- Gözden ırak olup gönlümüzden ırak olmayan savaş mağduru çocuklara!.-
Ebe..
Sobe..
Körebe...
Aylar.. ve günler.. ve geceler neye gebe? Uzak diyarlarda yağmur yüzlü bir bebe. Yağmuru kim döküyor, gün ışığını çalan kim? Çökerken gün ortasına, zulmet dolu bir karanlık; ‘Üç Maymun’u oynayan soytarılar Kralı.. Issız çöllerde geleceği çalan uğursuz hırsız.. Yıldızlar telâşlı.. Tutsak düştü hakikat güneşi! Vicdan/lı/lar nereye kayboldu? “Yeryüzü boşaldı habersiz miyiz? Güneşe göç varda, kalan biz miyiz?”
ELSİZ BEBE: ELİFE..
Gece..
Hece.
Ece..
Zifiri karanlık bir gecede, Babil benzeri herhangi bir şehir.. Büyük ve tantanalı bir şehir; günahkârlar şehri... Masum kanını emen vampir.. Petrol kusmuğu Demokrat Kraliçe(!) dünyaya sesleniyor. Ve alkışlar yükselirken ‘Bu-Bi tuzağı’nda kolunu ve gözlerini kaybediyor; masum bir çocuk; Elife. Efil efil titriyor yaprak gibi.. ‘Annem babam nerede, kardeşlerim nerede?’ Gözlerinde yağmur kristalleri... Bomba dedikleri ne ki acaba! Tank namlusunun hedefinde bir masum güvercin.. Elife’nin elinde, kendisi gibi incecik bir zeytin dalı...
***
El bebe..
Gül bebe..
Öz yurdunda ‘el’ bebe..
Elsiz bebe, dilsiz bebe. Gözyaşını sil bebe..Ümidi soldurma yüreğinde.. Dün de böyle olmuştu (*) bugün de.. Bilinmez ki.. yarınlar neye gebe?..
Elife.. Ağlamayı unutmuş.. Görmeyen gözleriyle ve ibretle seyrediyor olanı biteni ve barışı kucaklıyor olmayan kollarıyla. Zalimlerin satranç oyunlarını ve zulme sessiz kalan dilsiz şeytanları (**) felçli şehit dedeleri de şikâyet etmişti... Onu hatırlıyor.
Sağır sultanları sağırlaştıran sessiz çığlığından sonra.. “Zulüm bizdense, ben bizden değilim!” diye çarpıp ses veriyor bir yürek (***). Korkmuyor artık Elife. Gözlerine mil çekilen ceylan.. Sen ümidi diri tutma gayretindeyken; dünyaya savruldu kardeşlerin. Kimileri ‘çocuk mafyası’nın, kimileri ‘organ mafyası’nın eline düştü. ‘Elleri kirli dev anası...’
“Sizi Allah’a şikâyet edeceğim” diyen binlerce bebek ve çocuk ise Cennet kuşu olarak uçup gittiler bu dünyadan. Bu gün insanlığın yaşadığı musîbetlere bakınca şikâyetlerin yerini bulduğu anlaşılıyor.
Sündüs: Eskiden altın veya gümüş tellerle nakışlı olarak dokunan bir çeşit ipekli kumaş veya katışıksız, saf, kirden uzak. Kur’ân’da Cennet elbisesi anlamında.. Cennet elbiseli bir kız, ama.. erkek kardeşinin eski elbisesini giymek zorunda kalan Sündüs.
Avrupa’ya savrulan binlerce çocuktan biri de, emsallerine nazaran kısmen şanslı sayılan Suriyeli Sündüs. Bir sonraki yazı Sündüs’ün hikâyesi olacak inşallah.
**
Hurda bilgiler arşivinden:
* ABD, 6 Ağustos 1945 günü İkinci Dünya Savaşı sırasında Japonya’nın Hiroşima şehrine ‘Küçük Çocuk/ Litle Boy’ isimli Uranyum 235 tipi atom bombasını attı ve 140 bin insan vefat etti. Hiroşima’da yaşayan ve 3. sınıfa giden Hatsumi Sakamoto adlı çocuk saldırıyı anlattığı şiirinde şu ifadeleri kullandı: “Atom bombası atıldığında; gün geceye döndü ve insanlar bir anda hayalet oldu.”
** “Allah’ım, ümmetin suskunluğunu sana şikâyet ediyorum.” diyerek Filistin dâvâsının “yalnız bırakılmışlığından” yakınan tekerlek sandalyeli Şeyh Ahmet Yasin sabah namazına giderken 22 Mart 2004’te İsrail Ordusu tarafından yapılan bir suikastta şehit oldu.
*** 16 Mart 2003`te barış gönüllüsü Rachel Corrie, Filistinli bir ailenin evinin yıkılmasını engellemeye çalışırken bir İsrail buldozeri tarafından ezilip öldürüldü... ‘Görmedim, duymadım, bilmiyorum’ diyenlere inat “Zulüm bizdense ben bizden değilim” diye haykıran cesur bir yürek..