Ayrılığımıza yakın, ‘farkında mısın? Gereksiz yüklerinden kurtulunca nasıl da huzur buldun, bak kalbin kuş kadar hür artık’ diye, acziyetimin güzelliğini göstermiştin bana.
Ve eklemiştin ‘ne zaman ruhun daralsa, kalbin sıkışsa birlikte geçirdiğimiz günleri ve yaşadıklarımızı hatırla’ diye.
‘Gitmesen olmaz mı?’ demiştim. Sen ‘söz, yine geleceğim’ demiştin. Bense ‘bekleyeceğim’ diye söz verememiştim sana. Sadece inşaallah diyebilmiştim.
Sen vefalı bir dost gibi sözünü tuttun ve yine çıka geldin.
Hoş geldin...
Evet, sen hoş geldin gelmesine de, bizi hoş buldun mu peki?
Ayrılırken verdiğimiz sözümüzü tutabilmiş miyiz?
Yüreğimizde kök salmaya yüz tutan öfkelerimizi söküp atabilmiş miyiz?
Bir diğerini gönül hoşluğuyla kabul edip, garazkârlığın yerine diğergâmlığı koyabilmiş miyiz?
Soğuk çelik rayları, gökyüzünün mavisiyle ya da tarlaların yeşiliyle değiş tokuş edebilmiş miyiz?
....
Susuyorsun...
Haklısın. Her şey aşikârken neden bunları soruyorum ki sana?
Biz düşmemiş olsaydık koşar mıydın kaldırmaya?
Belki bu yüzden geldin tutmak için bizi...
Yine dokun bize, yüreğimizde kalmasın kin, öfke, düşmanlık...
Yine sar bizi merhametinle, yine öğret bize affedebilmeyi, bağışlamayı...
Çevir bizi, kibrin ve gururun sefilleştiren yollarından...
Birleştir bizi birlerin etrafında ...
Sarraf misali, kıymetliyi kıymetsiz olandan ayıracak bir basiret ve feraset ver bize...
Aç kalbimizi senden olana, kapat senden gayrıya...
Biliyorum heybende bunlardan da fazlası var.
Ben dilim döndüğünce halimi arz ettim.
İşin gerçeği, çok hoş bulmasan da bizi gelmene çok sevindim.