Kezâ, Allahımız bir, Peygamberimiz bir, kitabımız, kıblemiz gibi birbirler…

Paha biçilmez bu değerlere bigâne-müstağni kalmamalı, kıymetlerini hakkıyla bilmeli. Tâ ki, elden gitmesin, onlardan mahrum kalınmasın.

*

İçinde yaşadığımız bu vatan ve birlikte yaşadığımız bu memleket ahalisi noktasından baktığımızda, yine pek kıymetli ortak değerlerin ve kaynaştırıcı formüllerin bizlere taraf-ı İlâhîden bahşedildiğini görmekteyiz.

Meselâ, bir peygamber varisi olan Üstad Bediüzzaman ve Kurân’ın malı olan Risâle-i Nurlar.

Hakikatte “silsile-i siyâdet ve şerâfetten olan Üstad Bediüzzaman”, maddî-zahirî tarihin nazarında “Kürttür ve Kürdistan’da dünyaya gelmiştir. Bu hususa dair kendi ifadeleri şöyledir: Ben herşeyden evvel Müslümanım ve Kürdistan’da dünyaya geldim. Fakat Türklere hizmet ettim ve yüzde doksan dokuz menfaatli hizmetim Türklere olmuş ve en çok hayatım Türkler içinde geçmiş ve en sadık, en halis kardeşlerim Türklerden çıkmış ve İslâmiyet ordularının en kahramanı Türkler oldu-ğundan, meslek-i Kur’âniyem cihetiyle, her milletten ziyade Türkleri sevmek ve taraftar olmak kudsî hizmetimin muktezası(dır.)”

Dahilî ve haricî fitne odakları, yüz küsûr senedir bu vatanda bilhassa Kürtler ile Türkleri karşı karşıya getirip birbirine kırdırmak istiyor. Kısmen de olsa başarılı oldu ve oluyor.

İşte, bu dehşetli fitnenin söndürülme-sinde ve fitnekârların hevesinin kursak-larına hapsedilmesinde Bediüzzaman Said Nursî ve Nur Risâleleri harikulâde bir ilâç ve birer kaynaştırma formüldür.

Zira, Kürtler arasında dünyaya gelen Said Nursî, Türkler arasında hizmet ederek, fikriyatı ve eserleriyle iki unsuru bir güzel yakınlaştırmış ve onları nesebî kardeşten ziyade birbiriyle kaynaştırmıştır.

Lillahilhamd, elli senedir bu hâlin bilfiil şahidi olarak da gördüm ve görüyorum ki, Nur Talebesi olan bir Kürt Kürtçü olmaz, Türk de Türkçü olmaz ve olamaz.

*

Bu vatanda yine bir asrı aşkın süredir körüklenen bir diğer fitne-fesat ateşi de Alevî-Sünnî ihtilâfıdır.

Maalesef, bunda da bazı karanlık odakların kısmî başarısından söz etmek mümkündür. Zaman zaman iki tarafı da kışkırtıp kanlı hadiselere sebebiyet verdikleri olmuştur.

Ne var ki, bu meselede de hedefine tam ulaşamayıp gayelerinde muvaffak olamadılar.

Bunun en mühim bir sebebi, yine Bediüzzaman Said Nursî ve Risâle-i Nur faktörüdür. Üstad Bediüzzaman ehl-i Sünnet âlimi iken, aynı zamanda Âl-i Beyt’ten olup, yine iki tarafın yakınlaşmasına, kaynaşmasında pek büyük bir rol oynamıştır. Kendi ifadesiyle “Âl-i Beyt’in muhabbeti, Risale-i Nur’da ve mesleğimiz-de bir esastır.” (Emirdağ Lahikası, 151. Mektup)

*

İşte, bunlar gibi daha birçok meselede, evvelâ bu vatan ahalisini birbirine yakınlaştırıp yek diğeri ile imtizaç ettirmeye çalışan Hz. Bediüzzaman, Nur Risâleleriyle de söz konusu müşterek duygu ve düşünceleri kıyamete kadar taşıyacak kadar sıhhatli ve muhkem bir hale getirmek için ömrünü fedâ ile vakfetmiştir.

Kezâ, yine aynı duygu ve düşünceleri umum ümmete mal etmek için de mesai harcamış ve bilhassa İttihad-ı İslâmın tesisine çalışmayı en yüksek bir hedef-i maksat olarak tarif edip göstermiştir. Bu hususa dair bir beyanıyla mevzuya şimdilik nokta koyalım: “Tekraren söylüyorum ki: İttihad-ı İslâm hakikatinde olan İttihad-ı Muhammedînin (asm) cihet-i vahdeti tevhid-i İlâhîdir. Peymân ve yemini imândır. Müntesibîni, umum mü’minlerdir. Nizamnamesi, Sünen-i Ahmediyedir (asm). Kanunu, evâmir ve nevâhî-i şer’iyedir... Bu ittihad, âdetten değil, ibadettir. İhfâ, havf-ı riyâdandır. Farzda riyâ yoktur. Bu zamanın en büyük farz vazifesi ittihad-ı İslâmdır.” (Divân-ı Harb-i Örfî)