Affetmek İlâhî bir sıfat ve yüksek bir ahlâkî meziyettir.

Kul, kusursuz olur mu? Elbette ki, olmaz.

Önemli olan, hâlimizi fark edip, yanlışlarımızdan dönmek; pişman olup yüz çevirmek.

Her insanın kendine mahsus bir hâli var. Tıpkı bir bahçe gibi dikeni var, gülü var; güle meftun bülbülü var. İnsanın doğruları, yanlışları; gözden kaçırdığı yanlışları olabilir.

Peki, bu durumda ne yapmalı?

Yolu düzlemek için, evvelâ, herkes kendi nefsinden başlamalı.

Çünkü, “Nefsini ıslah etmeyen başkasını ıslah edemez”2 hakikati elimizde yanıltmaz bir pusula. Önce kendimizle ilgili bir özeleştiri ya da durum değerlendirmesi yapmalıyız. Acaba hangi davranışımız yerli yerinde ve karşıdaki insana güven veriyor ve onu rahatlatıyor? Hangi davranışlarımız yahut doğru bildiğimiz yanlışlarımız onu rahatsız ediyor?

İşe, önce buradan başlamalı.

Bize ait kusurları görmeli ve onun burnunu yere sürtmeli!

Ama bu hâl karşıdaysa, onu da incitmemeli; kerim olmalı, müsamahakâr davranmalı. Yani, “gece” gibi örtmeli, başkasının kusurunu, kabahatini. 

Farz edelim ki toplum hayatında, insanî münasebetler içinde, iş ortamında, dostlar arasında bir kusur zuhur etti! Mütemadiyen bu kusurla meşgul olmak, ona takılıp kalmak huzuru örseliyor.

İşte, o an, affetmenin zamanı.

Bu toleransı gençlerden, arkadaştan, ıyalinden esirgemek olur mu?

Yanlışa yanlışla, kötülüğe kötülükle karşılık vermek zayıfların, acizlerin işidir. Kusura bakmak, bataklığa batmak gibidir; baktıkça, batar insan.

Affetmek, kabahati bağışlamak ise fazilettir, erdemdir.

Cenab-ı Hak, “Affetmeniz, takvaya daha uygundur”3 buyuruyor.

Ümmetinin dertleriyle hemdert olan Efendimiz (asm), “Kul başkalarının hatalarını affettikçe, Allah da onun şerefini yükseltir”4 diyor.

Şu hâlde; hayatın tadı tuzu, toplumun huzuru için affet!

Aksi hâlde kısır döngüler, üzücü çekişmeler, dar düşünceler devam eder; saadeti zedeler.

Peygamberimizin (asm) bir başka hadislerinde ise, şöyle bir müjde yer almaktadır: “Allah, muhakkak surette kötülüğü affeden kişiyi aziz kılar.”5

Affetmek, mü’mine yaraşan güzel bir davranış; olgunluğun şahikası.

Affetmek, Rabbimizin, rahmeti; hayatın da lezzeti.

Affetmez isek ne olur?

Nefsin, sende, tutunacak dal bulur. O, sen; sen de, o olursun.

Velhâsıl: “Başkasını sık sık affedin, ama kendinizi asla”

Dipnotlar:

1 C. S. Tarancı, Seçmeler, 53, 2 Said Nursî, Sözler, 243, 3 Bakara Suresi: 237, 4 Müslim, Birr, 69; Tirmizî, Birr, 82, 5 TDV İslâm Ansiklopedisi, 1: 394 (Müsned, 2: 238).