m
äÉs
æ`n
L r
ºo
¡n
d s
¿n
G p
äÉn
ëp
dÉ°s
üdG Gƒo
?p
ªn
Yn
h Gƒo
`æn
e'
G n
øj/
òs
dG p
ô°u
ûn
Hn
h
Ék
br
Rp
Q m
In
ôn
ªn
K r
øp
e Én
¡r
æp
e Gƒo
bp
Ro
Q Én
ªs
?o
c o
QÉn
¡r
fn
’r
G Én
¡p
àr
ën
J r
øp
e …/
ôr
én
J
r
ºo
¡n
dn
h Ék
¡p
HÉn
°ûn
ào
e /
¬p
H Gƒo
`Jo
Gn
h o
?r
Ñn
b r
øp
e Én
æ`r
bp
Ro
Q …/
òs
dG Gn
ò'
g Gƒo
dÉn
b
(1)
|
25
}
n
¿ho
óp
dÉn
N Én
¡«/
a r
ºo
gn
h l
In
ôs
¡n
£o
e l
êGn
hr
Rn
G BÉn
¡«/
a
Yani, “
İmanedenveiyiişlerişleyenmü’minlere
beşaretverki:Altındanehirlerakancennetleron-
larındır.Ocennetlerdenbirmeyveyediklerizaman,
‘Bu,bundanevvelyediğimizmeyvedir’derler.Bir-
birinebenzerbirsuretterızıklarıgetirilipverilir.Ve
ocennetlerdeonlariçintemizkadınlarvardır.Ve
onlar,Ocennetlerdededâimibirşekildekalacak-
lardır
.”
Arkadaş!
Buayetin,evvelâmâkabliyleolanirtibâtındanbah-
sedeceğiz.Şöyleki:
Bu ayetin geçen ayetler ile mütefavit çok irtibatları
vardır. Yani, mezkûr cümlelere doğru bu ayetten uzanıp
giden muhtelif hatlar vardır. Bakınız, kur’ân-ı kerîm’in
bu ayetle işaret ettiği netice, imanla amel-i salihin seme-
resi, surenin başında mü’minlere yaptığı methüsenaya
bakıyor.
Ve yine, surenin başında kâfir ve münafıklara yaptığı
zem ve tahkirlerden sonra, tuttukları yolun onları ebedî
amel-i salih:
Allah rızasına uy-
gun hayırlı iş, dine uygun ha-
reket, davranış.
ayet:
Kur’ân cümlesi.
beşaret:
müjde.
daimî:
sürekli, devamlı.
ebedî:
sonu olmayan, daimî,
sürekli.
evvel:
önce.
evvelâ:
öncelikle.
iman:
inanç, itikat.
irtibat:
bağ, münasebet.
mâkabl:
geçmişteki, geçmiş,
bir şeyin kendinden önce
olan.
methüsena:
övgü ve yücelt-
me.
mezkûr:
zikredilen, adı geçen,
anılan.
muhtelif:
farklı.
mü’min:
iman eden, inanan.
münafık:
nifak sokan, ara bo-
zucu; kalbinde küfrü gizlediği
hâlde Müslüman görünen.
mütefavit:
birbirinden farklı,
çeşitli olan, aralarında fark bu-
lunan, farklı.
rızık:
gıda, yiyecek, besin.
semere:
meyve, güzel netice.
sure:
Kur’ân-ı Kerîm’in ayrıldı-
ğı 114 bölümden her biri.
tahkir:
hakaret etme, küçük
görme, şeref ve haysiyetini in-
citme.
zem:
yerme, kınama, ayıpla-
ma.
1.
Bakara Suresi: 25.
İşaratü’l-İ’caz | 317 |
a
hireTe
i
man
