Khelif ilk olarak İtalyan rakibi Angela Carini'nin başladıktan sadece 46 saniye sonra maçtan çekilmesiyle dünya gündemine oturdu. Carini, hayatında hiç yaşamadığı kadar sert bir yumruk yediğini söyleyerek gözyaşlarına boğuldu.

Khelif’in Uluslararası Olimpiyat Komitesi tarafından tanınmayan ve sonradan kapatılmış bir organizasyonun içeriği belirtilmeyen bir cinsiyet testini geçemediği haberi sonrası, Khelif'in olimpiyatlara katılması sorgulanmaya başlandı. Ancak, Khelif yıllardır kadın boks turnuvalarında yer alıyordu hatta 2020 Tokyo olimpiyatlarında yer almıştı.

Bu olay, sosyal medyada büyük yankı uyandırdı; eski ABD Başkanı Donald Trump ve İtalya'nın aşırı sağcı Başbakanı Giorgia Meloni gibi tanınmış isimler başta olmak üzere yüz binlerce insan, bu konuda düşüncelerini paylaşmaya başladı. Bu süreçte, İman'ın aslında erkek olduğuna dair bir iddia ortaya atıldı. Ancak bu yalan, Cezayir devlet otoriteleri tarafından kısa sürede çürütüldü. Khelif, doğuştan biyolojik bir kadındı ve onun "farklı" olduğu iddia edilen özellikleri, biyolojik yapısının bir sonucuydu. Tıpkı bir basketbolcunun 215 cm boyunda olmasının "suç" olmaması gibi, İman'ın güçlü olması da onun suçu değildi.

Ancak, çoğu kişinin dikkatinden kaçan bir husus vardı: Bu süreçte İman hakkında yapılan tüm kıyaslamalar, paylaşılan fotoğraflar başka "beyaz/Avrupalı" kadınlarla olmuştu.

Bu yazının konusu kadın boksu ya da olimpiyatlar değil. (Şahsi görüşümüz, boksun bir “spor” olmadığı ve erkek kadın fark etmeksizin olimpiyatlardan kaldırılması gerektiği yönünde).

Testosteron oranı gibi biyolojik farklılıklar her sporu etkiler. Genetik avantaj, her sporun parçasıdır, ancak bu "spor" başkasının kafasına yumruk atmak olduğunda bu avantaj tehlikeli hale gelir.

Asıl konu şu: bu olay geniş anlamda bir Oryantalizm mentalitesi örneği.

Yüzyıllardır "Doğu"ya dair yapılan temsillerde, doğulu kadınlar ya kurtarılması gereken aciz, boyun eğmiş kurbanlar ya da korunmaya layık olmayan, maskülen, hayvani varlıklar olarak resmedilmiştir. Bu temsiller, oryantalistin kendini nasıl gördüğünü yansıtır. Batılı kadınlar, saf, masum ve her türlü savunulması gereken kişiler olarak temsil edilir, çünkü onlar "Batı uygarlığı"nın simgeleridir. Doğulu kadınlar ise masumiyetten yoksun ve korunmaya layık olmayan kişiler olarak görülür, çünkü onlar da kendi "aşağı" kültürlerinin temsilcileridir. Daha “batılı” olmaları gereklidir.

Oryantalist Batı kültürel farklılıkları hep ırkla bağlantılar, çünkü o, kendini tanımlayan ırksal ve kültürel üstünlük fikirleri üzerine inşa edilmiştir. Bu üstünlük, küresel, askeri ve ekonomik tahakkümü haklı çıkarmak için kullanılmaktadır.

Geçmişte Avrupa'nın "ırk" anlayışları sömürgeciliği tetiklemişti. Bugün, ABD öncülüğündeki yeni emperyalizm, askeri müdahaleleri meşrulaştırmak için aynı yaklaşımları kullanıyor. İsrail'in, Ortadoğu'da “Batı uygarlığının” ön cephesi olduğu şeklindeki sürekli yinelenen söylemler, buna iyi bir örnek.

Batı’nın desteğiyle Gazze'de on binlerce sivilin öldüğü, şehirlerin enkaza döndüğü, yorgun ve travma geçirmiş Filistinli erkeklerin ailelerini elleriyle enkazdan çıkarmaya çalıştığı bir ortamda bile bir kısım batılılar kendini "şeytani" doğulu veya Müslüman erkekler tarafından saldırıya uğrayan mağdur olarak göstermeye çalışıyor.

Altın madalya kazandıktan sonra düzenlenen basın toplantısında, Fransız bir gazeteci, Khelif’ten sorusuna Fransızca cevap vermesini istedi. Belli ki Khelif’in yumrukları sadece ringdeki rakiplerini değil, kültürel şovenizmi de sarsmıştı. Bu küstah isteği geri çeviren Khelif, soruya Arapça cevap verdi. Oryantalistlerin kültürel baskısına boyun eğmeyen Khelif, eğer kendi kültürüne “düşman” olsaydı, yani bir "oto-oryantalist" gibi davransaydı, ringde kazandığı galibiyeti o masada kaybedebilirdi. Bu olay, sömürge geçmişi olanlara ve “ringde” kazanmış olsalar bile, kaybettiklerinde sömürgecinin kendilerine yapacağı zulümleri, kendi elleriyle kendilerine yapanlara ders olsun.