Hem Kur’ân ayetlerinde hem hadislerde hem de büyük zatların sözlerinde, çocuk terbiyesinin “ilk vasıtası” olarak çocuğun yaşı vurgulanır. Bu terbiye süreci, iki aylık hamilelikten başlayıp yedi yaşına kadar devam eder. Bu ilk dönemin kaçırılmaması ve gerekliliklerinin yerine getirilmesi son derece önemlidir.

Anne ve babanın helal lokma yemesi ve haram işlerden kaçınması, henüz hamilelik döneminden itibaren dikkat edilmesi gereken bir husustur. Çocuğun terbiyesinde ilk adım, hem kendimize hem de çocuğa karşı doğru, dürüst ve ahlâklı bir tavır sergilemektir. Bu erken dönemde çocuk, ne kadar küçük olursa olsun yalanlara, kandırmacalara ve yerine getirilemeyecek vaatlere maruz bırakılmamalıdır.

Çocuğun ilk öğrenme aracı, onun ağlamaları ve sızlanmalarıdır. Bu tepkiler dikkatle takip edilmeli ve ona samimiyetle yaklaşılmalıdır.

Çocuğun eğitimi konusunda ikinci önemli vasıta ise taklittir. Çocuk, bu dönemde özellikle anne ve babasını ve çevresindeki diğer insanları, iyi ya da kötü ayrımı yapmaksızın taklit eder.

Üçüncü, dördüncü ve beşinci dönemler ise çocuğun sürekli olarak öğrenmeye devam ettiği, bilgileri âdeta bir fotoğraf gibi kaydettiği dönemlerdir. Bu süreçte çocuğa dinî bilgiler, doğru davranışlar, aileye bağlılık, saygı ve sadakat öğretilmelidir.

“Çocuk bunlardan ne anlar?” diye düşünen bir kişi, çocuk terbiyesinden habersiz demektir. Çocuk terbiyesiyle ilgilenen ebeveyn ve eğitimciler bilmelidir ki, dünyadaki en önemli ve değerli görevlerden birini üstlenmektedirler. Bu görevde başarı sağlamak çok önemlidir. Bunun için ise, çocuğun bulunduğu yaşa göre “terbiye usülleri”ne riayet edilmelidir.

Unutulmamalıdır ki Allah’ı ve O’nun nimetleriyle beslenip büyütüldüğünü bilmeyen bir çocuk saygı, sevgi ve merhametten ve diğer güzel hasletlerden yoksun yetişecek demektir. Çocuk terbiyesi, çocuğun yaş dönemlerine göre planlı bir şekilde verilmezse çocuk, topluma ve ailesine zarar veren “anarşist” bir ferd hâline gelebilir.