Tik tak, tik tak...

Sarkacı sallandıran, içindeki intizam.

Zembereği kurulu, birbirine örülü dişliler, çarklar, miller, ibreler...

Hâl-i hazır zamanı saymak için, çalışır; emrolunan o âna, varmak için yarışır.

Tik tak, tik tak...

Boşalınca zembereği, hareketler yavaşlar. Sanki, mehter takımı; dura kalka yol alır.

Hemen bir el yetişip, kuracak; durmaktan kurtulacak.

Ona göre hayat bu!

Ya insan?

İnsan, harika bir makine; gece gündüz işleyen.

İçi dışı sır dolu; sessizce gider, yolu.

Her bir âzâ birbirine sırt vererek güç alır:

Kalp, gece gündüz kan pompalar; daralır, genişlenir. Yaradan’ı zikrederken, “derviş tefi” kesilir.

Hû, hû, hû...

Gider gelir kan; bedene taşır, can.

Alyuvar, akyuvar senin sağlığın için çabalayıp dururlar.

Bu ne biçim heyecan?

Mide, böbrek, ciğer, dalak birbirinden şevk alarak, sırtlarını sırtlarına dayarlar; hatırını, hiç bezmeden sayarlar.

Tavzif oluş sebepleri; hayatına payanda!

Göz, ruhun penceresi; seyreder, seyrân eder. Bunca güzel şeylere, gönlünü hayran eder.

Bir hârika saray insan, her şubesi bir âlem. Duygular, lâtifeler; his dokusu, bilmece.

Hikmetinden sual olunmaz, Allah’ım!

Terazinin bir kefesine dünyayı, diğerine de insanı koymuşsun; ağır basmış, âbid’in.

Çünkü, muradın öyle.

Kâinata meydan okur, iman zırhını giyen; tâ derinden gelen sesle, sana “Allah’ım!” diyen.  

Güm güm atar bağırda, hiç susmadan yürekler. Duyar onu, duyanlar; duyduğuna uyanlar.

Sanki saat, mübarek!

Sabah demez, akşam demez; susmak bilmez, durmak bilmez usanmadan çalışır.

Tâ o güne kadar…

Sarkaç, durmaz; hızla koşar yolunda.

Tik tak, tik tak...

Ama ona, artık, durma vaktidir.

Yol, kat edilmiş; rızk, tüketilmiş.

O ân, vuslat zamanı; saatler dursa da durmasa da...

Ses kesilir, takat, biter; son nefesin fısıltısı, ancak, “Hû”.

Sarkaç sallanır ötede, el sallanır beride.

Bir yolu bitirten Kudret, başkasını başlatır.

Sonsuz hayata doğru…

Ömür biter, can gider; ister, imdâd edilmek,

Makbul olan, arkada, rahmetle yâd edilmek.