İncir ağacının koca dalları onda saklı.
Yaprakları onun programında…
Her mevcudun bir çekirdeği var.
İnsan da öyle..
Onun çekirdeği kalptir.
İnsan cahil, insan zâlimdir.
Yeraltına giren insanın tekrar nasıl dirileceğini düşünür.
Ve itiraz eder:
“Çürümüş kemikleri kim diriltecek?” diye.
Halbuki biz yoktuk, bir damla sudan yaratıldık, sonra hayat sahibi olduk.
Ve, kabirden kalkarken yine bir çekirdek ile hayata tekrar kavuşacağız.
“Acbüzzeneb” denilen, insanın kuyruk sokumunda olan, erimeyen ve çürümeyen o küçük çekirdek ile tekrar hayata kavuşacağız.
İncir çekirdeği sadece bir temsildir.
Ve bir yaradılış mu'cizesinin örneğidir.
Toprakta tekrar hayat bulur.
Bu bir örnektir.
Bunu “tabiat” veya “doğa” denilen kanunlar ile izah etmek mümkün değildir.
Serseri tesadüf, kör kuvvet, cahil tabiatın başlı başına bunu idare etmesi mümkün değildir.
Her şey bununla bağlantılıdır.
“İncir çekirdeğini doldurmayan işler ile uğraşma” deyimi bana bunları anlattı.
Hep kışırlar ile uğraşırız.
Çekirdeğin özünü unuturuz.
Her şey bir anlamda öz ile ilgilidir.
Bir çekirdek binler demektir... Bu cihetle çok önemli ve çok büyüktür.
Ve bizler neticesiz meşakkatlerin esiri oluruz.
Ve çekirdek misâl haller ve nesneler, vazifesini, hem de insanın rağmına devam ettirirler.
Her peygamber bir çekirdektir,
Her âlim bir çekirdektir, her müceddid bir çekirdektir.
Sonra dal ve budak olup, meyve vermeğe başlarlar.
Her mucid öyle bir çekirdektir.
Bir çiçek, bir böcek, herhangi bir canlı, bir çekirdeğin hayattaki güzel neticeleridir.
Dilleri ve güzellikleri ile bize unutulmaz dersler verirler.
Bizler ise “incir çekirdeğini doldurmayan” işler ile hayatımızı devam ettiririz.
Ve biz de sonunda toprakta bir çekirdek olarak yer alırız.
Ne ekti isek, onu biçeriz.
Eller şahit olur, gözler gördüklerini söyler.
Ayaklar gittiği yerleri anlatır...