Bugün bu konuyu ele alalım.  

Ama önce, başlığa bakıp “AK Parti Atatürkçü mü ki” diye soracak olanlara biz de şunu soralım: “Hangi AKP? AKMHP olan mı yoksa 2001’deki mi?”  

Ve bu kısmı geçip önce bir bilgi paylaşalım:  

Ankara Sosyal Bilimler Vakfı’nın 2024 Değerler Araştırmasına göre, insanımızın, “kendinizi hangi vasıflarla vasıflandırırsınız” mealindeki soruya verdiği cevapların oranı şöyle:  

İnançlı %91, milliyetçi %85, cumhuriyetçi %82, demokrat %76, ulusalcı %73, Atatürkçü %70, dindar %69, İslamcı %66, muhafazakâr %58, sosyal demokrat %55, Kemalist %35.

Bir taraftan demokrat ve öbür yandan da ulusalcı ve/veya Atatürkçü/Kemalist olmanın nasıl mümkün olabildiği ve ne anlama geldiği gibi hususları ayrıca tartışmak lâzım, bunu da geçelim.

Ulusalcıları %73’e ve Atatürkçüleri %70’e çıkaran bir iktidarın söylemde Ulusalcı ve Atatürkçü olup olmadığından ziyade eylemde Atatürkçülüğe hizmet edip etmediği önemli. Zira 22 senenin neticesi bu. Ki bunu darbeciler şahı Kenan Evren bile başaramamıştı “netekim.”  

Gelelim Kemalist yeminci teğmenler meselesine.  

Kriz patladığı zaman da yazdık:  

Kışlaya siyasetin girmemesi ve askerin siyasî vesayet ya da darbe heveslisi olmaktan çıkarılması Türkiye’nin demokratik hukuk devleti haline gelebilmesinin ve yakın çevresine örnek olmasının en önemli şartı.  

Devlet milletin hizmetkârıdır yani öyle olmalıdır.  

Ordu da devletin ve dolayısıyla milletin emrindedir yani öyle olmalıdır.  

Devletin gücünü temsil eden subaylar da bir ideolojinin kurşun askeri değil milletin silahının emanetçisidir.  

Sıralı amirlerinin ve nihaî aşamada siyasî iradenin emrine şu ya da bu sebeple uymamayı ve hatta direnmeyi kafasına koymuş olan her bir subay şimdiden haindir, ama kimdir bilinmez. Kurt gövdenin içindedir.

Demokrasiyi hazmetmiş her subay, emir komuta zincirine sadakatten ve konusu suç olmayan emri icradan şeref duyar.  

Ama o teğmenler bir ideoloji uğruna bu prensiplerin dışına çıktılar.  

Soruşturmanın sonucunda göstermelik bazı adımlar atılacaktı, atıldı ve Bahçeli Devlet de tasdik etti. Ama korkarız ki bu adımlar ordudaki Kemalistleri ve Kemalizm’i bitirmeye yardımcı olmayacak. Aksine güçlendirecek.  Çünkü iktidar demokrasi istemiyor. Subayların demokrat olması için de çalışmıyor. Sadece “görüntüyü kurtarmaya” çalışıyor.  

Ancak bu kararın subaylar ve askerî öğrenciler üzerindeki etkisinin nasıl olacağı ayrıca izlenmesi ve tartışılması gereken bir konu.

Asıl vahim olan ise şu:  

İktidara muhalif olan siyasîlerin de önemli bir kısmı açıklamalarında meseleye demokrasinin kalitesi ve disiplin yönünden değil, ideoloji yönünden baktı ve Kemalist’çe bir tavır sergiledi.  

Oysa bilhassa Demokrat Parti ve Gültekin Uysal’ın, selefi Süleyman Demirel’in yolundan gitmesi ve “camiye ve okula olduğu gibi kışlaya da siyasetin girmesini engellemek önceliğimizdir” demesi beklenirdi.  

Değişmeye çalışan CHP’den ve yeni lideri Özgür Özel’den de aynı şeyi beklemek ve istemek hakkımızdır.

Dolaylı Atatürkçü iktidarın gerçek alternatifi hakikî demokratlardır.