Ceylan, Bediüzzaman’dan aldığı terbiye ve derslerden askerlik süresi boyunca dik durdu ve kimseye boyun eğmedi. Haysiyetli duruşunu gören birçok asker onunla tanıştı ve gizli de olsa ondan Risale-i Nur dersleri dinledi. Bu candan dostlarından biri Vanlı Kemal Yurtbay idi.

Ceylan, Vanlı Kemal ile askerlik süresi boyunca can dost oldu. Bediüzzaman’ın talebesi olarak bilinen Ceylan’a ilk günden itibaren komutanlar tarafından keyfî baskılar yapılmaya başlandı. Yapılan tüm kastî baskılara rağmen Ceylan inanç ve yaşama biçiminden hiç taviz vermeden ve boyun eğmeden askerlik görevini yaptı. Sonraki günlerde yeni gelen komutanlar da fırsat buldukça onu ezmeye çalıştı. Direncini kırmak için ona fazladan nöbet yazdı, lüzumsuz işler vererek onu bıktırmaya çalıştılar. Bu durumu gören askerler özellikle de Kemal Yurtbay fazladan nöbet ve işlerde onu yalnız bırakmadı, her zaman destek oldu.

Ceylan askerlik süresi boyunca sürekli takip altında tutuldu ve her fırsatta keyfî eziyet gördü. Çok sayıda haksız yere verilen nöbet görevini arkadaşı Kemal, sessiz sedasız onun yerine tuttu. Nöbetçi subaylar Ceylan’ı çağırıp dalga geçmesin ve eziyet etmesin diye Kemal çoğu zaman onun yerine nöbete ve işlere koştu.

Bir gün Kemal, Ceylanla birlikte yürürken, bir subay pencereden “Nur baba, nur baba” diye Ceylan’ı bağırarak çağırdı. Ceylan dönüp ona bakmadı. Kemal: “Ceylan bak seni çağırıyor” deyince Ceylan, “Boş ver sen yoluna devam et” dedi. Bunun üzerine bu defa da “çavuş, çavuş’ diye çağırınca, Ceylan döndü “emret komutanım” dedi. Subay: “Başım ağrıyor, bana dua et başımın ağrısı geçsin” dedi. Ceylan, “Komutanım kantinde aspirin de var, gripin de var. O ilâçlardan birini alın geçer” dedi. Bunun üzerine Kemal “Yav öyle yalandan bir şeyler okur gibi yap üfle gitsin” deyince Ceylan “Yok olmaz, onların inancı okuma değil, aspirin, gripindir, gitsin oradan alsın kullansın” dedi. Ceylan “Bunların bana eziyet edecekleri kabir kapısına kadardır, ondan sonra ne yapacaklar” diyerek söyledi.

Nihayet Kemal tezkeresini aldı ve memleketi Van’a döndü. Bir müddet sonra Ceylan da tezkeresini aldı. Dostu ve çok sevdiği arkadaşı Kemal’i tezkere sonrası Van’a giderek ziyaret etti. Bir hafta kadar, onun ağaçları bol geniş bahçeli evinde misafir olarak kaldı. Sonra Isparta’ya döndü. Ceylan sonraki zamanlarda Kemal’e sürekli Risale-i Nur muhtevalı mektuplar yazarak vefalı bir arkadaş olduğunu gösterdi.

Yıllar sonra Ceylan’ın ziyaret ettiği bahçeyi Zübeyir, Tahirî, Sungur, Bayram, Bekir, Fırıncı, Birinci ve Ali Uçar gibi Nur talebeleri de ziyaret etti. Özellikle Ali Uçar, Kemal’i çok sevdi ve sürekli ziyaretine gitti. 

Bazı ziyaretlerde bahçede 200-300 kişilik dersler yapıldı. Daha sonraları Kemal’in bahçesi Nur talebelerinin uğrak yeri oldu. Bahçedeki 7-8 ağacın meyveleri Nur talebeleri adına vakfedildi. Vakıf edilen ağaçların meyveleri hayır olarak dershanelerdeki talebelere gönderildi. Meyvelerin tutmadığı yıllar bahçedeki diğer ağaçlardan meyveler alınarak talebelere gönderildi.

Kemal çok istemesine rağmen Bediüzzaman’ı ziyaret edemedi, ama Urfa’da ki cenaze törenine katılması kısmet oldu.

Kaynak: 

Nuray Huyut Röpotaj: 14.11.2009