İstifadenden de istifade ettirirsin. Fakat, az menfaatini zorladı zanneder, içten içe fokurdarsın.

Bak, sana ne diyeceğim: Senin her işte maddi menfaat araman beni usandırdı.

Ülkemizin şartlarını sanki görmüyor, sanki yaşamıyor gibi hallere giriyorsun.

Ey uslanmaz, beni iyi dinle. Arıza veren, elindeki veya evindeki bir cihazın arızası seni korkutur. Ve acaba arıza nedir? Kaç lira tamir parası gidecek diye kara kara düşünürken bir bilgi sahibi dostunla paylaşırsın. Dostun sana “Biz zaten çayını içmeye geliyorduk, cihaza da bir bakarız” der.

Gelirler, hoş beş ile karşılar, buyur edersin. Cihaza bir bakalım mı der. Tabii hay hay dersin. Cihaza bakar, bir arıza olmayıp, hafif bir temassızlık olduğunu anlar. Eli ile cihaza birkaç şamar atar. Temas sağlanır, cihaz çalışmaya başlar. Bir anda içinden bir ‘Oh elhamdülillah’ dersin.

Değil mi? Arkadaşın, tebessüm ederek ‘Çaylarımızı söyle bakalım’ der. Sen ise, cihazın çalışması mutluluğuyla ‘Çay ne ki, size yemek ısmarlayacağım’ dersin değil mi? 

Be hain nefsim, gazetemin ücretini, aylığını peşin ödediğim için, ödemeye gittiğimde altı TL’den dokuz TL olduğunu görünce, bana, ‘ne kadar çok yükselmiş’ dersin. 

Bu gazetemde, ne kadar istifade ettiğimizi bazen sen de söylersin. Şimdi sana ne oluyor böyle?

Fakat artık boşuna uğraşma. Hiç bir halt edemezsin. Bu hizmetin, bu gazetenin anlında Risale-i Nur’un mührü vardır. Nasip eden Rabbime çok şükür, vesile olan abilere sonsuz teşekkürler olsun.

Ha bu arada şunu da söyleyeyim. Gazetemin aylık ücreti olan 270 TL’yi 3 Eylül pazar günü zevk ile ödedim. Elhamdülillah. 4 Eylül Pazartesi gazetemi okumaya bir başladım. İstisnasız bütün köşe yazıları zevk ile kendilerini okutturdular. Bana şunu ikrar ettirdi: Ey nefsim, bu yazıları yazan abi ve kardeşlerimiz her biri konferans şeklinde ayrı ayrı şehirlerde bu yazıdakileri anlatsa idiler ne kadar masraf ve zahmet çekecektin değil mi?

Eh, nefis dahi işi anladı ve susmak zorunda kaldı. Elhamdülillah...

Tüm okuyanlara selam, dua eder ve bekleriz inşallah.