Meşveret, istişare Rabbimizin emridir. Ve bu ayetlerle gelen emir ise kesin olarak; meşveret, istişare etmeyi ve buradan çıkacak karar ve net neticeyi tatbik etmektir.

Bizim bilmediğimizi Rabbimiz bilir ve bildirir. Kendi küçük kafa fenerlerimizle meşveretlerden, istişarelerlerden çıkan kararları beğenmeyebiliriz. Kabul etmeyebiliriz. Bu bizim kendimizi bağlar. Uygulasak da uygulamasak da kendi inisiyatifimiz olabilir. Ama bu fikri halimizi bahane ederek; meşveretle, istişare ile ortaya konmuş kararları hiçe sayamaz ve bunun aksine haklı da olsak umumun nazarında ilanat ve neşriyat yapamayız. Unutmayalım ki istişare ve meşveretlerin simgesi ve göbek taşı olmuş Uhud hadisesi ve tecrübesi bizim içindir, ümmet içindir. Velev ki sonuç mağlubiyet ve aleyhimize olsa bile meşverete uymak esastır.

Şunu da iyi bilmek lazım ki kişiler kendilerinin ufak tefek haklılıklarını meşveretle alınan kararların üzerine bina edemezler, ekleyemezler, çıkaramazlar. Meşveret kararı esastır. Teferruatı ve kararsızlığı simgeleyen/işaret eden hiçbir haklı- ufak,tefek haklılık- kararların ve karar verenlerin önüne geçemez. Bu direkt olarak ve istemeden, bilmeyerek ve nefsi mecburiyetlerle ayetlerde ifade edilen emirlere karşı gelmek ve hükümler çıkarmak olur ki, işin en kötü yanı da budur.

En tehlikesi de falan istişare, kararı bu ama. Ayetle böyle söylenir ama. Uygulamalarda şöyle böyle olmuştur ama gibi mesnetsiz, ispatsız görüş ve düşünceleri meşveret kararlarını kabul eden ve uygulayan insanlarla paylaşmaktır. Bu bir nefsi tatmin etmek ve bozgunculuk hareketidir.

Hürriyetler ve haklar bir Müslümana hediye edilmiş ana düsturlar, prensipler olduğu gibi imanlarının kuvvetinde bir göstergesidir. Madem ki Allah emrediyor hürriyetlere de, hakları yerine getirene de ve savunmada da; meşveretle ve istişare ile Allah’ın arzu ettiği şekil, tarz ve usullere uymaya ve yerine getirmeye mümin vazifelidir, görevlidir.

Vazifeler, görevler Kur’an, iman, İslamiyet yolunda eksiksiz olarak yapılmalı, yerine getirilmelidir.