Nasıl ki sema kuşları hürken kabiliyetlerini hakkıyla eda ediyorlarsa insanoğlu da hürken kabiliyetleri(ni) hakikî manada inkişaf et(tir)mek için o kuvveti ve azmi kendisinde bulur ve çaba sarf eder, –tabii burada bahsettiğimiz çaba ve azim insanın aslî vazifesi (iman ve ubudiyet) noktasındaki vaziyettir.– 

“Demek iman ne kadar mükemmel olursa, o derece hürriyet parlar.”1 İman ile hürriyet arasındaki muazzam bağı Risale-i Nur’dan bu veciz tespit ile anlamak mümkündür. Hür olunmayan, korku-tehdit ekseninde kalınan, mahzun ve masum gönüllerin sessiz çığlıklarının yükseldiği bir ortam olduğu müddetçe insanın kendisinde derc edilen hakikatlerin gün yüzüne çıkması elbette ki zor olacaktır. Nitekim bu şartlar altında kişi, kendisini güvende hissetmez. Adeta kaplumbağa misali kabuğuna çekilir ve yalnızlık sendromu yaşar, böylelikle de toplumdan uzaklaşmaya başlar. Bu durum da toplumun genel huzurunu kaçırır ve sosyal yaşamı olumsuz etkiler. Bahsi geçen bu hal, insanın hem kendisine hem de çevresine olan yarar sağlama yetisini yok eder. 

Hâsıl-ı kelâm; Hafız-ı Şirazî’nin dediği bu söz, “Dünya öyle bir meta değil ki bir nizaa değsin.”2 ve Yunus Emre’nin dediği şu söz; “Gelin tanış olalım, işin kolayın tutalım, / Sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz” meseleyi ne güzel ifade etmektedir.

Toplumun sulh ve selameti için insanların birbirlerine güven vermeleri, birbirlerinden emin olmaları, birbirlerini Allah için sevmeleri, masun ve emniyetli bir zeminin ihzar edilmesi ve bu minvalde yaşamaları durumunda, huzur-u daimî hakikî manada esas maksat yapılmış olunur ve güzel bir şekilde tesis edilir. 

Rabbim bizlere istikamet üzere yaşamayı nasip etsin.

Selametle kalın. 

Dipnotlar:

1- Tarihçe-i Hayat, s.82 

2- Mektubat, s.313-314.