Œ
1
œ
[Hulûsî’nin birinci fıkrasıdır.]
(1)
W
(3)
/
?p
ór
ªn
ë
p
H
o
í`u
Ñ°n
ùo
j s
’p
G m
Ar
Àn
T r
øp
e r
¿p
Gn
h
(2)
@ /
¬p
ªr
°SÉp
H
(4)
Gk
ón
Hn
G p
äÉn
æp
p
F = Én
µ`r
dG p
äGs
Qn
P p
On
ón
©p
H o
¬o
JÉn
cn
ôn
Hn
h %G o
án
ªr
Mn
Qn
h r
ºo
µ`r
«n
?n
Y o
?n
Ó° s
ùdn
G
Eyyühe’l-Üstadü’l-Muhterem!
Kendilerini fakir ve hakir görmekte zevk alan zevat-ı
âliye gibi değil, belki olduğu gibi görünmek isteyen ve ta-
lebem, kardeşim, biraderzadem ünvanlarıyla taltif buyur-
duğunuz bendeniz, hakikatte manen düşkün bir vaziyette
ve cidden duanıza muhtaç bir hâldeyim. Serâpâ Nur olan
Kur’ân-ı Mu’cizülbeyan’ın hak ve hakikatini bu asır insan-
larının bilhassa fırak-ı dâllenin gözlerine sokacak derece-
de bazı Kur’ân lemaatının zahir olmasına murad-ı İlâhî ta-
allûk etmiş ve bu emr-i mühimme felillâhilhamd muhte-
rem Üstadımız vasıta olmuştur. İşte hiç ender hiç olan bu
talebenize de yine lütuf ve fazl ve inayet-i İlâhî ile bu âlî
memuriyetini ifa eden aziz ve muhterem hocasına ve
Hazret-i Kur’ân hesabına pek cüz’î bir hademelik yap-
tırılmıştır. Bundan dolayı ne kadar şükretsem azdır, fah-
re zerre kadar hakkım yoktur. Belki şu hademelikte
yapmış olmaklığım muhtemel hatiat ve kusurattan dolayı
affımı niyaz ve istirham ediyorum. Fena şahsiyetimi tarif
eylemekliğim gerçi manasızdır. Fakat mürasele ve
BARLA LÂHİKASI | 53 |
hâl:
durum, vaziyet, keyfiyet;
içinde bulunulan durum ve şart-
ların bütünü.
hamd:
Allah’a karşı olan şükran
ve memnuniyetini onu överek
bildirme, Allah’ın yüceliğini övme.
hatiat:
hatalar, yanlışlar, yanlış-
lıklar.
hesabî:
adı, namı.
ifa:
bir işi yapma, bir işi gerçek-
leştirme.
İlâhî:
Allah’la ilgili, Cenab-ı Hakka
dair.
inayet-i ilâhi:
Allah’ın yardımı,
lütfu.
istirham:
rica etme.
Kur’ân’ı Mu’cizülbeyan:
açıkla-
malarıyla akılları benzerini yap-
maktan âciz bırakan Kur’ân.
lemaat:
lem’alar, parıltılar, parla-
yışlar.
lütuf:
ikram ve yardımda bulun-
ma.
mana:
anlam; bir kelime, söz, ha-
reket veya işaretin ifade ettiği
anlam.
manen:
iç varlık bakımından,
duyguca, gönülce, yürekçe, ruh-
ça, mana itibariyle, manaca.
memuriyet:
görev.
muhtemel:
ihtimal dâhilinde
olan, umulur, beklenir, olabilir, ol-
ması mümkün, olmayacak şey
değil.
muhterem:
saygı değer, hürmete
lâyık, aziz, saygın.
mühim:
önemli, ehemmiyetli.
mühimme:
düşündüren, düşün-
dürücü.
mürasele:
yazışma, mektuplaş-
ma.
niyaz:
rica, dua.
serâpâ:
baştan ayağa kadar, ta-
mamıyla, bütünüyle, bütün, hep.
şahsiyet:
bir ferdin kendine has
görünüş, duyuş, düşünüş ve dav-
ranışlarının tamamı, kişilik, kişi
özelliği.
şükür:
Allah’ın verdiği nimetler
karşısında elhamdülillâh deme,
Allah’a dil ile hamd etme.
taallûk:
münasebet, rabıta.
talebe:
öğrenciler, tahsil görenler.
taltif:
iltifat etme, gönül okşama,
iyilikle gönül alma.
tarif:
bir kavramı kelimelerle ifa-
de etme.
ünvan:
ad, isim, lâkap.
Üstad:
Bediüzzaman Said Nursî
Hazretlerinin, özel isim yerine ge-
çen bir sıfatı; öğretici, öğretmen.
üstadü’l-muhterem:
saygıdeğer
üstad.
vasıta:
aracı.
vaziyet:
bir kimse veya şeyin du-
rumu, hâli.
zahir:
açık, belli, meydanda.
zerre:
en küçük parça, çok küçük
parça.
zevat-ı âliye:
yüce şahıslar, yüce
kişiler, yüksek meziyetli zatlar.
zevk:
tatma, tat, lezzet, haz.
âlî:
yüce, yüksek, ulu.
berekât:
bolluklar, faydalar.
beyan:
belâgat ilminin; haki-
kat, mecaz, kinaye, teşbih ve
istiarelerini öğreten kısmı.
bilhassa:
özellikle.
biraderzade:
kardeş çocuğu,
yeğen.
cidden:
şaka olmayarak, ger-
çekten, ciddî olarak.
cüz’î:
kıymetsiz, önemsiz, te-
ferruat.
derece:
şekil.
ender:
de, içinde, dâhilinde.
fahir:
övünme, böbürlenme,
büyüklenme, şeref, onur, kı-
vanç.
fazl:
alicenaplık, ihsan, cö-
mertlik.
fena:
kötü, kusurlu.
fıkra:
kısım, fasıl, bölüm.
fırak-ı dâlle:
dalâlet fırkaları,
sapkın gruplar.
hademe:
hizmetçiler, hizmet
görenler, hadimler.
hakikat:
asıl, esas.
hakir:
itibarsız, değersiz.
1.
Rahman ve Rahîm olan Allah'ın adıyla.
2.
Allah’ın adıyla.
3.
Hiçbir şey yoktur ki Onu övüp Onu tesbih etmesin. (İsra Suresi: 44.)
4.
Allah’ın selâmı, rahmeti ve berekâtı kâinatın atomları sayısınca ebediyen üzerinize olsun.
