Önde gelen bazı cemaatleri ticarîleştirme tuzağına düşürme planı ANAP’la uygulamaya konuldu ve maalesef “başarılı” oldu.

O zaman başlanıp AKP ile devam ettirilen projelerle, olay daha ileri boyutlara taşındı.

Ticarîleştirme tuzağına siyasîleştirme ayağı da eklenerek, hedefteki cemaatlerin gündemi aslî hizmetlerinden uzaklaştırıldı. Bazılarının önü açılarak, adeta iktidarın ortağı imişler gibi hissettirildi ve o görüntü verildi.

Böylece farkında bile olmadan adeta geri dönülmez bir çıkmaza sürüklendiler. Sonra da birden düğmeye basılıp perişan edildiler.

Bilhassa son yıllarda yaşananlar bunun son derece çarpıcı ve ibretli örnekleriyle dolu.

Aslında bu tuzak sadece hedefteki cemaatle sınırlı değil, hepsi için geçerli. Ama ne yazık ki çoğu hâlâ bunun farkında değil. Dahası, siyasî tarafgirliğin hipnotize ettiği bir ruh hali ile, hukuksuzluklara alkış tutuyorlar.

Dinimizin de, insan olmanın da gereği olan adalet ve hakkaniyet ölçüleriyle bağdaştırılması imkânsız bu akıl ve vicdan tutulmasının bir sebebi de, iktidar eliyle kendilerine sağlanan imkân ve kaynaklar olmalı.

Cumhurbaşkanlığı Strateji ve Bütçe Başkanlığı raporlarındaki “Dernek, vakıf ve birliklere şu kadar milyon lira aktarıldı” bilgileri bunun müşahhas örneklerinden.

İBB’nin AKP döneminde vakıf ve derneklere yüz milyonlarca TL verdiği bilgisi de.

Bir de külliye, bina, arsa tahsisleri var.

Hedefteki cemaat için de vaktiyle “Ne istedilerse verdik” denildiğini, ama devran değişince bu sözün yerini “Ne verdinizse geri alın” talimatının aldığını bilmeyen kalmadı.

Bu ibretli örnek, Üstadın Kur’an’da bildirilen bir Peygamber ölçüsü olarak vurguladığı ve hassasiyetle riayet ettiği “istiğna,” yani kimseden karşılıksız birşey almama prensibinin ne kadar önemli olduğunu gösteriyor.