İmtihanlarda yanlışların doğruyu götürdüğü gibi, böyle insanların da bir yanlışı, bir çok doğrusunu götürür. Onu zalimlerin yanında görenler, şahsi meziyetlerine değil, içinde bulunduğu topluluğun mezalimliği ile değerlendirir. Böyleleri, zalimlerin zulmüne bilmeyerek de olsa, ortak olmuş olurlar.  

Müslüman, feraset sahibi olur. Doğru ile yanlışı, hayır ile şerri, zulüm ile adaleti ayırt eder. Ona göre duracağı yeri tayin eder. Sonra da, her türlü zorluğa rağmen, sebatla, sabırla doğru yerde kalmaya devam eder. Ne pahasına olursa olsun, bulunduğu yeri terk etmez. 

Normal zamanda, şartların müsait olduğu yerlerde, doğruların çokça bulunduğu devirlerde, doğru yerde durmak kolay olabilir. Ama, imtihanın zorlaştığı, şartların ağırlaştığı, zor ve çetin zamanlarda, bulunduğu doğru yeri muhafaza etmek kolay değildir. Pir Sultan Abdal, “Ne mutlu, eğri zamanda doğru yerde durabilene” demiştir.  İnsanın gerçek karakter ve kalitesi, böyle zamanda belli olur. Böyle insanlar, ucunda ölüm bile olsa, bulundukları yeri terk etmezler. Her türlü çileye, ezaya ve cefaya katlanırlar. Ama doğru yerden ayrılmazlar. Zalimlerin zulmüne, müstebitlerin istibdatına ortak olmazlar.  

Peki, bulunduğumuz yerin doğru yer olduğunu nasıl anlayacağız? Evvela vicdanımıza soracağız. Çünkü vicdan, en doğru rehber, en iyi yol göstericidir. Vicdan terazisi hep doğru tartar. Yanlış yerde olduğumuz zaman, vicdanımız rahatsız olur. Nefsimizin sesini değil de, vicdanımızın sesini dinlersek, nerede olduğumuzu anlarız.  

Yanlışın nerede olduğunu anlayabilirsek, doğruyu kolayca bulabiliriz. Nefsimiz, hevesimiz, dünyevi arzularımızın sevk ettiği yol, yanlış yoldur, yanlış istikamettir  

Doğrunun düşmanı çoktur. Doğru yerde bulunduğumuz zaman, evvela nefsimiz buna karşı çıkar. İnsi ve cinni şeytanlar bizi oradan uzaklaştırmak için çeşitli tuzaklar kurarlar. Cazip ve aldatıcı tekliflerle karşımıza çıkarlar. İşte burada, sarsılmaz bir iman, sağlam bir dirayet ve sadakat lazımdır.  

Doğru yeri bulduktan sonra, orada kalabilmek de çok önemlidir. Nice insanlar var ki, az bir dünya menfaati veya küçük bir tehlike ihtimali karşısında, yerlerini terk etmişler, sonunda helak olmuşlardır.  

Ne mutlu, doğru yerde olup da, okçular tepesindeki sahabeler gibi bulunduğu yeri terk etmeyenlere.