“Demokratikleşme” bir yana, kapalı “ucûbe otoriter rejim” daha daha da katmerleşirken, Saray iktidarı, sırf siyasî ikbali uğruna dayattığı operasyon fırtınasıyla topyekûn muhalefeti terörle ve yolsuzluklarla “irtibatlı-iltisaklı” iftirasıyla kriminalize ederek “teslim” alma komploları kuruyor.

Savcılıklardan “temiz kâğıdı” alıp esasen bir yüksek yargı organı olan Yüksek Seçim Kurulu’nun onayıyla girdikleri seçimlerden halkın irâdesiyle seçilmiş belediye başkanları “tepeden” yargıya müdahaleyle görevden alınıp hiçbir mahkeme kararı olmadan yerlerine “atanmış kayyımlar” görevlendiriliyor

Üzerinden on iki yıl geçen demokratik eylemlere katılanlar, “terör örgütü üyeliği”nden derdest edilirken, gazeteciler, sendikacılar, akademisyenler sırf iktidardakilerin hoşuna gitmeyen görüşlerinden dolayı yıllar sonra gözaltına alınıp tutuklanıyor. Yargının bağımsızlığının olmamasından ve devlet kurumlarının çöküşünden yakınan sivil toplumun temsilcilerine, “gerçeğe aykırı bilgiyi yaymak”tan soruşturmalar açılıyor…

“YARGIYA PARMAK SALLAMAK!”

Mâlum Cumhurbaşkanı ile ilgili bakanların “yargı kararlarını tanımıyorum, saygı da duymuyorum ve uymuyorum!” çıkışlarıyla, millet irâdesinin temsilcisi Meclis’in kararıyla Anayasada taahhüd altına alınan “Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin (AİHM) kararlarına uymama” telkinleriyle, yerel mahkemelere “Anayasa Mahkemesi’ni tanımama” direktifleriyle yargı yürütmenin emrine sokulup “siyasetin sopası” haline getirildi.

Yürütme”yi temsil eden partili Cumhurbaşkanı ile Adalet Bakanı’nın bir yandan “Türkiye hukuk devletidir” deyip diğer yandan “her fırsatta “yargıya gerekli tâlimatı verdik”, “yargı gereğini yapacak” çelişkili ifşaatlarıyla yargı “resmen” vesâyet altına alındı.  

Özetle, “İktidar cephesi”, “kayyım” atamalarında olduğu gibi hukuksuzluklarla muallel siyasî operasyonlarla seçimde alamadığını yargıyla elde etmeye yelteniyor. “Siyasallaştırılan” yargı, siyasî rakiplerine karşı bir “saldırı aracı” hâline getirilerek politik rantta hoyratça su-i istimalle mahkemelere parmak sallanırken, “yargının bağımsızlığını ve tarafsızlığı”nı savunmak “yargıya müdahale” olarak çarpıtılıyor.

Sıradanlaşan zulme, haksızlıklara karşı hukuka saygıya davete; hukukun ayaklar altına alınmasına, mahkemelere tahakküme yapılan ikazlar yine “yargının istimali”yle cezalandırılarak, ifade hürriyetine ters kelepçe vuruluyor. Ayyuka çıkan yolsuzluklara, hırsızlıklara, millet malını yandaşlara peşkeşe, ihaleye fesad karıştırmaya, yandaşları partizanca kayırmaya dikkat çekilmesi “suç” olarak propaganda ediliyor.

Ekonominin çöküşünde “Türkiye büyüyor, ekonomi iyiye gidiyor” uydurmasına; sürekli tahriklerle ateşlenip alevlendirilen kamplaştırmalarla, kutuplaştırmalarla toplumda barışın dinamitlenmesinden dış politikaya, eğitimden sağlığa, tarımdan sanayiye her alanda açığa çıkan fiyaskonun yorumlanmasına tehditler savruluyor.

Bu yüzden “hibrit-melez demokrasi”den “otoriter ülkeler” arasına düşen Türkiye “hukukun üstünlüğü endeksi”nde 142 ülke arasında 112., “basın ve ifade özgürlüğü”nde 180 ülke arasında 158. sırada Nijerya, Angola, Zimbabve gibi kargaşa ve kaos girdabındaki Orta Afrika ülkeleri kategorisine geriliyor.

TÜİK’in uyduruk “enflasyon rakamları” gibi iktidardakilerin kendilerinden menkul 22 yıl sonra “beş yıl içinde adâleti sağlayacakları” iddialarına, mevcut Anayasaya uymayanların “yeni anayasa’ ile demokrasiyi ve hukuku hâkim kılacakları” masalına kimse inanmıyor…

DEMOKRASİYE VE HUKUKA SABOTAJA KARŞI…

Hâsılı, ülkeyi yönetmedeki topyekûn iflasta artık vereceği vaadi, söyleyeceği sözü kalmayan, “zafer havaları”yla iç siyasette kullanılan “Suriye’nin fethi”nin fos çıkması üzerine Saray iktidarı, dışındaki topyekûn siyasete, âdeta “düşman hukuku” uygulanıyor. Demokratik muhalefeti karalama kampanyasında kıskaca alınan yargı “itibarsızlaştırma kumpası”nda bir “aparat” olarak suiistimal edilerek demokrasiye ve hukuka tam bir sabotaj düzenleniyor.  

AKP-MHP’nin oluşturduğu “iktidar cephesi”, sandıkta bükemediği bileği, oluşturduğu “militanlaştırdığı yargısı” eliyle “kırma” peşinde; bu maksatla “tepeden tâlimat”la yargıyı rakiplerine dava üstüne dava açtırıyor. Demokratik muhalefete gözdağı verme, korkutma; baskılarla, şantajlarla susturma, sindirme ve yıldırmaya yelteniyor.

Bu açıdan, “def’i şer, celb-i nef’den evladır” esasıyla demokratik muhalefetin öncelikle ülkeyi bu duruma düşüren “rey-i vahid-i istibdad”ın tasfiyesi; güçlendirilmiş parlamenter sistemle demokrasinin, hukukun üstünlüğünün sağlanması; “ceberût rejim”in temel hak ve hürriyetlerin gasbına, haksızlığa ve hukuksuzluğa karşı ortak demokratik mücadele işbirliği gerekiyor.

Zira çare, demokrasinin ihyası ve hukukun hâkim kılınmasında…