Hemen söyleyelim: Bu toplantılardan ve haberlerden maksat göz boyamak ve “tek adam” tenkidlerini savuşturmak.

Yoksa ortada bir şûra olmadığı gibi bir “bakanlar kurulu” da yok ve bunu herkes biliyor.

Muhalefetin ve bilhassa CHP’nin “Çankaya Köşkü” merakının arkasında da oranın 1923-1946 arası “tek adam rejimi”ne ev sahipliği yapması var. Dolayısıyla muhalefetin Çankaya ısrarı ve nostalji merkezli muhalefeti en az Erdoğan’ın kabine toplantısı kadar anlamsız.

Allah onlara da basiret versin.

Anadolu Ajansı’nın verdiği habere göre Erdoğan toplantı sonrası konuşmasına “86. vefat yılında Millî Mücadele’nin Başkomutanı, Cumhuriyet’in kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü bir kez daha rahmetle yad ederek” başlamış ve yargı darbesiyle görevden alınan CHP’li başkan Ahmet Özer hakkında da şunları söylemiş:

“Esenyurt Belediye Başkanı’nın kâğıt üzerinde bir başka partinin mensubu gözükmesi bu hakikati değiştirmiyor. … Kürsüden savcıları, kaymakamları, valilileri pervasızca tehdit edenlerin bölücü örgütün şehirdeki uzantılarının estirdikleri terör karşısında tek bir cümle dahi kurmadıklarını, daha doğrusu kuramadıklarını ibretle takip ediyoruz. Bunun adı korkaklıktır, ikiyüzlülüktür.”

Bu iki cümlenin birbiriyle çelişkili olduğunu anlamak için ne gerekir?

Birinci cümleye göre ortada bir “hakikat” var. Yani Ahmet Özer suçlu. Zira hakkında kesinleşmiş bir yargı kararı var!

Oysa hakikat bu değil. Ortada bir yargı kararı yok.

Ama artık yargının –bu koalisyon devam ettiği sürece- gidişata göre, Ahmet Özer davası hakkında ne yönde karar vereceğini kestirmek zor değil.

Dikkat ediniz, “delillere göre” demiyoruz, buna ihtiyaç da duymuyoruz. “Gidişata göre” diyoruz. Zira yargı artık bağımsız değil. Aksine, 15 Temmuz 2016’dan itibaren yürütmeye ve saraya göbekten bağlı bir yargı var.

Saray bir konuda kararını verdikten sonra yargı mensuplarına düşen de herhalde bellidir: Kararı şeklen tamamlamak ve kesinleştirmek.

Bu durumda, ileride bir gün Ahmet Özer mahkûm edilecek olursa, bu kararın delillere göre ve âdil bir şekilde verildiğini söylemeye kalkacak olan hiç kimse doğruyu söylemiş olamaz.

Yani bu sakatlık öyle bir sakatlık ki sonradan telâfisi mümkün değil.

Bu durumda konuşmadaki ikinci cümle yani muhalefetin terörün aleyhine konuşmaktan korktuğu yolundaki beyan açıkça gerçeğe aykırı.

Muhalefet ve bilhassa CHP “PKK’dan korkuyor” demek anlamlı değil. Yargıdan ve dolayısıyla iktidardan korkanlar var, ama onlar CHP’liler ya da DEM’liler değil.

Özetle, yargı bağımsızlığı güme gittikten sonra kimin kimden korktuğunun bir önemi de kalmamış oluyor.

Zira iktidardakiler gücü kötüye kullanarak bir tasnif yapıyor:

“Bizim tarafımızdaki herkes bizim tarafımızda kaldığı sürece temiz, hiçbir istisnası bile yok. Buna karşılık karşı taraftakiler potansiyel terörist ve biz damgayı vurduğumuz anda artık kesin terörist!”

Başkalarını bilemeyiz, ama son yirmi iki senede Yeni Asya’yı okumaktan ve desteklemekten şu ya da bu sebeple vazgeçmiş olan eski Yeni Asya okuyucularının bu tablodan memnun olmadığını adımız gibi biliyoruz.

Değişim bazıları için şart. Gerekmediği hâlde değişmiş olanlar için bilhassa…