Ve keza, Bu Âlemin sâniinde pek rahîmâne bir şefkat
vardır. zira görüyoruz ki, bu âlemde yardım isteyen bir
musibetzedeye kemal-i sür’atle yardım ediliyor. dergâh-ı
izzete iltica eden kurtuluyor. sual eden saillerin istekleri
veriliyor. en adî bir zîhayatın sesi işitiliyor ve haceti kabul
ediliyor. İşte böyle bir şefkat sahibi, nev-i beşerin en
büyük, en lâzım, en zarurî şedit bir haceti hakkında, bü-
tün insanlar namına yaptığı duada istediği cenneti ve
saadet-i ebediyeyi ve “ba’sü ba’delmevt”i yapacaktır. Bil-
hassa o reis-i muhteremin şu umumî duasına, bütün ze-
vi’l-hayat, bütün mahlûkat “Âmin! Âmin!” diyorlar.
Bak, o zat öyle bir maksat, öyle bir gaye için saadet
isteyip dua ediyor ki, insanı ve bütün mahlûkatı, esfel-i
safilîn olan fenâ-i mutlaka sukuttan, kıymetsizlikten, fay-
dasızlıktan, abesiyetten âlâyıilliyyin olan kıymete, beka-
ya, ulvî vazifeye, mektubat-ı samedâniye olması derece-
sine çıkarıyor.
Bak, hem öyle yüksek bir fizar-ı istimdatkârâne ile is-
tiyor ve öyle tatlı bir niyaz-ı istirhamkârâne ile yalvarıyor
ki, güya bütün mevcudata, semavata, Arşa işittirip, vec-
de getirip, duasına “Âmin, Allahümme âmin!” dedirti-
yor.
Acaba bütün benîâdemi arkasına alıp, şu arz üstünde
durup, Arş-ı Azama müteveccihen el kaldırıp, nev-i be-
şerin hülâsa-i ubudiyetini cami hakikat-i ubudiyet-i Ah-
mediye (
AsM
) içinde dua eden şu şeref-i nev-i insan ve fe-
rid-i kevn ü zaman olan Fahr-i kâinat ne istiyor,
dinleyelim. Bak, kendine ve ümmetine saadet-i ebediye
Mesnevî-i nuriye | 71 |
l
âsiYYemalar
hacet:
ihtiyaç.
hakikat-ı ubudiyet-i Ahmediye:
Peygamberimizin kulluğunun aslı
ve esası.
hülâsa-i ubudiyet:
kulluğun özü.
iltica:
sığınma, güvenme, dayan-
ma.
kıymet:
değer.
mahlûkat:
yaratıklar, Allah tara-
fından yaratılanlar.
maksat:
gaye.
mektubat-ı samedâniye:
Same-
danî mektuplar; Cenab-ı Hakkın
isim ve sıfatlarını anlatan, Allah’ın
birliğini gösteren varlıklar.
mevcudat:
mevcutlar, var olan
her şey, mahlûklar.
musibetzede:
musibet görmüş,
felâkete uğramış, belâya, kazaya
uğrayan.
müteveccihen:
teveccüh ederek,
yönelerek.
nam:
ad, yerine.
nev-i beşer:
insanoğlu, insanlar.
niyaz-ı istirhamkârâne:
yalvara-
rak, yalvarırcasına dua etme, mer-
hamet isteyerek dua etme.
rahîmâne:
rahîm olarak, merha-
met ederek, merhametli olarak.
reis-i muhterem:
saygıdeğer reis,
başkan.
saadet:
mutluluk.
saadet-i ebediye:
sonu olmayan,
sonsuz mutluluk.
sail:
isteyen, soran.
semavat:
semalar, gökler.
sual:
isteme, sorma.
sükût:
değerden düşme, değerini
yitirme; susma.
şedit:
şiddetli.
şefkat:
acıyarak ve esirgeyerek
sevme, içten ve karşılıksız merha-
met.
şefkat:
karşılıksız sevgi besleme,
içten ve karşılıksız merhamet.
şeref-i nev’i insan:
insanoğlunun
şerefi.
ulvî:
yüksek, yüce.
umumî:
herkesle ilgili, genel.
ümmet:
Müslümanların tamamı;
bütün Müslümanlar.
vazife:
görev.
vecd:
kendini kaybedecek şekilde
hislenme.
zarurî:
zorunlu.
zat:
ululuk sahibi kişi, şahıs (asm).
zevi’l-hayat:
hayat sahipleri, can-
lılar.
zîhayat:
hayat sahibi.
abesiyet:
faydasız, boş, lü-
zumsuz ve gayesiz oluş.
adî:
basit, bayağı, sıradan.
âlâyıilliyyin:
yüceler yücesi,
en yüksek mertebe.
Allahümme:
Ey Allah’ım.
âmin:
Yâ Rabbi! Öyle olsun,
kabul eyle!” anlamında dua-
nın sonunda söylenir.
arş:
göğün en yüksek katı.
Arş-ı Azam:
en büyük arş, Al-
lah’ın katı, Cenab-ı Hakkın
kudret ve saltanatının en bü-
yük dairesi.
arz:
yer, dünya.
ba’sü ba’delmevt:
ölümden
sonra tekrar dirilme.
beka:
bâkîlik, ebedîlik, son-
suzluk.
benîâdem:
âdemoğulları, in-
sanlar.
bilhassa:
özellikle.
cami:
toplayan, içine alan,
kapsayan.
cemal:
güzellik.
dergâh-ı izzet:
yarattıklarının
isteklerine en güzel şekilde
cevap veren.
dua:
Allah’a yalvarma, niyaz.
esfel-i safilîn:
aşağıların en
aşağısı, cehennemin en aşağı
tabakası.
Fahr-i Kâinat:
kâinatın övün-
cü, kâinatın kendisiyle övün-
düğü zat olan Peygamberimiz
(asm).
fenâ-i mutlak:
sonsuz yok
oluş, mutlak yok oluş.
ferid-i kevn ü zaman:
asrın,
zamanın bir tanesi; eşi bulun-
mayan.
fizar-ı istimdatkârâne:
yar-
dım dileyerek sesli ağlama.
gaye:
maksat, hedef.
güya:
sanki.
