Sadece kullandıkları yapı ve organizasyonlar değişiyor. Bugün adına paralel dersiniz, yarın yamuk olur, bir sonrasında bir başkası olur, 1960 darbesinden bugüne darbecillerin işledikleri suçların cezasının verilmeyişi darbe girişimlerini ucuz kılmıştır. Yunanistan darbeci cuntacılarına müebbet hapis cezası vererek, darbenin önünü kesmiştir. Tüm cuntacılar hapishanede ölmüşlerdir.

Darbecilerin meydanlarda halk tarafından engellenmesi, tankların yürüyemeyişi, bundan sonra silâh zoruyla darbenin sonuna geldiğimizi gösteriyor. Devletin gerekli cezalandırmaları yapmadığı için durduramadığı darbecilik zihniyeti, en ağır darbeyi meydanda halktan yemiştir. 2016 yılında 1980 model darbe yapılmak istenmiştir fakat motoru yaktılar. Çünkü, yanlarında 60 darbesinin destekçisi bir İsmet İnönü yok, hapislere konmasına rağmen darbe isteyen bir basın yok, 80 darbesinde olduğu gibi anarşi yok, 28 Şubatta olduğu gibi devlet bürokrasisi, üniversiteler elinde değil, ordu komuta kademesinin önemli bir kısmı darbenin karşısında. Darbe girişimi oldu denince, çoğu insanın ilk olarak aklına kim kime darbe yaptı sorusu geldi. Daha çok uzaydan gelen bir grup darbe yaptı duygusu oluştu insanlarda. Hiçbir kişi, kurum ve kuruluş, bekleyelim, kim kazanırsa ondan yana tavır koyalım demedi, herkes tavrını seçilmişlerden, halk iradesinden yana koydu. Dolayısıyla, hiçbir yerde hiçbir tabanı olmayan bir güruhun bu darbeyi gerçekleştirmeleri mümkün değildi, ama bu kalkışmanın zamanının uzadığı her bir dakika, can kayıplarını misliyle arttıracaktı. 

Ordunun görevi, milletin ve ülkenin güvenliğini sağlamaktır. Ülke, siyaset mekanizmasıyla halkın seçtiği siyasetçiler eliyle yönetilir. İktidara geliş ve gidiş ancak genel seçimler ile mümkündür. Demokrasilerde hükümeti desteklemeyebilirsiniz, siyaset ve icraatlarını beğenmeyebilirsiniz. Bu durumda çözüm darbe yapmak değil, halkı ikna etmek için siyaset yapmaktır. Ya da görüşlerinizi basın, yayın, sosyal medya ile ifade edip doğru bildiğinizi insanlara anlatmaktır. Üstad Bediüzzaman’ın deyimiyle, bu iletişim çağında medenilere galebe çalmak, icbar ile değil ikna iledir.

Bu son darbe girişimiyle, demokrasinin bütün ülke için ne kadar önemli olduğuna herkes şahit olmuştur. Türkiye, iktidar ve muhalefetiyle, demokrasi ve hukukun güçlendirilmesi yönünde kuvvetli adımlar atmalıdır. Darbelerin panzehiri karşı darbeler olmayıp; daha fazla demokrasi, daha fazla basın özgürlüğü, daha fazla hukuk devletidir. Tarih, darbelerle gelenlerin, zorbalıkla hükmedenlerin feci akıbetiyle doludur.

Millet olarak darbe filmlerini çok gördük ve yaşadık. Nelere mal olduğunu yaşamayan aile neredeyse yok gibi. Yaşanan bir darbe dolayısıyla, babası memur olup da sürülmeyen, çiftçi olup da malı para etmeyen, işçi olup da bir anda işsiz kalan, çalışan fabrikası bir anda kapanan, can kuzusunu faili meçhullerde, göz altılarda, işkencelerde kaybeden yüz binlerce insan yok mu bu ülkede. En kötü sivil irade, en iyi askerî idareden iyi olduğu tecrübeyle sabittir. Bu acıları müteaddit defa yaşayan Türk halkı bu sefer figüran olmayı reddetmiş, darbenin def edilmesinde başrolü oynamıştır. İktidar ve muhalefet partilerine düşen görev, demokrasi ortak paydasında yapacakları işbirliğiyle, toplumsal mutabakat temelinde yeni bir anayasa yaparak, halkın gerisinde kalmamalarıdır.