ESAS OLAN KUR’ÂN’I OKUMAKTIR

Esas olan Kur’ân-ı Kerîm okumaktır.       Evlerimizde birden fazla fert varsa ve her ferde bir Kur’ân-ı Kerîm düşecek sayıda Mushaf varsa, bu, sayı bakımından o ev için fazla değildir. Esasen Kur’ân-ı Kerîm’in fert başına birden fazla düşmesinde de bir sakınca olmaz. 

Yeter ki okuyalım. Ve Allah’ın kelamına kulak verip, amel edelim. Her mushafı ayrı ayrı okuyup bitirmemiz gerekliliğini vurgulamak yerine; her gün bir miktar Kur’ân-ı Kerîm okumamızın önemi üzerinde durmak daha doğru olur. Eğer her mushafı açıp içinden bir miktar okumak istersek, bu elbette zor olmaz. Fakat dinimizde her mushafı açmak ve okuyup bitirmek zorundasın gibi bir emir yoktur.     

Kur’ân-ı Kerîm her geçen gün gençleşiyor. Biz ise yaşlanıyoruz. Dünyamız da oldukça yaşlı. Yaratıldığı günden beri fırtına hızıyla geçen milyonlarca yılın tahribâtı, dünyamızın çehresinde, dağında, taşında derin izler bırakmış. Geçen her bir saniye hızla sonsuz âleme doğru sürükleyip götürürken; dünyamız mekân itibariyle hep geride kalıyor, hep ahiret için mahsuller yetiştiriyor, hep kıyamet saati ile üzerindeki fenâ damgasının silineceği, yeniden yaratılacağı ve yeniden gençleşeceği günü bekliyor. 

HER ŞEY YIPRANIYOR 

Zaman yaşlı. Mekân yorgun ve bitkin. Fakat her ikisi de ebedî hayata doğru hızla akıyor. Zaman ebediyetten bir nesîm olacağı günün, mekân da ebedî âlemlerin taşı ve toprağı olacağı ve bağına bahçesine serpileceği günün umudunu yaşıyor.  

İnsanlar yıpranmaz mı, zaman çarkında, mekân yıpranırken, dağ taş hırpalanırken. Tam medenî bir çağı yakaladık diyorsunuz; insanlık yine o vahşet devrine geri dönüyor, bir  canavar gibi insan eti yemeye başlıyor. Vuruyor, kırıyor, öldürüyor, parçalıyor, dağıtıyor. Kuvvet gene bütün kabalığıyla hakkın, adâletin karşısında. Medeniyet masal gibi, efsâne gibi kalıyor. İnsanlık yıpranıyor. 

İnsana bağlı ne varsa yıpranıyor. Yasalar, kanunlar, düşünceler, felsefeler, görüşler, gelenekler, görenekler, örfler, âdetler... Hepsi değişiyor, hepsi yıpranıyor, hepsi ihtiyarlıyor.

Dünkü gelenek bugüne oturmuyor. Dün yapılan kânun bugüne dar geliyor. Dün ileri sürülen görüş, bugün geçerliliğini yitiriyor.  

KUR’ÂN ÇAĞLAR ÜSTÜDÜR

Fakat Kur’ân gençleşiyor. Bedîüzzaman’ın ifâdesiyle, “Zaman ihtiyarlandıkça Kur’ân gençleşiyor. Rumûzu tavazzuh ediyor.”1 Yani Kur’ân bütün zamanları kucaklıyor, bütün çağların önünden gidiyor. Çağlar ihtiyarlanırken, Kur’ân gençleşiyor. 

Her geçen zaman birimi, Kur’ân’ın bir ayetini tefsir ediyor, bir hükmünü doğruluyor, bir işâretini ortaya çıkarıyor, bir rumûzunu açıklıyor. Zaman en mükemmel müfessirdir; Kur’ân’ı tefsîr ediyor. Kur’ân’ın öyle hükümleri var ki, öyle rumuzları var ki, ancak yeni bir zamanla ve yeni bir çağla anlaşılıyor.

Kur’ân’ın hiçbir çağrısı yoktur ki evrensel olmasın. Kur’ân’ın hiçbir işareti yoktur ki, tüm insanları muhatap almasın. Kur’ân’ın hiçbir tavsiyesi yoktur ki, zengin olsun, fakir olsun, hasta olsun, sağlıklı olsun, çocuk olsun, genç olsun, yaşlı olsun, köle olsun, efendi olsun, kadın olsun, erkek olsun, memur olsun, âmir olsun, tüm beşere saadet kaynağı teşkil etmesin, tüm insanlığa huzur vermesin, tüm tabi olanlarına, tüm gönül verenlerine, tüm inananlarına gerçek uygarlığı, gerçek medeniyeti göstermiş olmasın. 

Çünkü Kur’ân Allah kelâmıdır. Çünkü Kur’ân çağlar üstüdür. Evet, Kur’ân-ı Kerîm’e yönelenleri tebrik etmemek mümkün değil. Allah Kur’ân-ı Kerîm’i başımıza akıl, kalbimize nur, gönlümüze feyiz kılsın. Âmin.

Dipnotlar:

1 Mektubat, s. 460. (Hakikat Çekirdekleri, No: 80; Hutbe-i Şâmiye, s. 113.