Deyimde geçen “kapı” sözcüğü ise maddeten bildiğimiz bir kapı olabileceği gibi, kişinin yine istek ve taleplerini arz edeceği manevî bir giriş kapısı da olabilir; bu kapıya çoğu zaman “Dua ve reca kapısı” adı verilir. Bahse konu kapı ise, Peygamber Efendimizin (asm) Miracta, Kâinat Sultan’ına uruc ederek, O’nun (cc) rü’yetine ve rahmetine mazhar olduğu manevî kapıdır. 

Hazret-i Resulullah (asm) miracıyla, arş-ı azam kapısından girip, rü’yete mazhar olma ünvanını kazanabilme belgesi olan namaz hediyesini ehl-i imana getirmiştir. Kul, günde beş vakit namazla, mevcut halde, iki vakit arasında nail olduğu nimetlerin şükür ve minnetini arz etmek ve “Mâzide şükrünü edâ etmediği nimetlerin şükrünü kaza etmek” için, şu hakikatlerle rahmet kapısını, iştiyakla çalar: 

“İ’lem Eyyühe’l-Azîz! Cenab-ı Hak seni ademden vücuda ve vücudun pek çok eşkal ve vaziyetlerinden en yükseği müslim sıfatıyla insan sûretine getirmiştir. Mebde’-i hareketin ile son aldığın suret arasında müteaddid vaziyetlerin, menzillerin ve etvar ve ahvalin her birisi sana ait nimetler defterine kaydedilmiştir.”1 

İnsan şu kâinat Kur’ân’ının bir misal-i musağğarı, olduğu gibi, namaz da kâinattaki bütün varlıkların ibadet, zikir ve tesbihlerinin bir hulâsası ve misal-i musağğarıdır. Binaenaleyh, İnsan -öncelikle Peygamberi- mizin (asm) temsiliyetinde olmak üzere- Kâinat Sultanı’nın en muhteşem san’atı olan nakş-ı âzamı, namaz ise ibadet-i âzamıdır. 

Bütün kâinat lisan-ı haliyle Allah’ı zikir ve tesbih eder ve en keyfiyetli zikir ve tesbihlerini namazın rükünlerinden biri veya çoğu ile yaparlar. Mesela: İnsan namazda Kâinat Sultanı’nın huzuruna durup ibadete başladığında; kâinattaki milyarlarca galaksi ve yıldızlar, vücuttaki hemcinsleri olan atom ve zerreleri takliden, manen onları alkışlayıp Allah’ı zikir ve tesbih ederek dönüp dururlar. 

Bunların içinde namazın evvel rüknü olan kıyam vaziyetinde ibadet eden yüksek ve sarp dağların ibadeti ile; namazın ahir rüknü olan secde vaziyetinde ibadet eden, en muhteşem zikir, tesbih ve ibadetlerini, sahipleri olan Kâinat Sultan’ına arz ve takdim etmeleri bunun misallerindendir. Namazın diğer rükünlerini temsilen ibadet edenlerin sayıları ise misallere sığmayacak azamettedir. İnsan başta olmak üzere, bütün kâinatın bu keyfiyette yaptığı ibadetler ise namazın cemaatle ifasında, daha da bir keyfiyet ve külliyet arz ederek, Allah katında zirvelere uruc eyler. 

Meselâ, bir nevi ölüm demek olan gece karanlık ve kabrinin sabahında: Yarabbi! Ben yaşadığım her gece ve bu gece ölümün küçük kardeşi olan uykumla, ruhumu sana teslim etmiştim, şim-di bir nevi haşrin sabahı olan fecir vakti, ayağa kalkıp, her nevi hatiat ve günahlarımla, huzuruna gelip, “tak, tak...” ederek “El aman, ya Hannan, ya Mennan beni günahların ağır yüklerinden ve hacaletinden kurtar!” nidalarıyla rahmet kapını çalmaya geldim. Lütfen beni affedip huzuruna kabul eyle... 

“Çünkü Erhamürrâhimînsin. Eğer kabul etmezsen, senin kapından başka hangi kapıya gideyim? Hangi kapı var? Senden başka Rab yok ki dergâhına gidilsin. Senden başka hak mâbud yoktur ki ona iltica edilsin.”2  Peygamberimiz’in (asm) bir nevi vasiyeti olan “...Gözümün nuru namazdır” ve vefatı vaktinde çektiği sıkıntılar içerisinde Sahabelerine söylediği, “Namaza dikkat ve devam ediniz!” 

Her namazı, son namazımızmış gibi kılarak namazı terk etmeyeceğiz. Eğer ölürsek, zaten son namazımız o olacaktır, fakat biz son cemaatin en önünde ve son defa musalla taşında...

Dipnotlar:

1- Mesnevî-i Nuriye, s. 152. 

2- Lem’alar, 17. Lema