Erdoğan’ın, “katille görüşmem, gitmem, gelmesin” tavırlarından sonra çark edip/ettirilip kapıları açması hem seçmene hem dünyaya garip göründü.

Bu ziyaretleri garip yapan ise 2019’da duruşmada kalp krizinden vefat eden merhum Mursî ya da Sisi değil. Zira bilebildiğimiz kadarıyla onlardan, “gelin-gidin” ya da “gelmeyin-gitmeyin”türünden bir açıklama sadır olmuş değil.

Sisi Erdoğan’a cevap kabilinden bazı sert şeyler söylediyse de yine de daha basiretli davrandı. Belkide kendisini siyaseten de bu saçmalıklara mecbur hissetmedi.

Mursî Erdoğan’a benden sonra Mısır’a sahipçık, intikamımı al, katilimi affetme” diye haber göndermiş midir? Olabilir. Zira eski Siyasal İslamcı Erdoğan ile Mursî arasında, bilhassa Müslüman Kardeşler Teşkilatı sebebiyle, doğrudan ya da bazı istihbarat örgütleri üzerinden bir yakınlık ve irtibat var olabilir. Ve Mursî haberciler eliyle bu tür taleplerde bulunmuş olabilir. Ama bunun yolu içeride siyasete ve seçmene “Sisi gazı” vermek değil. Dolayısıyla Erdoğan’ın içeriye yönelik sözlerine bakılacak olursa bu ihtimal kuvvetli değil.

Mursî-Sisi kavgasını ve bunun sembolü haline gelen Rabia’yı iç siyasette bu şekilde “tepe tepe” ve “dere-tepe” kullanmanın sonucu ise Erdoğan’a inanmış olan ve “bindirilmiş kıt’alar” görüntüsü veren seçmenin sonuçta yaşadığı hayal kırıklığı.

Zira o “bindirilmiş seçmen” bu günlerde eliböğründe başı önünde “yutkunan seçmen”durumunda.

Bir de AKP entelektüellerinin hali var ki içleracısı. Tam bir dilini yutmuşluk ve hatta “başı içine kaçmışlık” hali. Kara delik tarafından yutulmuşluk bile diyebiliriz. Biz, bilhassa o entelektüellere ve o seçmene hep yazıp söylüyoruz: Düşmanı sık değişenin dostluğuna güven olmaz. Erdoğan’ın önce kavga ve hatta düşmanlık edip sonra dostluk ettiği kişi sayısı o kadar çok ki.

Ama bunlarla ilişkisi, “yendim bitti, artık dostolabilirim” biçiminde değil. Aksine, güreşe tutuşmadan önce “yenilirsem elimi uzatmam” diye alenen yemin ediyor, sonra yeniliyor ya da en azından yenemiyor ama elini uzatıyor. Bu hareketin karşıdakinin elini öpmek anlamına geldiğini herkes biliyor. Erdoğanseverlerin canını haklı olarak sıkan da bu tutum.

AKP’li Metin Külünk’ün dediği gibi Erdoğan’ın sosyolojisini eriten de işte bu durum. Biz o erimişlere “biz demiştik” demiyoruz ve demeyeceğiz. Nasihatten anlamayan o müfritler hayal kırıklıklarıyla ve veballeriyle baş başa yaşasınlar ya da daha iyisi yaşadıkları musibetlerden ders alsınlar.

Biz işin başka tarafındayız: Sisi’ye, insan hakları ve demokrasi söylemleri ile karşı duran ve bunu bilhassa içeride reklam için tepe tepe kullanan Erdoğan’ın ve onun alt metni durumundaki ekibin samimi ve iyi niyetli olup olmadığı önemli.

Biz baştan yani 2001’den beri AKP’nin samimi demokratlarının bu partide bir kabuk hükmünde ve vitrin süsü olarak durduğunu, demokrasiye “küfür rejimi” demiş olan ve fakat siyaset gereği bunu gizleyen Siyasal İslamcıların ise o demokrat kabuğun içindeki çelik çekirdek hükmünde olduğunu söyleyip duruyoruz.

Dolayısıyla bu konuda iyi niyetli olmadıklarını düşünüyoruz.

Ama varsayalım ki biz yanılmış olalım ve Erdoğan Mursî’yi destekleyip Sisi’ye tavır koyarken Mısır demokrasisini düşünmüş olsun.

O zaman da şunu söyleriz: “Sende olmayanı başkasına veremezsin.”