Hemen her insaf ehli insanın gıptayla, takdir ederek sena ettikleri; altı bin sayfalık emsalsiz Risale-i Nur Külliyatı’nın müellifi Üstad Bediüzzaman’ın; saymakla bitiremeyeceğiz meziyetlerine rağmen, “Ben de sizin bu ders-i Kur’aniyede bir ders arkadaşınızım.”, “Evet, lezzetli üzüm salkımlarının hâsiyetleri, kuru çubuğunda aranılmaz. İşte ben de öyle bir kuru çubuk hükmündeyim.”, “Ben bir çekirdektim, çürüdüm gittim. Bütün kıymet Kur’ân-ı Hakîm’in manası ve hakikatli tefsiri olan Risale-i Nur’a aittir.”, “Ben kendimi beğenmiyorum; beni beğenenleri de beğenmiyorum.”, “Bütün dünya beni medh ü sena etse beni inandıramaz ki ben iyiyim ve sahib-i kemalim” gibi ifadeler kullanması dikkat çekicidir.

Hemen herkesin gıpta ile bakıp takdir ettiği onca meziyetlerine rağmen, “Ben bir çekirdektim, çürüdüm gittim.” ifadeleriyle kendisini âdeta sıradan bir ehl-i din gibi takdim ederek nazara vermesini nasıl anlamalı, nasıl yorumlamalı?

Üstad Bediüzzaman, mahviyet ve tevazu yüklü bu ifadelerle, saymakla bitiremeyeceğimiz o harika meziyetlerini kamufle etmekle beraber, başta hâdimleri olmak üzere bütün ehl-i dine de, aynı şekilde, kendilerinde var olan meziyetler ve istidatlar için, “Meziyetin varsa hafa [gizlilik] türabında kalsın...” ikazında, tavsiyesinde bulunuyor.

Elimizde bulunan altın, elmas gibi kıymetli madenlerimizi, zayi olmamaları için; rastgele, görünür yerlere değil de kimsenin göremeyeceği emniyetli yerlere koyduğumuz gibi, birer ihsan-ı İlâhî olarak bize verilen bazı kıymetli meziyetlerimizi veya kabiliyetlerimizi olur olmaz yerlerde teşhir etmek yerine, yerine göre kamufle etmemizin daha doğru olduğunu Üstad, “...hafâ türabında kalsın..” diyerek nazara veriyor.

Üstad Bediüzzaman’ın bu tavsiyelerini görmezden gelerek; her yerde, her zaman insanların teveccühlerini ve taltiflerini celbetmek için vitrinlerde görünmeyi alışkanlık hâline getirirsek bu hizmet-i Kur’âniye’de bulunan kardeşlerin hukuklarını çiğnemiş oluruz; daha da tehlikeli olanı, belki de farkına varmadan kendimizi enaniyet, gurur ve kibir gibi çirkin hasletlerin içinde bulmuş oluruz.

Geçmişten bugüne dönüp arkamıza baktığımızda, meziyetlerini ve kabiliyetlerini setrederek, sessiz sedasız bir şekilde, vasat olarak nice isimsiz hâdimin; ihlâsla, mahviyet ve tevazu ile, hiçbir probleme ve sıkıntıya sebep olmadan, istikametlerini bozmadan ömürlerinin sonuna kadar nice hizmetlerde bulunduklarına hep şahit olduk.

Diğer taraftan, kendilerinde bulunan bazı istidatların ve meziyetlerin birer nimet-i İlâhiye olduğunu dikkate almadan, o kabiliyetleri ve meziyetleri sahiplenmenin sevkiyle, her yerde ve her zaman teveccüh-ü ammeye mazhar olmak için devamlı önde görünmeyi alışkanlık hâline getirenlerin; zamanla, farkına varmadan, gururun ve enaniyetin tuzağına düştüklerine, çevrelerindeki hâdimlere bile tepeden baktıklarına hep şahit olduk.

Böyle tuzaklara düşmemek için dua edelim ve Allah’a sığınalım.