Hizmetin ehemmiyeti ve büyüklüğü nispetinde her vazifeli şahsın da buna uygun hareket etmesi, bu kıymet ve büyüklüğe zarar getirmemesi lâzımdır. Herkes şahsı için bir düşünüyorsa hizmet-i imaniye ve şahs-ı manevî için bin düşünmelidir.  

İyi niyetle yapılan şeyler bile netice itibarı ile şahs-ı manevimiz adına bir kusur teşkil edebilir. Bir kısım Nur talebeleri; “Üstad’ımız istese belki bazı ruhanîler, cinnîler de hizmet edecekler belki ediyorlar. Onun şahsı bizim hizmetimize muhtaç değil” düşüncesiyle davranırlar. Üstad Hazretleri bunun bir kusur olduğunu söyler ve böyle düşünenleri ikaz eder. Böyle düşünmek sebebiyle hizmette dikkatsizlikler meydana geldiğini belirtir. Bu tarz kusurlara karşı aşağıdaki hakikatle cevap verir; “Nasıl ki Risale-i Nur’u ve hizmet-i imaniyeyi, dünyevî rütbelerine ve şahsım için uhrevî makamlarına âlet yapmaktan sırr-ı ihlâs şiddetle beni men ettiği gibi; öyle de, kendi şahsımın istirahatine ve dünyevî hayatımın güzelce, zahmetsiz geçmesine, o hizmet-i kudsiyeyi âlet yapmaktan cidden çekiniyorum.”1 

Risale-i Nur hizmet-i imaniyesi bizim dünyevî rütbeler kazanmamıza veya şahsımız için bize bir imtiyaz tanınmasına âlet yapılamaz. Kimse Risale-i Nur hizmet-i imaniyesi üzerinden kendine özel bir makam elde edemez. Elde etmek isterse şahs-ı manevînin sahip olduğu ihlâs sırrı onu men edecektir. Fark edelim veya etmeyelim bazı düşüncelerimiz ve davranışlarımız doğrudan veya dolaylı olarak hizmet-i imaniyemizi olumsuz etkiliyorsa ve bu vaziyet açıkça belli ise bize karşı yapılan ikazları dikkate almak lâzımdır. Yoksa, “Hani nerede kusur? Ben kim, kusur kim? Bende kusur olduğu görülmüş müdür?” denilirse nefsimizin tuzağına düşmüş oluruz.

Dipnot:

1.Emirdağ Lahikası, s. 340.