Hatırlanacağı üzere Millî Mücadele’nin devam ettiği sırada bir “millî marş” yazdırılması için yarışma açılmış ve yarışmaya katılan yüzlerce şiir arzu edilen ölçüde kabul görmemişti. Neticede merhum Mehmed Akif’den de bir şiir yazarak yarışmaya katılması istenmiş, o ise yarışmada ‘para ödülü’ olduğu için katılmak istemediğini ifade etmiş. Nihayet ısrarlar üzerine bu şiir yazılmış ve Meclis’de okunduğunda ayakta alkışlanıp “millî marş” olarak ilân edilmişti.

Merhum Akif, bu marşı millete hediye edip şiirlerinin yer aldığı kitap olan Safahat’a dahil etmemiş üstelik kazandığı 500 liralık ‘ödül’ü de yine “yoksul kadın ve çocuklara iş öğretmek için kurulan” Darülmesai’ye bağışlamıştır.

Bu marş ya da şiirin “Korkma!” diyerek başlaması dikkat çekicidir. Esasında benzer çağrılara bugün de ihtiyaç vardır. Türkiye tarihi bir bakıma “korkunun dağlara sindiği” tarih olarak da yorumlanabilir. İdareciler ekseriyetle insanları korkutarak idare etme yolunu tercih ediyor ve bu da hak ve hürriyetlerin sınırlanması olarak kendini gösteriyor. 

Üstad Bediüzzaman Hazretleri de “bir vakıa-i sadıka”yı anlatırken şöyle der: “Ararat Dağı denilen meşhur Ağrı Dağının altındayım. Birden o dağ müthiş infilâk etti. Dağlar gibi parçaları dünyanın her tarafına dağıttı. O dehşet içinde baktım ki, merhum validem yanımdadır. Dedim: “Ana, korkma. Cenâb-ı Hakkın emridir; O Rahîmdir ve Hakîmdir.” (Mektubat, Yirmi Sekizinci Mektub, s. 357)

“Korkma!” demek, bir bakıma “ümitsiz olma, ümidini kaybetme, geleceğe ümitle bak” anlamına da gelir. Ümit vermekten söz açılınca da yine Bediüzzaman’ın çağrısı akla gelir: “Evet, ümitvar olunuz. Şu istikbal inkılâbı içinde, en yüksek gür sadâ İslâmın sadâsı olacaktır!” (Tarihçe-i Hayat, s. 145)

Zaten Bediüzzaman ve Mehmed Akif’in dostlukları şahitlerin anlatımıyla sabit. Merhum Eşref Edip, bu dostluğu şöyle anlatır: “Üstadla tanışmamız kırk seneyi geçti. O zamanlar hemen her gün idarehaneye gelir; Akif’ler, Naim’ler, Ferit’ler, İzmirli’lerle birlikte saatlerce tatlı tatlı musahabelerde bulunurduk. Üstad, kendine mahsus şivesiyle yüksek ilmî meselelerden konuşur, onun konuşmasındaki celâdet ve şehamet bizi de heyecanlandırırdı.” (Tarihçe-i Hayat, Tahliller, s.785)

Merhum Akif’in İstiklâl Marşı’na “Korkma” diyerek başlaması kadar, başka bir şiirinde de “Doğrudan doğruya Kur’ân’dan alıp ilhamı, / Asrın idrakine söyletmeliyiz İslâmı” tespiti önemlidir. Kur’ân’dan ilham alıp İslâmı asrın anlayışına göre söylettiğimizde pek çok mesele çözüme kavuşmuş olmayacak mı?

Ve Risale-i Nur fiilen bunu yapmıyor mu? Bu vesile ile “ümit çağlayanları”nı rahmetle yad edelim...