Aynada gülümseyen çehreler yavaş yavaş kayboluyor. Zaman içerisinde bir çizgi belirginleşiyor acı bir gülümseyenin taht kurduğu yüzde. Akıp giden zaman, bir sessizliğe teslim oluyor.

Sessizliğin sinesinde hayat dolu mutluluklar, gülüşler, renkler ve parlayan yıldızların ışıltısını taşıyan gözler yitip giden kervanın gölgesinde.

Sessizlik susmaktan öte, susmaktan ziyade. Dil lâl kestiğinde akıl susar mı? Fikir susar mı? Kalp susar mı? İnsan sustuğunda hakikat vaz mı geçer haykırmaktan? Susan kaçabilir mi insan zamandan, hakikatten ve kendisinden? Kaçarken en çok kendine yakalanmaz mı insan? Gittiği her yol kendine çıkmaz mı insanın? İnsan bazen içindeki en uzun yolu sessizlik ile yürür.

İnsan en çok sessizliğinde anlar, anlatır ve anlaşılmayı arzu eder. Ve insan kendini en çok sükûtunda saklar ve sükutuna saklanır. Belki de insan sükûtunda bulur kendini.

Duygularımız, düşüncelerimiz, aklımız ve fikrimiz her zaman kelimelerle ifade edilmez ve kelimelere sığmaz. Anlatmak ve anlaşılmak kelimelerden ibaret değildir. Anlatmak ve anlaşılmak kelimelerin çok daha ötesindedir. Zira anlatmak, anlaşılmak ve daha da kıymetlisi derin bir duygudur.

Her insan hayatın farklı bir yüzünden, farklı bir hikayedir ve her insan hikayesini anlatmak ister hayata. Her insan kendini hayata farklı bir pencereden anlatır. Her insan kendini kendine münhasır anlatır. Bazen insan bir dünyayı yükler kelimelerinin omuzlarına, bazen ise dünyayı hasret bırakır bir sesine, bir sözüne. Bıkmadan usanmadan anlatır insan, bazen sesiyle bazen sessizliği ile. Peki günün sonunda anlaşılır mı? İnsanın anlaşılmadığı, sesinin ve sessizliğinin duyulmadığı yer evi midir?

İnsan anlaşılmadığı her yere ve herkese yedi kat eldir. İnsan sesinin duyulmadığı her yere ve herkese yabancılaşır, yaralanır, kanar ve sessizleşir. Sessizlik bir yüreğin derinliklerde saklı bazen bir sızı, bazen bir yara ve bazen bir şifadır. İnsan kalbindeki, ruhundaki ve bedenindeki acılarını, sızılarını ve yaralarını sessizliğin kucağında zamana bırakır. Bazen sessizlik insanın en büyük gücü ve en büyük şifası olur.

Sessizlik insanın içine, kalbine, ruhuna dönme, kendin içini, kalbini ve ruhunu görme yolculuğudur. İnsan dünyanın gürültüsünden, hengamesinden ve gafletinden uzaklaştığı zaman, sessizliğin sineside kendini hatırlar, hakikatine döner yüzünü.

Sessizlik kendine dönmek, Rabbine sığınmak, Rabbine yönelmek, Rabbine yakarmak ve Rabbine yaklaşmaktır. “Andolsun insanı biz yarattık ve nefsinin kendisine fısıldadıklarını biliriz. Ve biz ona şah damarından daha yakınız.” (Kaf Suresi, 16. ayet) ayetindeki hakikati kalbinin derinliklerde anlamak ve hissetmektir. Sesini ve sessizliğini sahibine duyulmaktır.

İnsanın sessizliğini ve sessizliğini sahibi duyduktan sonra tüm dünya sana kör, sağır olsa ne bir kıymeti ne bir kaybı olur. Sessizlik dünyaya ve insanlara karşı tuğlalarla duvar örmek değildir.

Sükut bir edeptir, bir sabırdır, bir şükürdür, bir teslimiyettir, bir aynadır, bir duruştur, bir güçtür, bir anlatıcıdır, bir bekleyiştir, bir kabul ediştir, bir karanlık bazen bir sabahın müjdecisi, bir dua ve bazen sükut şifadır insana. Sessizliğimiz içimize, kalbimize, ruhumuza, aklımıza ve fikrimize şifa vesilesi olması duasıyla.