Durumları çok kötü olduğundan günlük yiyeceklerini dahi karşılayacak durumları yoktu. Köylüler bu ailenin zarurî ihtiyaçlarını bir müddet karşıladı. 

Nebi, okuma yazmaya çok hevesli olduğundan köy hocasına giderek Kur’ân yazısını öğrenmek istedi. Yaşı diğer çocuklara göre daha büyük olduğundan hoca onu başından savmak istedi. Nebi ısrarla hocanın derslerine devam etti. Hocanın isteksizliğini gören hanımı “Yahu çocuk çok hevesli ve meraklı öğretsen ne olur ki” diye söyleyince ders vermeye devam etti.

Nebi, kalem alacak parası olmadığından yanmış odun ve kömür parçaları ile duvarlara yazı yazarak dersine çalıştı. Bu isteği devam ederken bir gece rüyasında beyaz sakallı nur yüzlü bir zat gördü. Bu zat rüyasında ona okuma yazma öğretti. Sabah uyanır uyanmaz hocaya koştu; “Hocam ben okuma yazma öğrendim” dedi. Çok seri olmasa da yazısını hocaya gösterdi. Hoca şaşırdı; “Dersi alacağın yerden almışsın” dedi. Zamanla yazı yazmayı çok ileri bir düzeye çıkardı. Bu arada Risale-i Nurlarla tanıştı ve yazmaya başladı. Yazısı o kadar güzeldi ki matbaadan çıkmış gibi Risale-i Nurları yazıyordu ve büyük bir hevesle okuyordu. Bu yoğun çalışma içindeyken Bediüzzaman’ı görmeyi arzu etti. Maddî durumu iyi değildi, içindeki hasreti dindirmek için ayağına çarığını geçirerek Ilgın ilçesinden yaya olarak Barla’ya Bediüzzaman’ı ziyarete gitti. Bediüzzaman ona: “Ben Kur’ân çırağıyım, siz de onun çırağı olun” dedi. Nebi bu ziyaretin verdiği şevk ve heyecanla Ilgın’a döndü ve Risale-i Nur’u hayatının gayesi hâline getirdi. 

Daha sonra Devlet Demir Yolarında yol bekçisi olarak işe başladı. Çalışmaya başladıktan sonra da Risale-i Nur’u okuma ve yazma işini gecesini gündüzüne katarak büyük bir heyecanla devam ettirdi. 

 Risale-i Nur’la meşguliyeti devam ederken bir akşam evi emniyet tarafından basıldı. Tüm Risale-i Nur kitapları ve Kur’ân-ı Kerîm yerlere atılarak ayak altında çiğnendi. Bediüzzaman ile bağlantısı var diye Afyon Cezaevi’ne götürüldü. Zorlu cezaevi günlerinde diğer Nur talebeleriyle tanıştı. Daha sonra tahliye oldu. İçindeki heyecan artarak devam etti.

Bir zaman sonra Nebi ve üç arkadaşı Emirdağ’a Bediüzzaman’ı ziyarete gitti. Emirdağ’a geldi ama günlerce Bediüzzaman ile görüşmesi mümkün olmadı. Tam ümidini keseceği bir zamanda ziyarete muvaffak oldu ve elini öptü. 

Bediüzzaman Nebi ve arkadaşlarına üst üste iki defa “Zaptiyeler var, zaptiyeler var” dedikten sonra iki eliyle onları selâmlayarak gönderdi. Üç arkadaş büyük bir kalp huzuruyla hemen yola çıkarak memleketlerine döndüler.

Kaynak:

Ömer Özcan- Ağabeyler Anlatıyor-2 sayfa; 278-279