Değerlendirelim: 

1. “Dediğim dedik”çi değiliz. Aklınıza misafiriz. Yazılarımızda “memnuniyetinizi dostlarınıza, şikâyetlerinizi müessesemize (yani şahsımıza) bildiriniz” kuralını işletmeye çalıştık. 

2. Fikrimizin gıybetinin gıybet olmadığına, gıybet sayılsa dahi caiz olduğuna inandık ve eleştiriye muhtaç olduğumuzu daima bildirdik. 

3. Haddimizi bildik. Yayın kurullarının uygun görmediği bir yazımızı “madem siz …, o hâlde ben de …” diyerek başka mecralarda ve bilhassa sosyal medyada yaymak suretiyle adeta “ofsayttan gol atma çabası” gibi bir yanlışa düşmedik. 

Bunu yapanları gördüysek üzüldük, “nasihatimiz damara dokunmayacaksa” ikaz etmeye çalıştık. Kendi sosyal medya mecralarımızı temiz tutmaya çalıştık ve bu sebeple sadece yayınlanmış yazılarımızı paylaştık. 

Muhasebe için geri dönüp baktığımızda kendi namımıza görebildiklerimiz şunlar…

***

Pozitif noktalarımız:

1. Bir hukukçu olarak uzmanlığımız ve sınırımız çerçevesinde yazmaya gayret ettik.

Hukukî değerlendirmelerimizde isabet etmiş olduğumuzu görmek memnuniyet verici. Bilhassa önce “ETÖ” ve sonra “FETÖ” operasyonlarında devleti ve adliyeyi hukukun içinde kalmaya davet eden yazılarımızın bir kısmını Yeni Asya Neşriyat “Adalet ve Hürriyet” adıyla kitap da yaptı.

Bu yazılarımızın hukukî temeli, AYM ve AİHM kararlarıyla her geçen gün daha da pekişiyor. Tarihe not düşmek budur. Elhamdülillah. 

2. Siyasete temas eden ve siyasî eleştiri sayılabilecek yazılar da yazdık, ama salt eleştiri ile yetinmeyip muhataplarımıza teklif ve tavsiyede de bulunmaya çalıştık.

3. Yazılarımızda tekzip gerektiren herhangi bir bilgi ve isim hatası yapmadık. Gazeteyi tekziple muhatap etmedik.

4. Hakkımızda (ve dolayısıyla sorumlu yazı işleri müdürü hakkında) savcılarca soruşturma ve ardından kovuşturma açılmasına sebep olacak herhangi bir hukukî hata yapmadık. 

Akit ve Oda TV gibi bazı yayın organları zaman zaman yazılarımızı adeta “diline doladı” ama bu da müessesemize zarar değil, güç verdi. Zira reklamımızı yapmış oldu. (Akit’e dava açıp kazandığımızı biliyorsunuz.). 

5. Kalp kırdığımız bir yazımızın varlığını bilmiyoruz. Varsaydığımız bazı yazılarımız sebebiyle önden veya sonradan ihtiyaten özür ve helâllik de diledik. 

Elhamdülillah. 

***

Eksiklerimiz de şunlar:

1. Bazen, yazılarımızda kişi ve kurum isimleri verdik. Bu uygulama bazı okuyucularımızca “gereksiz” gibi göründü. 

Amacımız yazılarımızın muhataplarınca okunmasını sağlamaktı. Zira muhataplarımızın çoğu düzenli Yeni Asya okuyucusu değil. 

Bu tür muhataplar, yazılarımızdan, “Google alert” gibi uygulamalar yardımıyla ya da başka bazı internet takip sistemleriyle ve ancak bu şekilde haberdar oluyorlar.

2. Bazı yazılarımız sosyal medyada müzakereye konu oldu ve bu sırada istenmeyen bazı sonuçlara da kapı açtı. 

Bazıları, fikirlerimizle ilgili olarak sadece fikir ve eleştiri yazmakla yetinmedi ve bize ya da birbirine hakarete varan şeyler yazdı. 

Bu neticeyi istemedik, istemezdik. Sebep olduğumuz için üzüldük. Bu meczup ya da nefsine mağlup şahısları engellemeye de çalıştık. Ama bu da bu meslekte bir tür “yan tesir.”

3. Sosyal medyanın doğru kullanılması ve üslup hatasından kaçınılması konusunda daha aktif olmamız gerekirdi. Ama belki de o alanın zorlukları sebebiyle bunu şahsen yeterince başaramadık. 

4. Gençleri yazarlığa teşvik etmek hususunda bazı denemelerimiz ve bazı verimli ürünlerimiz de oldu. (Bunlardan biri değerli Kardeşimiz Av. İbrahim Aktaşcı’nın genellikle “vaktiyle …” diye başlayan “Gereği Düşünüldü” köşesi. Bir diğeri de değerli hukukçu akademisyen Kardeşimiz Ahmed Said Aydil’in “Birinci Avrupa” köşesi.) 

Ama bilhassa hız çağında interaktif gazetecilik konusunda daha iyisi de olabilirdi. Herhâlde çevremizi bu konuda yeterince teşvik edemediğimiz için olsa gerek, şahsen arzu ettiğimiz seviyeye gelemedik. 

Bu konuda vazife eli kalem tutan gençlerde ve onları teşvik edecek mahallî ekiplerde. 

Netice:

Göstereceğiniz diğer hataları da görür ve gidermeye çalışırız.

On beş sene önce de bugün de geleceğe umutla bakıyoruz. Daima…

Geldik, gidiyoruz. Allah hepimizi hizmette ve ihlâsta muvaffak etsin.