“Evet, hayat apartmanı yıkılıyor. Ömür tayyaresi şimşek gibi geçiyor.”1 Burada yıkılmak üzere olan apartman, insanın bedeni ve hususî dünyası oluyor. Beden ise her gün eskiyor, yıpranıyor, zayıflayıp ölüme doğru hızla ilerliyor. Dünyanın güneş etrafındaki dönüş sür’ati, saatte 108.000 km. Yani dünya bu sürat ile bizi ölüme yaklaştırırken, hayattan da uzaklaştırmış oluyor.
Evet, İhtiyarlar Risalesi’nde geçen aşağıdaki şu ifadeler “ Evet, hayat apartmanı yıkılıyor” un harika bir izahı gibi olmuş. “Bir zaman gençlik gecesinin uykusundan ihtiyarlık sabahıyla uyandığım vakit kendime baktım, vücudum kabir tarafına bir inişten koşar gibi gidiyor. Niyazî-i Mısrî’nin, “Günde bir taşı bina-yı ömrümün düştü yere, Can yatar gafil, binası oldu viran bîhaber” dediği gibi, ruhumun hanesi olan cismimin de hergün bir taşı düşmekle yıpranıyor. Ve dünya ile beni kuvvetli bağlayan ümitlerim, emellerim kopmaya başladılar.”2 dediği gibi; Cahit Sıtkı Tarancı’nın, “Otuz Beş Yaş” şiirinde geçen şu mısralar da ise, “Zamanla nasıl değişiyor insan! Hangi resmime baksam ben değilim. Nerde o günler, o şevk, o heyecan? Bu güler yüzlü adam ben değilim; Yalandır kaygısız olduğum yalan” diyerek, “şimşek gibi geçen ömür tayyaresi”nin geçip giderken, çocukluğunu ve gençliğini de alıp götürdüğünü, zamanın hızlı akması ile insanın da değişime uğradığını, hangi resme baksa farklı suretler gördüğü için, bu ben değilim diyerek, yalandır kaygısız olduğum yalan diyor.
Yine, bu vecizenin başında geçen şu ifadelerde ise “İnsan, yaşayış vaziyetince, bir dağdan kopup sel içine düşen veya yüksek bir apartmandan düşüp yuvarlanan bir şahıs gibidir.”3 denilerek, nasıl ki, dağdan kopup sel içine düşen bir cisim veya yüksek bir apartmandan düşen kişi düşme sırasında nasıl tekrar eski yerine geri dönemezse, insan da annesinden kopup bu dünyaya geldiğinde artık zamanın akışına uyacak, ömrü varsa mecburî istikameti olan, çocukluk, gençlik, ihtiyarlık dönemlerinden geçip, bir nevi ahiret hayatının rıhtımı olan kabre ulaşacaktır. Burada bize verilmek istenen ders ise: Dünya bu süratle insanları ölüme götürürken gayr-i meşru bir lezzete el uzatanlar, manen, ellerini parçalamış, kollarını kaybetmiş gibi oluyorlar.
Bu vesile ile ne zaman ki, yazının başında geçen bu vecizeyi okuduğumda aklıma gelen bir hatıramı sizinle paylaşmak istiyorum: Çocukluğumuz, gençlik yıllarımız, öğrencilik yıllarımızın birlikte geçtiği, ilerleyen yıllarda asker arkadaşım olup, asker dönüşü aynı iş yerinde birlikte çalışıp aynı gün emekli olduğumuz, Mehmet Hayat adında kader birliği yaptığımız arkadaşıma soyadı ile, “Hayat kardeş” diye hitap ederek, “Biliyor musun hayat apartmanı yıkılıyormuş” dedim. Arkadaşım bu sözü hiç üstüne almadan, mahallemizde yeni yapılan Hayat Apartmanı’nı kast ederek, “Hayırdır bina kaçak mı yapılmış, ruhsatı yok muymuş ya neden yıkılıyormuş?” dedi Bunun üzerine ben de “Hayat kardeş, yıkılan bizim mahalledeki hayat apartmanı değil, temeli olmayan bizim bedenimiz hususî dünyamız” demiştim
Dipnotlar:
1- Mesnevî-i Nuriye, Zeylü’l-Hubab
2-Lem’alar, 26l Lem’a.
3-Mesnevî-i Nuriye, Zeylü’l-Hubab