Eğer gerekseydi “arz” ederdim ve bundan da gocunmazdım.
Ama hayır, sizin iyi bildiğinizi varsaydığımız üzere adalet her haklıya hakkını vermek ve her şeyi yerli yerine oturtmak demektir.
Ve devlet yetkisi kullananların önünde dik durup “talep etmek” ve gerekirse hesap sormak yerine, eğilip “arz etmek”, eğilene de eğiltene de zulümdür.
Bu sebeple, bu köşeden, gazeteci, ama vatandaş kimliğimle size “arz” etmem ve etmeyeceğim. Sadece talep ve biraz da sitem edeceğim.
Bakanlığınızı kapısını ilk çaldığımda sizin şimdi oturduğunuz o koltukta merhum Nejat Eldem oturuyor idi. (Sözün gelişi “o” koltuk, yoksa “o” koltuk çoktan “HEK’e ayrılmış”tır!).
O gün hâkimlik imtihanı için başvurmaya gelmiştim ve dilekçemde başvurumun kabulünü “rica” etmiştim. Çünkü bendeniz (sözün gelişi “bende”niz) sade vatandaş idim ve henüz devlet hiyerarşisinin içinde bir memur ya da yargı hiyerarşisinin içinde bir hâkim değildim.
Yani o gün “devlet” benim üstüm ya da amirim değildi. (En azından ben öyle öğrenmiştim.).
Vatandaş olarak devletten dilek ve taleplerimi içeren dilekçelerimi “arz ederim”le değil “talep ederim”le ya da “rica (reca/ümit) ederim” ile bitirmem gerektiğini mutlulukla öğrenmiştim.
İmtihanı kazanıp, mülâkatı da geçip, hâkim adayı olunca iş elbette değişti. Makamınıza ve Hâkimler ve Savcılar Kuruluna (ki o zamanlar “Yüksek” Kurul idi) şahsî taleplerim için defalarca dilekçeler yazdım ve hep “arz” ettim.
Zira biliyordum ki artık devlet hiyerarşisinin bir parçasıydım ve “amir”e “arz” edilirdi.
Hakkari Uludere’de hâkimliğe başladığım günden itibaren ise hâkim olarak ve devlet mührü kullanarak Makamınıza yazdığım “resmî yazı”larda daima “rica” etmiştim. Zira yargı bağımsızdı ve Bakanlık hâkimlerin amiri değildi (En azından ben öyle öğrenmiştim ve öyle sanıyordum!).
Zaten o zamanlar Bakanlık da Mahkemelere gönderdiği yazılarda talimat ya da emir veremezdi ve yazıların sonu “rica ederim” ile bitmezdi. Herhalde şimdi de böyledir. (Ümit ederim en azından bu böyledir!).
***
Fakat Sayın Bakan, sizin kıdemli personeliniz (ki hemen hemen hepsi hâkim – savcı kökenlidir) bizlerin bildiği bu basit bilgileri ya bilmiyorlar ya da bilmezden geliyorlar.
Ama bunun sonuçları vahim oluyor. Zira devlet heyulaya dönüşüyor.
İşte delilimiz. Bakanlığınızın web sayfasında yer alan ve Adalet Bakanlığı Tazminat Komisyonu Başkanlığına sunulmak üzere hazırlanmış olan örnek dilekçe aynen şöyle bitiyor (cümle düşüklüğü de var ama konumuz o değil!):
“Tarafı olduğum yargılamanın makul süre içerisinde sonuçlanmaması / kesinleşmiş kararın icra edilmemesi nedeniyle 6384 sayılı “Tazminat Komisyonunun Görevleri ile Çalışma Usul ve Esasları Hakkında Kanun”dan yararlanmak suretiyle mağduriyetimin giderilerek tarafıma tazminat ödenmesini arz ederim. … Müracaat eden … vekili Av. ...”
Linki: https://ihtk.adalet.gov.tr/SayfaDetay/formlar
***
Sayın Bakan,
Size arz etmem ama…
Evvela, bu metni bu şekilde hazırlamış olan ve dolayısıyla vatandaşı ve avukatını devlet hiye- rarşisinin içinde ya da devletin “altında” gören (ve sizin de şikâyetçi olduğunuzu ümit ettiğim) “o kafa”yı Zât-ı Âlînize “şikâyet ederim”.
Size arz etmem ama…
Saniyen, devletin hizmetkâr devlete dönüşmesinden söz edip durduğunuza göre, bu tebeddülü, öncelikle kamu personelinizde meydana getireceğiniz bir zihniyet inkılabıyla temin etmenizi gönülden “arzu” ve muvaffakiyetiniz için “dua ederim”.
Ayrıca, size arz etmem ama…
Başta bu personelinize ve bütün personelinize, devlet-vatandaş ilişkilerinde devletin “hizmetkâr” ve vatandaşın ise “efendi” pozisyonunda olduğuna gönülden inanmalarını sağlayacak şekilde eğitim vermenizi size “teklif ederim”.
Bir de, size arz etmem ama…
Bu yazımızın ve benzeri nicelerinin, o eğitimin bir parçası ve eğitim materyali olarak okutulmasını sizden “talep ederim”.
Ve size yine de arz etmem ama…
Bunların hiçbirinden –muhtemelen önemsiz görmüş olacağınız için- netice alamazsam halimi ve şikâyetimi Allah’a arz ederim.
Zira bendeniz de bir avukatım ama önce vatandaşım ve insanım.
Ve bu memnuniyet verici pozisyonda kaldıkça size de memurlarınıza da asla “arz etmem” Sayın Bakan!
Artık gerisi size kalmış…