemmiyetli vazifeleri zedeleyerek başkalarının yardımına koşamayız. Daha ötesi Risale-i Nur’un her bir esası, her bir âlî hakikati birer taife tarafından korunması ve ona hizmet edilmesi gereken hakikatlerdir. Meselâ hürriyet, adalet, şefkat, uhuvvet hakikatleri sadece bir taife tarafından okunup ona hizmet edilse ancak kâfî gelir. Böyle bir mesuliyetimiz varken bizle alâkası olmayan şeylerin peşine ve derdine düşmek doğru değildir. Bana göre veya sana göre değil, Risale-i Nur’a göre doğru değildir. Yoksa muhafazası lâzım esasları kaybedersek büyük bir mesuliyeti boynumuza yüklenmiş oluruz.

Dipnot:

1- Kastamonu Lâhikası, s. 83.