Bazen yoldan geçen araçlar su sıçratırlar üzerine. Suçlu ararsın etrafta; sürücü mü, su birikintisi mi yoksa ben mi diye. Kendini suçlarsın en kolayı, ‘Neden bu saatte tam da buradasın?” diye, içinde bin sızı ile... Yaşıyorsan normal bunlar. Normal değil de öyledir işte yaşadığın coğrafyaya, kültüre göre. Öyle diyorlar; “Burada böyle” deyip geçerler. Hatta bir de peşinden gülerler. Bir şeyden dolayı değil gülmeleri, öylesine işte... Yaşıyorsan bazen düşen birinin koluna girer kaldırırsın ayağa onu. Bazen de tam tersi olur; girerler koluna ve kim olduğunu bile bilmezsin seni ayağa kaldıranın. Olur olur, bazen de sen bir bilinmez olursun birileri için. 

Böyledir işte yaşamak denen şey. Bazen senin kirlettiğin bir umumî kullanım alanını, bir başkasının temizlediğini görürsün ve bazen de sen bir başkasının kirini temizler, çöpünü atarsın, bunu yaparken de mutlu olursun. Evet doğru, nefsine zor gelen bir şeydir bu, yaparsın ve bununla mutlu olursun. Mutluluk böyle bir şey işte, nede gizli olduğu bilinmez. Yaşadığı müddetçe her an bir mutluluk paketi çıkabilir insanın karşısına. Yaşıyor olmak bazen ihanete uğramaktır. Kim bilir bazen de ihanet etmek... Bazen hiç istemediğin şeyleri yapar halde bulursun kendini yaşarken. Bazen de sen muhatabı olursun zulümlerin. 

“Sana yapılmasını istemediğini sen de başkasına yapma” denir ya, işte bu, anlatımdan ziyade başa gelince, yaşanınca anlaşılır. Bazen kınadığını yaşarken bulur kendini insan. Bazen rahat şekilde özür de diler. Öyle özür diler ki, özür dilenen mahcup olur âdeta. Bazen öyle temizler ki insan pisliğini, sanki hiç kirletilmemiş gibi olur. Affetmek de böyle olsa keşke. Neyi affettiğini bile unutsa insan. Hafıza kayıtlarında kalmasa hiçbir şey. Mahşerde, levh-i mahfuzda görünmese. Yaşıyorsan bazen üzülür bazen sevinirsin. Kırılır kalbin sevdiğin tarafından, sen yine seversin. Böyle garip bir şey işte yaşamak. Yaşıyorsan, yaşamak istiyorsan göze alacaksın bütün bunları. Yaşamak, yaşamayı göze alanların hakkıdır.